Daar stond ze dan, opnieuw in de donkere simulatie kamer. Ditmaal was hij in het gebouw van de niverials, maar het voelde precies hetzelfde. Haar handen trilden alsof het de eerste keer was. De mechanische stem telde langzaam af, voor het laatste beetje licht verdween.

Na een paar seconden maakte de duisternis plaats voor een drukke winkelstraat. Melody keek nieuwsgierig om haar heen. Ze wist niet wat ze had verwacht, maar het was zeker geen straat vol met gezellige terrasjes. Een ijskraam verderop in de straat had een enorme rij en mensen liepen langs haar heen. De warme zomer zon scheen op haar huid. De omgeving was bijna te verwelkomend om te geloven dat er elk moment iets kon gebeuren.

Ze slenterde langzaam door de straat, zo nu en dan stopte ze om bij een van de etalages te kijken. Degenen die deze simulatie ontworpen hadden, moesten er veel tijd in gestopt hebben, want achter alle ramen stonden paspoppen met levensechte kleding. Dat de neon groene shirts al een vijf jaar geen mode meer waren, was de enige hint dat dit niet echt was.
Melody liep langzaam verder. Ze nam de tijd om elk detail in zich op te nemen.

De geur van sigarettenrook vulde haar neus. Haar ogen schoten heen en weer, op zoek naar de bron. In een van de stoelen op de terrasjes zat een rokende vrouw. Ze zag er een stuk minder bedreigend uit, als de man die Melody in de steeg ontmoet had. Misschien zou dit echt goedkomen? Ze durfde er nog niet helemaal in te geloven. Ze zouden haar vaardigheden om haar gave onder controle te houden niet testen in een zonnige winkelstraat. Er moest iets gaan gebeuren.

Misschien moest ze een van de winkels in gaan? Ze keek naar de etalage waar ze naast stond. Deurenzo, voor & achterdeuren. Een glimlach verscheen op haar gezicht. De designer had duidelijk geen zin om een betere naam te bedenken. Het was niet een winkel waar ze normaal naar binnen gaan, maar uit pure nieuwsgierigheid opende ze de deur. Langs de muren stonden verschillende soorten deuren opgesteld in diverse soorten en maten. Sommigen hadden matten ervoor met teksten als Home sweet home of Home is where the dog is. Het liet Melody glimlach.

Ze liep rustig door de zaak heen. Het was er niet al te druk, iets wat haar niets verbaasde. Wie ging er nou een voordeur kopen op zo'n mooie zomerdag? Het was geen weer om door een naar verf stinkende, raamloze winkel te lopen. Na een poosje rond gekeken te hebben, besloot Melody dat ook zij haar tijd er niet aan wilde verspillen. Ze liep richting de uitgang. Het was op dat moment dat er een luide stem vanachter haar klonk.

'Hé, waar denk je heen te gaan?'

'Naar buiten.' Ze keek verrast om naar de verkoper die haar richting uit rende. Hij droeg een net pak met een stropdas en zijn bleke gezicht was rood aangelopen. Het zag er maf uit.

'Leeg je zakken.' De man keek haar nors aan. 'Ik zag wel wat je daar aan het doen was.'

'Oké?' Ze wilde haar handen in haar zakken steken om ze te legen, maar haar simulatie pak had er geen.

De man liep langs haar heen en gooide de deur dicht, waarna hij zijn sleutels in het slot stak. 'Waar heb je het gelaten?'

'Wat gelaten? Ik denk dat dit een misverstand is.' Wat dacht hij dat ze had gedaan? Klopte dit wel?

'Ik heb gezien dat je het hebt gestolen. Je gaat nergens heen tot de politie hier is.' Hij zette een stap haar richting uit.
Ze voelde haar hartslag stijgen. Dit was niet echt, herinnerde zichzelf, al voelde het wel zo. Het was te bizar om echt te zijn. 'Meneer, wat heb ik gestolen? Ze had geen idee wat ze in deze winkel ongezien mee kon nemen. Misschien een scharnier?

'Die deur.' Het gezicht van de man was zo rood, dat het leek alsof hij elk moment kon ontploffen. Hij wees naar een lege plek op de muur.

Het lukte Melody amper om een lach te onderdrukken. Was dit de bedoeling? Of had ze zojuist een glitch ontdekt? Het was niet logisch dat de winkeleigenaar haar hier van zou beschuldigen. 'Meneer, er is geen manier waarop ik die deur ongezien naar buiten krijg, al zou ik het willen.'

'Smoesjes.'

Melody keek hem verbaast aan. Wat moest ze daar op zeggen? Voor iedereen met enig inzicht was het duidelijk dat ze geen deur had gestolen. Wat moest ze überhaupt met een deur? Ze had geen eens een huis. Kom op, ze was 16. Wat moest ze met een voordeur?

'Wat is er aan de hand?' Klonk een vrouwenstem van achter hen.

'Deze jongedame heeft gestolen, kun je de politie bellen?'

'Ik heb niks gestolen.' Melody keek wanhopig naar de vrouw, die net als de man zich niet leek te beseffen dat het bijna onmogelijk was om iets van deze plek te stelen. De dame knikte en haalde haar mobiel uit haar zak, waarna ze wegliep om te telefoneren. Melody met de man achterlatend.

Ze wachtte tot hij wat zou zeggen, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan vervaagde de wereld om haar heen tot zwart.

'Simulatie beëindigd. Simulatie resultaat: positief. U kunt de deur openen om de simulatie ruimte te verlaten.'
Een lach ontsnapte uit haar mond. Wat had ze zojuist mee gemaakt? Dit kon niet de bedoeling zijn, toch? Ze liep de ruimte uit, om begroet te worden door luid gelach. 'Wat was dat?'

Lucas die tranen in zijn ogen had van het lachen en elk spoortje van serieusheid verloren had keek haar hoofdschuddend aan. 'Dat was denk ik een glitch.'

'Ik weet het wel zeker,' lachte Jesper. 'Of je bent de beste deuren dief die ik ken.'

Melody grinnikte. 'Ik was zo in de war.'

'Dat kan ik me voorstellen.' Jesper keek Lucas aan. 'Ze heeft hem toch wel gehaald, wat vind jij?'

Lucas keek haar even aan, voor hij knikte. 'Ik zou niet weten waarom niet. Ondanks het verwarrende scenario had je alle controle. Gefeliciteerd.'

'Bedankt,' lachte Melody ongemakkelijk. Dit was niet hoe ze verwacht had dat haar gave test zou verlopen. Dit was niet het doemscenario wat ze verwacht had. Maar de twee niverials leek het niks uit te maken

'Gefeliciteerd,' zei ook Jesper die een blik op zijn horloge wierp. 'Zullen we gaan trainen? Ik denk niet dat we tijd hebben voor nog een simulatie.'
Lucas knikte instemmend. 'Geen deuren diefstal meer voor jou mevrouw.'

Melody grinnikte. Diefstal of niet, ze had het gehaald. Dat was het enige wat telde.