Het lukte Jesper niet om langer dan twee seconden serieus te kijken toen hij de ruimte binnen kwam. 'Cornflakes,' lachte hij zodra hij zijn collega zag. 'Die heb ik nog niet eerder gezien. Het staat je goed.'

De man maakte een zacht brommend geluid. Melody zag de angst in zijn ogen. Waarschijnlijk realiseerde hij zich dat Jesper de herinnering bij elke training die de ze samen hadden weer naar boven zou halen.

Jesper ging op de stoel naast Jacob zitten en keek Melody hoofdschuddend aan. 'Ben jij daar verantwoordelijk voor? Want hij heeft het verdiend.'

'Het was wel mijn ontbijt, maar ik heb het niet gegooid,' zei ze zacht. 'Daar moet je mijn vrienden voor bedanken.'

Jesper grinnikte zacht. 'Nou goed, ik denk niet dat we hier hadden gezeten als het daarom ging. Ik moest wat ik bij de training zag helaas melden, omdat het een ernstig delict lijkt te gaan. Maar het is vast een misverstand, toch?' Hij keek Jacob aan.

'Dat hoop ik,' zei de man. 'Melody wil het ons niet vertellen.'

Jesper knikte langzaam. 'Dan moet ik helaas nogmaals door je herinneringen gaan. Je weet hoe het gaat, toch?'

Ze knikte. Ze zou hem niet toe laten. Ze zag hoe de lach van zijn gezicht verdween en plaats maakte voor een geconcentreerde uitdrukking.

Scherpe ijspegels drongen haar hoofd binnen. Ze boorden dwars door haar herinneringen. Beelden spoelden voor haar ogen. Denk aan iets anders. Een liedje, een gedicht iets. Pas na een paar seconden lukte het haar om de regels van een gedicht naar boven te halen. I pushed you in my ocean and made you promise not to drown.

'Probeer niet tegen te stribbelen, dan is het een stuk aangenamer,' waarschuwde Jesper haar.

I spread my wings to fly to the bottom. Ze had nog maar twee regels door haar hoofd laten schieten, voor het koude gevoel haar verliet.

'Ik ben bang dat ik je te goed getraind heb,' zei Jesper die haar richting uitliep. Zijn serieuze uitdrukking vertelde haar dat het geen compliment was.

'Nee,' zei ze. Ze kon Dominique en Noah niet ook in de problemen laten komen. De twee hadden er niets mee te maken gehad. Dit was allemaal gebeurd doordat zij haar vrienden om de stomste manier ooit had willen redden. Maar ze wist dat ze Jesper niet met haar gedachten kon tegenhouden, dat had ze nooit geleerd. Dus deed ze het enige waarvan ze wist dat ze het kon. 'Raak me niet aan.'

Op het moment dat ze het zei voelde ze de schaduwen al uit haar handpalmen barsten. Ze kropen langs haar armen omhoog tot ze haar hele huid bedekten. Ze waren een waarschuwing dat elke aanraking dodelijk kon aflopen.
Jesper zette geschrokken een stap achteruit. 'Melody, je wilt dit niet doen.' Hij wisselde een blik met Jacob die overeind kwam.

'Dit wil ik wel,' antwoordde ze, maar de paniek zorgde ervoor dat ze weinig controle had over de woorden die uit haar mond kwamen. 'Ik ga jullie allebei vermoorden.'

'We gaan hier weg,' besloot Jacob. Hij klonk nog altijd kalm, maar niet langer vriendelijk. Hij liep samen met de niverials de kamer uit. Jesper wierp nog een blik haar richting uit, voor hij hen volgde.

Wat had ze gedaan? Geschrokken keek Melody naar de gesloten deur. Ze had hen bedreigd en ditmaal was het geen oefening. Wisten ze wel dat ze hen niet echt wilde vermoorden? Haar gave had voor haar gesproken.

Ze trok de schaduwen terug haar huid in. Wat ging er nu gebeuren? Zouden ze het opnieuw proberen? Zouden ze iemand anders vragen?
Op het antwoord hoefde ze niet lang te wachten. Opnieuw boorde Jespers kou zich haar hoofd in.

In the morning you'll realize that I'm not another hero gone down.The light speaks the only truth to mourn, zei ze direct in haar hoofd. Het was een duister gedicht, maar paste goed bij de situatie. Hij was niet welkom in haar gedachten.

'Melody, ik ga niet meer door je herinneringen tot jij er klaar voor bent. Ik wil alleen maar met je praten,' galmde Jespers stem door haar hoofd.

'Ik heb alles wat ik wil zeggen al verteld,' antwoordde ze hardop. Haar stem weerkaatste tegen de muren van de lege ruimte.

'Waarom ben je bang om het ons te vertellen? Je weet dat we in ons werk bijna alles hebben gezien. Je hoeft je niet te schamen voor wat er gebeurd is.'

'Dat is het niet.' Ze keek naar de vloer. Ze was er niet trots op, maar ze had in het moment gehandeld zoals ze dacht dat ze moest handelen. 'Ik weet dat ik het niet had moeten doen, maar wat ik met die mannen heb gedaan was uit zelfverdediging.'

'Ik snap dat je het niet zomaar deed, maar er is een stapel papierwerk waarop ik dat moet uitleggen en dat kan ik niet doen zonder bewijs.'

'Is mijn litteken niet genoeg bewijs?'

'We weten beiden dat dat van een lamp kwam'

'Heb je die camerabeelden serieus bekeken?' Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Ze had niet verwacht dat hij dat ooit zouden zien. Die waren alleen om Tristen voor de gek te houden.
'Ja, we hebben alles gezien, dus het heeft geen zin om te liegen.'

Een zenuwachtige lach ontsnapte uit haar mond. Bijna alles wat ze hadden verborgen was boven water gekomen, behalve dat van die verdraaide lamp.

'Wat is er zo grappig?'

'Die stomme lamp,' zei ze zacht. 'Mijn vrienden hebben die laten vallen zodat er een excuus was voor mijn snijwond.'

'Je hebt trouwe vrienden. Zijn zij de reden waarom je niet met ons wilt praten?'

'Ja,' vertelde ze. Hij had het geraden. Het had geen zin meer om er om heen te draaien. Jesper was niet dom. 'Zitten zij ook in de problemen?'

'Als je bedoelt dat ze corvee hebben na het cornflakes incident, ja. Maar als wat jullie gedaan hebben zelfverdediging was, zullen de consequenties meevallen. Maar dan moet je met ons praten en ons laten zien wat er gebeurd is. Ik weet dat het eng is, maar de enige manier om dit op te lossen is met de waarheid. Ik weet dat jij geen slecht persoon bent.

Melody beet op haar lip. Hij had gelijk. Hoe lang zou ze dit eigenlijk nog kunnen rekken? Zouden ze ook in Dominiques hoofd kijken als ze er niet achter kwamen? Of in dat van Dianne? Er was geen kans dat ze hier mee wegkwamen, besefte Melody. Dit waren professionals. En zij was een alleen een zestienjarig meisje. Zewas geen niverial en ook geen crimineel. Ze zat hier alleen wegens haar gave en omdat ze die nacht een domme keuze had gemaakt. 'Oké, ik zal je laten zien wat er echt gebeurt is.'

'Bedankt,' klonk het in haar hoofd. 'Kan ik je vertrouwen dat je je gave niet meer gebruikt?'

'Ja, het spijt me.'

'Laten we doen alsof het nooit gebeurd is.'