Dat dit mis zou gaan, wist Melody zeker. De lach op Ramons gezicht en de manier waarop hij iets te snel naar zijn witte bestelbusje liep vertelden haar genoeg. Hij had een plan.

Haar ogen gleden over de parkeerplaats. Oscar was al vertrokken en met hem haar weg terug naar het Niverium. De komende uren zat ze hier vast.

Ramon stapte het busje in en startte de motor. Afwachtend keek hij haar richting uit. 'Kom op, ik ga je geen pijn doen.' De man lachte schamper. 'We hebben de vorige keer al gezien dat dat niet werkte.'
Haal adem, dwong ze zichzelf. Hier blijven staan ging haar probleem niet oplossen. Ze had haar gave om zich te beschermen. Hij had gelijk, het zou dom van hem zijn om haar aan te raken. Bovendien was het wel duidelijk dat Louis het niet zou waarderen als haar iets overkwam. Ze stapte het busje in en sloot de deur. Het was maar voor een dag. Als ze terug kwam zou ze de niverials waarschuwen en dan was alles opgelost.

Ramon drukte het gaspedaal in en scheurde het terrein af. 'Dus Melody... we ontmoeten elkaar opnieuw. Het leven maakt soms wonderlijke wendingen, vind je niet?'

'Ja,' wist ze uit te brengen. Ze zaten beiden niet op deze ontmoeting te wachten.

'Laten we een regel maken. Als jij naar me luistert, dan doen we alsof het nooit gebeurd is, maar op het moment dat je dat niet doet, dan heb ik mijn methoden om dit heel onaangenaam voor je te maken. En denk maar niet dat die gave van je dan kan redden. Anderen zijn er misschien van onder de indruk, maar dat soort trucjes werken niet bij mij. Is dat duidelijk?'

'Ja.' Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze wist dat hij het niet zo makkelijk zou laten gaan. Ze moest meespelen, anders zou dit goed mis gaan.

'Mooi zo.' Hij glimlachte tevreden. 'Nou, dan gaan we naar onze concurrent toe. Jij gaat ze straks wat van je kunstjes laten zien en dan gaat dit vast snel.'

'Hoe bedoel je?'
'Zoals ik het zeg. Mensen werken graag mee als hun leven op het spel staat.'

'Nee.' Dat ging ze niet doen. Haar gave was geen wapen en dit was niet een wereld waar ze in verstrikt wilde raken. Was dit wat voor een soort bedrijf Sidersafe was? Was Ramon degene die de vieze klusjes voor Louis oploste?

'Hoe bedoel je nee? Hadden we niet een afspraak gemaakt?'

Een rilling liep langs haar rug. 'Ik kan dat niet doen.'

'Natuurlijk kan je het wel. De eerste keer is altijd lastig, maar het is niet dat iemand anders je een kans geeft. Louis is je aan het redden. Niemand wil een gave als die van jou. Voor de rest van de wereld ben je een monster.'

'Ik ga niemand pijn doen,' hield ze vol. Dat sommige mensen haar als een monster zagen, betekende niet dat ze er vrijwillig een ging worden.

Ramon remde abrupt af en stuurde de auto een zijstraat in, waar hij behendig een parkeervak in manoeuvreerde. 'Wees niet zo koppig schat. Je hoeft waarschijnlijk alleen maar te dreigen.'

'Ik wil dit niet.' Ze keek naar de deur. Moest ze uitstappen? Ze had geen idee waar ze was, maar ze kon ook niet in de auto blijven zitten. Hij zou haar dwingen het te doen.

Hij volgde haar blik er verscheen een gemene glimlach op zijn gezicht. 'Als je uitstapt krijg je grote problemen. En geloof me, ik doe niks liever dan je in de problemen brengen. Maar de keus is aan jou.'

Ze keek van hem naar de deur. Nee, ze mocht zich niet laten dwingen om haar gave te gebruiken. Dit was waar Lucas haar voor had gewaarschuwd, dit was waar Cynthia op had gedoeld. Als ze nu ja zei, dan kon ze niet meer terug. Nooit meer. Dan zou Ramon altijd iets tegen haar hebben. Welke problemen hij haar ook kon geven, het was het niet waard.

'Oké.' Ze duwde de deur van de pickup open en stapte de auto uit. De glimlach die op zijn gezicht stond was misselijkmakend. Hij hield ervan om dit te doen, hij wilde haar zien leiden. Maar hij had haar verkeerd ingeschat, dit was niet wie ze was.

Ze haaste zich de straat in, weg bij het witte busje. Ze voelde de schaduwen die onder haar huid kropen. Ze wilden er zo graag uitkomen, ze wilden hem verslinden. Nee, dwong ze zichzelf. Ze zou niemand pijn doen.

Regendruppels vielen op haar veel te dunne jas. Zo nu en dan keek ze achterom, maar Ramon was nergens meer te zien. De parkeerplaats waar zijn busje had gestaan was verlaten.

Ze liep stevig door, langs de enkele voorbijgangers die geen idee hadden van wat ze zojuist gedaan had. Zij voelden de schaduwen die haar smeekten om naar buiten te mogen niet. Voor hen was ze gewoon een zestienjarig meisje, een tiener in donkere kleding met een sombere blik. Niks bijzonders.
Maar ze was de persoon die normale persoon die ooit geweest was niet meer. De oude Melody hoefde niet te kiezen tussen zelf in de problemen komen of iemand pijn doen. De oude Melody had misschien een vreselijk leven gehad, maar ze had zich nooit zorgen hoeven maken over of ze ooit een moord zou plegen. Niemand vroeg van haar of ze iemand wilde martelen. Integendeel, Deborah en Gianna hadden haar uitgelachen als ze hen had verteld dat ze gevaarlijk was.

Maar Melody was die persoon niet meer. Ze kon niet terug in de tijd. Van alles wat ze had kunnen worden, was het dit geworden. Dit was haar keuze. En elke koude druppel regen die op haar huid viel, bevestigde dat dit echt was.