Die nacht droomde Melody dat ze viel. De duisternis trok haar naar beneden en er was nergens iets om de val te breken. Zelfs toen ze wakker werd en de realiteit van wat er gebeurd tot haar doordrong, had ze nog steeds het gevoel alsof ze de diepte in werd gezogen.

Ze voelde zich verdoofd en moe, maar blijven liggen zou niets oplossen. Dus dwong ze zichzelf om op te staan en aan te kleden. Ze had een zwaar gevoel in haar maag toen ze naar de kantine liep. Hoelang zou het duren voor de niverials haar zouden komen halen? Zou het weer een week duren of vandaag al zijn? Was er iets wat ze nog kon zeggen? Als ze Jesper zover kon krijgen om in haar hoofd te krijgen zouden ze begrijpen wat er gebeurt was. Maar maakte dat nog wat uit?

'Een ding tegelijk, Mel,' zei ze zacht. Eerst moest ze wat eten. Haar gave had haar veel te veel energie gekost. Misschien kon ze daarna wat helderder nadenken. Ze liep richting de kantine.

Zodra ze de ruimte instapten, schoten de ogen van de anderen haar richting uit. Er viel een stilte die haar herinnerde aan de eerste dag dat ze hier naar binnen liep, maar ditmaal was Lucile er niet om hem voor te breken. Ze boog haar hoofd naar de grond en liep naar het buffet, maar nog voor ze daar kwam, hield iemand haar tegen.

'Denk je echt dat het oké was om dat te doen?' Dominique stond voor haar. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen en haar stem kon anders dan Melody gewend was. Ze klonk dreigend.

'Wat bedoel je?'

'Die meeloopdag natuurlijk! Ik dacht dat we vrienden waren, maar nee mevrouw hangt liever de marionet van mijn vader uit.'

'Sorry.' Dat was niet hoe ze het had bedoeld. Maar het was wel wat er gebeurd was. Melody had niks gedaan om het te stoppen.

'Alsof dat iets doet. Ik heb alles voor je gedaan, je vrienden uit de penarie gehaald, de straf op me genomen. Alles en dit is hoe je me bedankt?'

Melody wist niet wat ze moest zeggen. Ze had haar vriendin geen pijn willen doen. Ze had de meeloopdag niet eens gewild, maar het was al geregeld en ze was te klaar met alles geweest om het te stoppen. Wist zij veel dat Louis haar zelf zou opwachten. Als ze geweten had wat hij van plan was, was ze niet gegaan. Dan was ze de andere kant uit gerend.

Dominique rukte de sleutelhanger van haar sleutelbos en legde het in Melodys hand. 'Deze mag je houden. Ik denk niet dat het nu nog wat betekent, wel?'

Woordenloos keek Melody naar de zilverkleurige buldog in haar hand. Hoe kon haar leven op een dag als zand uit haar handen vallen?

'Waarom zeg je niets?!' Dominiques stem galmde door de nu stil gevallen ruimte. 'Maakt je het echt zo weinig uit?'

'Nee,' Melody keek haar vriendin aan. Haar stem trilde. 'I-ik... je..'

'Wat jij? Ik hoef je excuses niet. Jij monster.'

'Je hoeft dit monster nooit meer te zien.' Melody liet de sleutelhanger in haar zak glijden. 'Morgen ben ik hier weg.'

Misschien was het beter dat Dominique tegen haar schreeuwde. Misschien was het beter dat ze een monster was. Dat maakte dit minder pijnlijk. Ze slikte de brok in haar keel weg en liep langs haar vriendin heen. Dominique liep terug naar haar oude vriendengroep en Melody pakte eten, waarna ze aan de andere kant van de kantine ging zitten. Misschien hoorde ze wel alleen te zijn. Ze was de duisternis en klemde zich aan mensen vast alsof ze haar eigendom waren. Het was haar recht niet.

Ze trok haar knieën op en leunde tegen de koude muur. Misschien hoorde ze wel thuis in op het oude Niverium. Waarom zou ze er nog tegen vechten Het moest toch vroeg of laat gebeuren. Wat maakte het uit dat de overplaatsing onterecht was? Ze had het toch wel verdient. Ze was nu op een plek waar iedereen bang voor haar gave was. Dat kon toch niet de bedoeling zijn?

'Melly,' zei een zachte stem. Lucile ging tegenover haar zitten en leunde haar richting uit.

Melody zag hoe de boze ogen van de anderen die vanaf hun vaste plek in de kantine toekeken. 'Wat wil je van me?'

'Sorry zeggen.' Lucile ging voor haar zitten. 'Ik wist niet dat Dominique zo boos zou zijn. Ik had niet moeten zeggen dat je het moest doen.'

Melody glimlachte triest. 'Het is oké Luc. Ik zit toch al in de problemen, ik denk niet dat ze het veel erger kan maken.'

'Hoe bedoel je?'

'De niverials hebben besloten me over te plaatsen.'

'Dus je meende wat je tegen haar zei?' Lucile beet op haar lip en strekte zich over de tafel heen. Ze sloeg haar armen om Melody heen. 'Het spijt me zo erg.'

'Het is niet jouw fout, ik wist dat het een keer mis zou gaan. Alleen niet dat het zo snel zou gebeuren.' Ze hield haar vriendin stevig vast. Het voelde zo oneerlijk

'Wat gaat er nu gebeuren? Waarheen wordt je overgeplaatst?' Lucile keek haar aan, hun waterige ogen waren centimeters van elkaar verwijdert. Maar voor Melody kon antwoorden gleed de blik van haar vriendin opzij. Ze liet haar los en haar hand schoot richting het schaaltje cornflakes. 'Waag het niet!'

'Laten we dat niet doen,' zei Lucas die hun richting uit liep kalm. 'Als je die over me heen gooit lachen mijn collega's me nog een jaar uit.'

Lucile keek aarzelend naar het schaaltje in haar handen voor ze het langzaam neer zette. 'Sorry.'

Lucas ogen gleden naar Melody. Er stond een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. 'Goedemorgen Melody. Ik heb met het team gehad wat er gebeurt is en kom je onze beslissing vertellen. Wil je het privé bespreken of kan het hier?' .'

Melody beet op haar lip. Ze wist het toch al. 'Het kan hier wel.'

Hij gaf haar een korte knik. 'Er is besloten dat we je moeten overplaatsen. Je gave vormt een te groot risico. We kunnen het niet hebben dat je hier de controle verliest zoals je gisteren hebt gedaan.'

'Ik ben de controle niet verloren,' zei ze zacht. 'Ik kon het niet zeggen van Claire gebruikte haar gave, maar ik had het onder controle, echt!' Ze keek Lucas wanhopig aan.

'Deze beslissing staat helaas vast,' zei hij ferm

'Waarom geloof je me niet?' Ze hadden haar niet eens de kans gegeven om te spreken? Hadden ze zoveel vertrouwen in Louis dat haar verhaal er niet meer toe deed?

'Melody, ik wil je wel geloven, maar er is geen excuus dat deze situatie anders maakt. Dit is de zoveelste keer in korte tijd dat er iets mis gaat. Zelfs ik kan niet ontkennen dat je hulp nodig hebt die we hier niet kunnen bieden.'

'Maar...' Ze voelde de tranen in haar ooghoeken opwellen. 'Wat moet ik dan doen?'

'Dat heb ik je al vertelt.' Lucas bewoog zijn vingers kort richting zijn borst, de plek van zijn hart.
Ze keek hem aan voor ze langzaam knikte. 'Dat doe ik.' Ze had geen idee hoe ze dat advies op moest volgen. Half haar hart schreeuwde dat dit oneerlijk was en de andere vertelde haar dat ze dit verdiende. Welke gelijk had wist ze niet.

Hij schonk haar een kleine glimlach. 'Ze komen je straks ophalen. Ik zal Cynthia vragen om een oogje in het zeil te houden.'

Ze knikte zacht. 'Bedankt.'
'Geen probleem. Pas goed op jezelf hé.' Hij gaf haar een knipoog en liep de ruimte uit.

Toen zijn voetstappen wegebten keek ze Lucile aan. 'Dat is wat er nu met mij gaat gebeuren.'
Er liepen tranen over Luciles bleke wangen. 'Jij was de controle niet verloren, toch?'

Melody knikte zacht. 'Dominiques vader is een vuile leugenaar.'

'Waarom zeg je dat niet?'

'Omdat het niks uitmaakt. Hij betaald voor het halve Niverium,' Melody beet op haar lip. Dat was waarom Lucas niet wilde luisteren. Hij was haar vriend niet, net als de andere Niverials. Dominique had er al vanaf de eerste dag voor gewaarschuwd. Toch had ze het altijd ontkend, maar nu kon ze niet meer. 'Ik ben vaak naïef geweest, maar ik ben niet naïef genoeg om te geloven dat deze corrupte bende ook maar iets om mij geeft.'

'Je kunt het niet zomaar opgeven. Je moet het proberen. Er is toch iets wat we kunnen doen?'

'Ik ga het proberen, maar dit is te groot,' zei Melody. 'Zelfs mijn gave is niet sterk genoeg tegen iemand als Louis op te kunnen.'

'Ik wil je niet kwijt raken,' sniktte Lucile.

'Ik jou ook niet.'

Lucile vouwde haar armen opnieuw om Melody heen. Maar hoe stevig ze zich ook aan elkaar vastklampten, het was niet genoeg om iets te veranderen.