Hoe snel een dreigement werkelijkheid kon worden, was iets wat Melody verraste. Nog geen week nadat ze de vrouw bedreigd had, lag er een bruine envelop op haar deurmat. Er stond geen naam of adressering op, maar Melody wist dat hij voor haar was. Voorzichtig trok ze hem open. Louis had niet de moeite genomen om de plakstrip te gebruiken.

In de envelop was een afgescheurd stuk papier gepropt. Toen het eruit trok en de getypte regels las, ontsnapte alle lucht uit haar longen. Het voelde alsof Ricky haar opnieuw tegen de muur had geworpen.

Ramon haalt je woensdagavond om zes uur op. Jullie hebben samen een afspraak bij C. Vernietig dit.

Ramon... Louis had blijkbaar nog niet genoeg vertrouwen in haar om zijn echte naam te gebruiken. Waarschijnlijk was het niet om de man te beschermen, maar om te voorkomen dat hij hier zelf mee in de problemen kwam. Het was walgelijk hoe hij iedereen gebruikte, alsof het leven een groot schaakspel was.

Hij gaf niet om zijn dochter, niet om zijn vrienden niet om zijn bondgenoten en ook niet om de vrouw die toevallig in de weg stond. Het maakte hem niet eens iets uit dat Colette hem niks had aangedaan.

Het maakte Melody misselijk, maar ze had geen idee wat ze moest doen. Zij was net zoals alle anderen een pion op Louis spelbord. Ze scheurde het briefje in stukken voor ze in de prullenbak gooide. Als ze niks deed zou ze een moordenaar zijn. Maar hoe kon ze dit voorkomen zonder dat het haar alles kostte? Ze wilde niet dat Lucile iets overkwam.

Ze moest een manier vinden om Colette onopgemerkt te waarschuwen, besloot Melody. Ze liep naar haar laptop. Als ze een nieuw mailadres aanmaakte en de vrouw anoniem een mailtje stuurde, zou iemand het dan kunnen achterhalen? Of wat als ze haar belde? Nee, al die dingen konden achterhaald worden. Ze moest het anders doen. Misschien zou een brief beter werken. De kans dat iemand haar handschrift herkende was klein.
Ze opende de laptop. Eerst moest ze het adres van de vrouw vinden.Colette, typte ze in de zoekbalk. Een paar beroemdheden verschenen op het scherm. Ze scrolde naar beneden, maar geen van de resultaten was wat ze zocht. Colette Eisberg, probeerde ze, hopend dat ze de achternaam goed had onthouden. Er verschenen advertenties van een juwelier en een aantal nietszeggende sites, maar opnieuw niks relevants.

Een uur lang zat ze achter de laptop, maar wat Melody ook intype, de oud niverial bleef spoorloos. Waarom waren er zoveel Colette's? Ze kon ze onmogelijk allemaal een mailtje sturen met de informatie dat ze woensdag vermoord zouden worden. Een gefrustreerde zucht ontsnapte uit haar mond. Waarom was dit zo lastig? Er moest toch iets zijn wat ze kon doen? Ze wilde de vrouw niets aandoen. Dat ze te veel vragen stelde, betekende niet dat ze het verdiende te sterven. Er moest toch wel iets zijn wat ze kon vinden? Iemand zijn die Colette kende?

De niveirals. Jacob. Opeens vielen de puzzelstukjes op hun plek. Waarom deed ze zo moeilijk? Als Colette inderdaad een niverial was geweest moest Jacob haar kennen. Hij had haar de indruk gegeven dat hij al lang voor het Niverium werkte. Alles wat ze moest doen is ervoor zorgen dat hij Colette waarschuwde

Melody sloeg haar laptop dicht en pakte de bruine envelop uit de prullenbak. Ze schreef zijn naam op het bruine papier, waarna ze hem aan het Niverium adreseerde. Hopelijk zou hij niet tussen de andere post verdwijnen. Er was niet veel tijd.

Ze pakte een vel papier en drukte haar balpen er tegenaan. De rode inkt vormde een kleine stip op het papier. Wat zei je eigenlijk in zo'n situatie? Hé, ik ga een kennis van je vermoorden, klonk zo stom. Dat zou hij nooit geloven. Ze moest duidelijk maken dat ze wist wat er gaande was. Maar zelf wist ze amper wat er ging gebeuren.

Een zucht ontsnapte uit haar mond. Schrijf gewoon, dwong ze zichzelf. Een woord meer of minder zou de uitkomst niet veranderen. Toch vond ze het lastig. Er hing een leven van haar woorden af.

Beste Jacob,

Het leven van je oud collega Colette is in gevaar. Vertel haar namens mij dat ze woensdag niet naar haar afspraak moet gaan. Het is een valstrik.

-Een oude vriend

Melody staarde naar de paar zinnetjes die ze had neergezet. Ze wist niet og het genoeg was, maar beter werd het niet. Ze stopte het briefje in de envelop en liep naar de kapstok om haar jas te pakken. De zwakke herfstzon begroette haar toen ze haar deur uitstapte om haar brief te posten. Ze keek met een trieste glimlach naar de half bewolkte hemel en plaatste haar vingers op haar borst. 'Vergeef me als het me niet lukt haar te redden. Ik heb het geprobeerd.'

Wat als Jacob niet wist wie Colette was? Wat als hij haar niet geloofde? Wat als de brief niet optijd aankwam? Nee, stopte ze haar vragen. Ze kon zichzelf niet veroorloven om daar over na te denken. Alles kon misgaan en waarschijnlijk zou het dat ook, maar ze had haar best gedaan. Nu kwam het punt dat ze het uit handen moest geven. Ze was te onervaren om dit zelf op te lossen. Alles wat ze kon doen, was hopen dat haar poging genoeg om Colette te reden genoeg was.

Toch lukte het Melody niet om de gedachten helemaal uit haar hoofd te houden. Ze dwong zichzelf om een liedje te neuriën, zodat ze nergens anders aan kon denken. Maar het werkte niet. Zelfs muziek was nu onlosmakelijk verbonden met wat er gaande was. Daar hadden Steven en Jesper wel voor gezorgd.Alles had met elkaar te maken, al haar keuzes waren als dominosteentjes tegen elkaar gebotst. En nu alles was omgevallen, stond ze hier in een kleine winkel voor een in de muur gebouwde brievenbus. Met haar laatste restje vertrouwen plakte ze de postzegel op de envelop en schoof ze de brief door de gleuf. Nu was er geen weg terug meer. Er was en afzender of retouradres. Alleen de belofte dat hij van een oude vriend kwam. Iets wat niets waard was. Ze was eerder een vijand, de slechterik in haar eigen verhaal. Waren het niet haar eigen keuzes die haar hier gebracht hadden? Of was het altijd de bedoeling geweest dat haar leven dit zou worden? Op de dag dat ze ontdekte dat haar gave een vloek was, had ze al geweten dat het niet goed zou komen.