De ondergaande zon scheen door de ramen van Tristia's kantoortje. Een klein groepje mensen had zich om het bureau verzameld. Ze pasten er amper in. Melody kon nog steeds nauwelijks geloven dat al deze mensen hier waren om haar te helpen. Van het een op het andere moment stond ze er niet meer alleen is.

'Dus wat is het plan?' Tristia keek de ruimte rond.

'We hebben besloten dat het te gevaarlijk is om je terug naar het Niverium te sturen,' legde Christine uit. 'Er is daar te weinig toezicht en een corrupte niverial zou zomaar wat kunnen doen. Daarnaast, wie zegt dat er niemand naar binnen komt?'

Melody knikte zacht. Ze herinnerde zich de keer dat Dominique en Noah naar buiten hadden gesmokkeld nog goed. Als zij dat konden, dan konden anderen dat ook.

'We denken dat het oude Niverium gebouw een betere plek is. Het is niet abnormaal dat mensen als jou daar terecht komen. We kunnen gewoon vertellen dat je geen controle over je gave hebt. Op die manier laten we de mensen die je achterna zitten, denken dat je geheugen correct gewist is. Hopelijk verdwijnt het doelwit zo van jouw rug. Kunnen jullie je hier in vinden?'

Tristia keek Melody aan. 'Het is geen permanente oplossing, maar voor nood is het een goed idee.'

Melody beet op haar lip. Ze wilde graag terug naar haar vrienden, maar ze begreep ook wel dat dat onmogelijk was. Zelfs al kon ze terug, na wat Lucile had gedaan zou alles nooit meer hetzelfde zijn. 'Het is oké.'

'Je mag het best niks vinden' zei Tristia.

Melody glimlachte zwak. 'Ik vind het niks, maar als ik er veilig ben moet het maar.'

Tristia knikte tevreden. 'Hoe gaan we dat op papier voor elkaar krijgen?'

'Het is een kwestie van wat rapporten aanpassen. We gaan een paar niverials er bij betrekken,' legde Raul uit. 'We weten van Jacob en een aantal anderen dat ze te vertrouwen zijn. Ze kunnen hier elk moment zijn.'

'Dus jullie hadden dit al besloten.' Melody keek de groep rond. De stilte die viel, bevestigde dat ze inderdaad geen keus had gehad.

'Je bent scherp,' zei Raul met een veraste uitdrukking op zijn gezicht.

Ze beet op haar lip. Inmiddels wel.
Voordat de werknemers van het CCNG zichzelf uit de ongemakkelijke stilte moesten redden, klonk er een harde klop op de deur. Een halve seconde later stapte Jacob naar binnen. Hij keek hoofdschuddend het kantoor rond. 'Hoeveel mensen proberen jullie hier in te proppen? Hebben jullie geen fatsoenlijke vergaderruimtes?'
'Die gaan na negen uur op slot,' verzuchtte Christine. 'Procedures.'

'Dan moeten jullie die verdraaide procedures van jullie eens aanpassen.'

Jacob schuifelde naar binnen, Hij kreeg de deur maar net achter zich dicht. Met een geïrriteerde blik keek hij de ruimte rond.

'Ben je al op de hoogte van de situatie,' veranderde Raul het onderwerp.
Jacob knikte. 'Mijn collega is al bezig met het papierwerk. Hij komt wat later want hij moet het nog af maken.'

Melody keek hem aan. 'Toch niet Lucas?'
Er verscheen een verraste lach op zijn gezicht. 'Hoe weet jij dat?'

'Ik weet dat hij te vertrouwen is en hoe erg hij papierwerk haat.'

Die woorden zorgden ervoor dat iedereen in de lach schoot.
'Te scherp,' zei Raul hoofdschuddend.
'Dat krijg je met vrienden als de hare,' grinnikte Jacob. 'Maar goed, het plan.'

'Ja, het plan.' Christines ogen gingen naar Melody. 'Jacob en Lucas gaan je naar het oude Niverium rijden. Het is belangrijk dat je niemand daar vertelt wat er echt is gebeurd. Al helemaal omdat de kans groot is dat jouw hersenen de verloren herinneringen herstellen. Als degenen die achter je aan zitten dat te weten komen, dan weet ik niet hoe goed we je nog kunnen beschermen.'

De woorden gaven haar de rillingen. Ze moest dus maar hopen dat niemand besloot om een kogel door haar hoofd te halen. 'Dus ik moet doen alsof ik echt geen controle heb?'

Jacob knikte. 'Maar graag zonder iemand te verwonden. Ik heb geen zin om die puinhoop op te moeten lossen.'

Voordat ze kon antwoordden werden ze opnieuw onderbroken door een klop op de deur.

'Kom verder,' riep Tristia.

De deur ging open en Lucas ogen keken de overvolle ruimte door. In zijn handen hield hij een rode map. 'Ik denk niet dat ik veel verder kom,' zei hij met een geamuseerde lach.

'Maar ik heb hier een rapport over een volledig losgeslagen leerling met een volledig gebrek aan controle.'

'Heb je dat echt geschreven,' vroeg Melody. Ze keek hem met grote ogen aan.
Lucas knikte. 'Inclusief interviews met mijn collega's over de situatie tijdens de arrestatie.' Hij boog langs Jacob heen en legde de map op tafel. 'Ik ben erg teleurgesteld. Ik dacht dat ik je het beter had geleerd dan dit.'

Een zachte lach ontsnapte uit haar mond. 'Het spijt me.'

Christine pakte de map en bladerde er doorheen. 'Dit is perfect. Heeft Jacob je al verteld wat er gaande is?'

'Hij heeft me het in grote lijnen uitgelegd.' Lucas keek Melody aan. 'Het spijt me dat ik en de anderen je hebben gefaald. Dit had nooit mogen gebeuren.'

'Het is oké,' zei ze met een zwakke glimlach. 'Louis had het perfect gepland. Je had geen reden om me te geloven.'

'Ik had kunnen weten dat het niet klopte. Ik heb je in de lessen bezig gezien.'

'Er zijn veel fouten gemaakt,' zei Tristia kalm. Ze plaatste haar handen op tafel. 'Maar wat er fout is gegaan en hoe we het kunnen voorkomen is een probleem voor later. Onze prioriteit is Melody's veiligheid. Ik verwacht dat jullie alles wat jullie over deze zaak weten vertrouwelijk houden. Ik wil geen echte namen in rapporten zien en hier wordt niet over gepraat.' Haar blik gleed naar Lucas en Jacob. 'Jullie brengen Melody zometeen naar het oude Niverium. Ze moeten ervoor zorgen dat Melody onder geen enkele omstandigheden zonder mijn toestemming het terrein mag verlaten. Al is het de president die haar komt ophalen. Als ze protesteren, zeg maar dat het in mijn opdracht is.'

Lucas en Jacob knikten.

'Melody, ik zal ervoor zorgen dat je een telefoon met Jabobs nummer erin krijgt. Zijn gave staat hem toe om binnen een paar seconden naar je toe te teleporteren. Als je denkt dat je in gevaar bent, wil ik dat je hem direct belt. Het maakt me niet uit hoe vaak het vals alarm is.'

'Dat zal ik doen,' beloofde ze. Vanaf nu was ze een losgeslagen tiener met controle gebrek. Een glimlach verscheen op haar lippen. Dominique zou haar zo uitlachen als ze dit hoorde.

'Dat was alles wat ik te bespreken had. Laten we aan de slag gaan.' Tristia kwam overeind en keek Melody aan. 'Pas goed op jezelf.'