'Sorry dat ik je in de problemen heb gebracht.' Kim keek beschaamt naar de grond.

'Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik weet hoe het is om de controle te verliezen.' Melody liep de gang in. 'Het was het minste wat ik kon doen.'

'Je zou me niet moeten helpen. Ik ben gevaarlijk.'
'Nou en? Ik ook.' Melody tikte tegen het schildje op haar mouw. Als Louis haar niet neer kreeg dan konden een paar slangen dat zeker niet.

Kim glimlachte aarzelend. 'Doe gewoon voorzichtig. Ik wil niemand pijn doen.'

'Maak je maar geen zorgen. Ik kan wel tegen een stootje.' Ze keek kort naar haar vingers. De grijze kleur was er bijna uit verdwenen. Nog even en niemand kon meer zien dat ze haar gaven had gebruikt.'
'Gelukkig maar. Ik ben zo bang dat die rotbeesten iemand bijten,' Kim versnelde haar pas. 'Waarom moeten juist zij mijn gave zijn? Zouden gaven je persoonlijkheid niet moeten representeren?' Ze haalde een diepe ademteug. 'Sorry.'

'Nee, geen sorry. Ik snap het.' Melody glimlachtte voorzichtig. 'Anderen hebben geweldige gaven en wij zitten vast met deze ellende.'

'Precies! En dan beweren sommigen ook nog dat ik iets met die smerige beesten te maken. Denk je dat ze me echt representeren?'

'Ik weet het niet,' bekende Melody. 'Mijn gave doet mensen pijn en dat gaat dwars tegen mijn natuur in. Maar ik denk dat ik hem heb omdat ik mezelf altijd wilde beschermen.'

'Dat klinkt wel logisch. 'Misschien is het ook wel zoiets bij mij.'

'Vast.' Ze liepen een groot lokaal met allerlei tekeningen aan de muren in. Voorin de klas zag Melody Matt staan. Hij keek hen nerveus aan. 'Is dat onze docent?' fluisterde ze in Kims oor.

'Nee, hij is er om ervoor te zorgen dat er niks misgaat tijdens de les. We hebben altijd een extra toezichthouder in de klas.'

'Is dat nodig?' Melody keek haar verbaasd aan.

'Meestal niet, maar ze durven geen risico's te nemen.' Kim liep naar een metalen rek en pakte er een grote houten plaat af. Er stond een schets van een overgroeid standbeeld op. Toen Melody beter keek zag dat het beeld in plaats van haren slangen had. 'Is dat Medusa?'

Kim knikte. 'Ze zeggen dat ik mijn angst onder ogen moet komen, dus dat probeer ik. Het werkt nog niet echt.'

'Het is een poging waard. Je probeert tenminste iets te doen. Ik negeer mijn problemen, dat werkt ook niet.'
'Je vind wel iets wat voor je werkt.' Kim legde de houtplaat op een tafeltje.

'Vast wel, ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.' Melody ging naast haar zitten. Opnieuw gleden haar ogen richting Matt. Hij staarde haar aan alsof ze hem elk moment kon vermoorden. Ze wende haar blik snel af. Dacht hij echt dat ze dat zou doen? Dat ze zo monsterlijk was?
Ze keek vanuit een ooghoek toe hoe hij nerveus heen en weer liep tot de docent naar binnen kwam. Nog voordat de vrouw wat kon zeggen liep hij naar haar toe en fluisterde wat. Hun ogen gingen gelijktijdig haar richting uit. Ze hadden het over haar.

Na twee minuten liep de vrouw naar haar toe. 'Goedemorgen Melody, ik denk dat je verkeerd bent.'

'Oh sorry, ik ben nieuw.' Ze haalde haar telefoon uit haar zak om op haar rooster te kijken.

'Nee, we hebben hier wel les,' zei Kim direct. Ook zij haalde haar telefoon uit haar zak en schoof hem naar de vrouw toe. 'Kijk en Melody en ik zitten in dezelfde klas.'

'Ik dacht dat je privé les had wegens je gave?' De vrouw keek kort over haar schouder. 'Is dat niet met je overlegd?'

'Er is niks met me overlegd,' zei Melody verward. Wat was er aan de hand? 'Ik wil wel weggaan hoor.'

'Dat is niet nodig. Het lokaal hiernaast is leeg. Ik kan je een blad met de opdracht geven en dan kun je daar gaan zitten.'

'Oké.' Ze kon een zucht nog net onderdrukken. Als ze alle lessen alleen zou hebben, werd ze helemaal gek. Ze pakte haar rugzak en stopte haar etui er weer in.

'Mag ik dan ook mee?' vroeg Kim. 'Mijn gave is net zo gevaarlijk als die van Melody.'

'Ik weet niet of dat de bedoeling is...' de vrouw zuchtte '...maar vooruit.' Ze pakte een papier van de stapel en overhandigde het aan Melody.

Kim glimlachte breed. 'Kom Mel.' Ze trok de houtplaat van de tafel en haastte zich het lokaal uit. Ze liepen door de gang naar het lokaal aan de overkant. Een deel van de tafels was gevuld met gehavende kleiwerkjes en driehoekige houtvormpjes die vaag op vogels leken.

Kim legde haar tekenwerk met een klap op een vrije tafel. 'Dat was echt onzin. Ze doen nooit aan privélessen.'

'Misschien is het anders door wat ik gedaan heb.'

'Nee, echt niet. Er hebben wel meer domme dingen met hun gaven gedaan. Misschien haat Matt je, maar dit zou niet mogen.'

'Ik denk hij gewoon bang voor me is. Bij mijn intake zag hij eruit alsof hij krijsend weg wilde rennen.'

Kim giegelde. 'Hij is niet de meest dappere persoon. Soms vraag ik me af waarom hij hier werkt.' Ze legde de houtplaat op de tafel en pakte een paar bussen verf.

Melody glimlachte en keek naar het papier met de opdracht. Verbeeld je angst, stond er in grote letters. Haar lach gleed direct van haar gezicht. Hoe moest ze dat nu weer doen? Waar was ze eigenlijk bang voor?
Louis, dat haar vrienden dood gingen, de wazige gezichten in haar hoofd. Maar dat waren dingen waarover ze niet mocht praten. Dus tekende ze donkere krullen over het witte vel. Ze zou wel zeggen dat het haar gave was. Ze zouden haar vast wel geloven. Bovendien kon ze toch niet tekenen, dus dit was beter dan stokpoppetjes op het papier zetten.

'Dat ziet er mooi uit,' loog Kim. Ze rommelde in haar tas en haalde er een zak zuurtjes uit. 'Pak maar als je behoefte aan survivalsuiker hebt.'

Meloldy lachtte zacht. Ze klonk bijna als Dominique.

'Je hebt toch iets nodig om het hier te overleven?'

'Ik geef je geen ongelijk.'

'Hoe deden jij en je vrienden het op het Niverium als jullie een lange dag hadden?'

'Niet veel anders. We kletsen tussen de lessen door en soms smokkelde iemand snacks mee. Maar het Niverium was een stuk minder streng. Als het zomer was geweest, hadden we vast ook buiten kunnen wandelen. En als je je gavetest hebt gehaald, mag je gewoon weg.'

'Wacht? Je mag weg?'

'Ik mocht het niet, maar een aantal van mijn vrienden wel. Je had een soort test en als je je gave goed onder controle had, mocht je het schoolterrein verlaten.'

'Ik ben jaloers,' besloot Kim.

'Misschien mag je wel naar het Niverium als je je gave genoeg onder controle hebt. Dan kan ik je aan al mijn vrienden voorstellen.' Melody stopte een zuurtje in haar mond. Ze mistte ze haar oude vriendengroep. 'Ze zijn soms een beetje roekeloos, maar met hen viel altijd wat te beleven. Een van hen heeft de niverials zelfs eens bekogeld met cornflakes om me te beschermen.'

'Cornflakes? Ik mag ze nu al. Mis je ze erg?

'Best wel. We kunnen wel videobellen, maar het is niet hetzelfde.' Ze kraste over haar papier. 'En ik denk dat ik ruzie heb met een van hen, dus dat maakt het ook niet makkelijker.'

'Dat is naar. Heb je al geprobeerd om het uit te praten?'

'Nee, niet echt.' Met Lucile praten was niet iets wat over de telefoon zou moeten gebeuren, maar had ze echt een keus?

'Waarom niet?'

'Omdat ik het lastig vindt. Ik weet dat ze het niet expres deed, maar ik voel me verraden, maar ik mis haar ook. We waren zulke goede vrienden en nu voelt het zo vreemd.' Melody zuchtte. Had ze eigenlijk wel een reden om boos te zijn? Had ze niet hetzelfde gedaan als ze in Luciles schoenen stond?

'Je zou het moeten proberen,' zei Kim met een voorzichtige glimlach. 'Ik ken de situatie niet, maar je klinkt alsof je haar mist.'

'Ja, dat doe ik ook. Zij was degene van de cornflakes.'