'Je ziet er moe uit,' was het eerste wat Quiten zei toen Melody de kantine in liep.

'Gedoe met de niverials.' Ze zette haar dienblad op het tafeltje en ging zitten. 'Ze hadden een paar vragen voor me en besloten dat zes uur 's ochtends daar de perfecte tijd voor was.'

'Nee echt? Hoezo zo vroeg?' Hij gaapte dramatisch.

'Dat mag je aan hen vragen.' Melody nam een hap van haar cornflakes.

Kim keek op van haar bord. 'Wilden ze veel weten?'

'Nee, gewoon een paar kleine dingen. Het stelde gelukkig niet veel voor.'

'Het lijkt me doodeng om steeds met hen te moeten praten.' Kim huiverde. 'Ik vond ze vroeger bij voorlichting al eng.'

'Is dat waar je je gave ontdekt hebt?'

Kim knikte. 'Ik vond het doodeng om me te laten testen, want mijn zus had me wijsgemaakt dat het een nare test was. Maar de hele klas liet zich testen, dus ik ben toch gedaan. Zodra ik aan de beurt was, liet ik per ongeluk een slang over de vloer kronkelen.'

'Bah, dat moet eng zijn geweest.' Melody herinnerde zich nog al te goed hoe het bij haarzelf was gegaan.

'Ik schrok me dood en zij denk ik ook. Ze dachten dat ik het expres deed. Pas later hadden ze door dat het een ongeluk was.' Kim nam een slok van haar drinken. 'Maar hoe heb jij je gave ontdekt?'

'Ook op school,' zei Melody met een glimlach. 'Op mijn school was het heel normaal om je niet te laten testen als het niet in de familie zat. Dus ik heb me nooit laten testen en toen gebruikte ik hem per ongeluk op een paar pestkoppen. Gelukkig was mijn gave toen nog niet zo sterk als hij toen was, anders had ik ze misschien wel... je weet wat ik bedoel.'

Kim knikte zacht.

'Hoe is het bij jullie gegaan?' Melody keek de jongens aan.

'Bij ons is het niet spannend,' gaf Quiten toe. 'Onze vader wilde niet dat we naar het niverium gingen, dus hij vond dat we onze gaven geheim moesten houden. Maar toen ging het bij hem mis en spoot hij de docent nat.' Hij stootte Jorge aan.

'Alsof ik daar iets aan kan doen!'
Melody lachte zacht. 'Toen werden jullie beiden getest?'
Quiten knikte. 'En omdat we onze gaven hebben achtergehouden zitten we hier en zijn we volgens hen een dreiging.'
'Het is vrij krom,' vond Kim.
Melody knikte instemmend. Het was vreemd hoe zij nooit als gevaarlijk was bestempeld tot nu en Kim en de jongens met dat label vast zatten. Alleen omdat ze pech hadden gehad. Had ze eigenlijk wel naar het niverium gemogen?
Melody perste haar lippen op elkaar. Wat als iemand al op de dag dat ze ontdekte dat ze gevaarlijk was, had besloten wat er met haar leven zou gebeuren? Hoe diep ging dit eigenlijk? Het begon en eindige niet met Louis. Maar waar wel?

De rest van de maaltijd praten ze verder over hun gaven en de niverials. Melody deed haar best om te lachen, maar ze kon het zware gevoel in haar maag lastig negeren. Het idee dat ze geen idee had wie haar leven zo perfect bespeeld had, maakte haar doodsbang. Was het wel Louis idee geweest?
'Je bent stil,' zei Kim toen ze naar hun les liepen. 'Is er wat?'

'Nee, niet echt,' loog ze.

Kim geloofde haar niet. Melody kon het zien aan haar samengeperste lippen en hoe haar mond even open ging, alsof ze overwoog om iets te zeggen. Uiteindelijk bleven ze beiden stil. Hun voetstappen mengden zich met zich van de anderen en hun stilte werd gemaskeerd door de vele stemmen. Melody was er dankbaar voor. Vandaag wist ze niet hoe ze moest doen alsof.

'Mevrouw Summers,' een luide, maar bevende stem kwam haar tegemoet toen ze het lokaal in wilde lopen. Matt stond in de deuropening. 'Jij mag in het lokaal hiertegenover gaan zitten.'

Het koste haar moeite om een zucht te onderdrukken. Hoe kan het ook anders. Telkens als hij er was, was het hetzelfde verhaal. 'Oké,' gaf ze toe. Ze had geen zin om met hem in discussie te gaan. Ze zou het toch niet winnen.

'Ik ga mee,' besloot Kim.

'Niks er van. Dat is veel te gevaarlijk.' De man legde zijn slanke vingers op Kims schouder. 'Ik ben verantwoordelijk voor jouw veiligheid, dus dat soort dingen gaan we vanaf nu niet meer doen.'

Ze duwde zijn hand weg. 'Melody heeft bijna dezelfde gave als mij. Waarom ben je zo bang voor haar?'

'Ik ben niet bang, ik ben voorzichtig.'

Kim zette een stap achteruit. 'Waarom laat geen van de anderen haar dan alleen zitten? Alles wat je bent, is hypocriet.'
'Die toon wil ik niet horen,' snauwde Matt. 'Nou het lokaal in jij. Ik heb geen tijd voor deze discussie.'

'Dan maak je maar tijd. Melody heeft jou nog nooit iets aan gedaan. Wat heb je tegen haar?'

'Dat...' Matts hoofd had een vreemde rode kleur. 'Dat is een zaak tussen mevrouw Summers en mij. Als jij niet heel snel naar binnen gaat, dan gaan we naar de directeur.'

'Laat het maar,' fluisterde Melody. Ze kon het zich niet veroorloven om gedoe met de docent te krijgen, hoe oneerlijk het ook was. Ze moest zich stil houden, niet opvallen.

'Nee.' Kim keek haar stellig. 'Je bent veel te lief. We gaan dit niet accepteren. Dan gaan we maar naar de directeur. Iedereen kan zien dat dit oneerlijk is!'

Matt deed zijn mond open om wat te zeggen, maar de woorden maakten plaats voor een luide schreeuw. Hij struikelde achterover en viel het lokaal in. Een lachsalvo steeg op uit de ruimte.

Melody keek geschrokken om zich heen. Pas toen zag ze de donkere slang die nu aan Kims voeten kroop. 'Kim, schrik niet, maar je moet kalmeren,' probeerde ze zo rustig mogelijk te zeggen. Ze zette een stap achteruit.

'Hoezo, dit kan toch niet zoma-' Kims ogen werden groot. Ze veerde naar achteren. 'Nee, nee, nee!' Ze schudde haar handen wild heen en weer.

'We gaan dit oplossen,' zei Melody, ze nam een ademteug. 'Weet je nog hoe we het in de les deden?'

'Haal dat beest weg,' schreeuwdeMatt vanuit het lokaal. Hij kroop verder naar achter 'Jullie hebben geen idee hoe diep jullie in de problemen zitten.'

'Stil!' Melody trok de deur met een klap dicht. 'Haal diep adem en sluit je ogen. Wat wil je wat hij doet?'

'Ik... ik wil dat hij weggaat.' Kim kneep haar ogen stijf dicht en bewoog met haar vingers, maar de slang luisterde niet. Langzaam kroop hij Melody's richting uit.

Melody's ogen gleden naar het lokaal. Door het matte glas kon ze zien hoe Matt zijn portofoon naar zijn mond had gebracht. Ze had niet veel tijd.
Ze stond haar schaduwen toe om over haar vingertoppen te kruipen. Rookslierten dansden over haar handpalmen. Snel pakte ze de slang bij zijn staart. Het dier maakte een stuiptrekking voor het in stof uiteen viel.

'Heel goed,' zei ze tegen Kim. Ze duwde de schaduwen terug haar huid in. 'Kijk hij is weg.'

'Echt?' Kims ogen schoten open ze keek naar de plek waar de slang en toen naar Melody. 'Wat is er met je haren aan de hand? Heeft hij je gebeten?'

'Nee, het is goed. Dat ben ik zelf.' Ze dwong zichzelf om te glimlachen. 'Soms als ik in paniek raak doet mijn gave dat.'

'Sorry, ik had niet boos moeten worden,' zei Kim zacht. 'Ik wist niet dat...'

'Het is niet erg. Hij is een rotzak.' Melody zuchtte. 'Dus wat nu?'

'Nu komen jullie met mij mee en mogen jullie uitleggen waarom jullie mijn personeel aanvallen,' klonk een barse stem.

Melody draaide zich met een ruk om. Achter hen stond Cynthia en ook Langeveld en Jesper haasten zich de gang in.

Haar ogen schoten naar haar donker gekleurde handen. Chips.