Melody stapte langzaam door het donker. 'Ik ga je geen pijn doen,' beloofde ze. Haar stem beefde, alsof ze niet zeker wist dat ze die belofte kon houden.

Matt strompelde achteruit. Zijn ogen werden groter, terwijl zijn bevende vingers langs de muur naar het lichtknopje zochten.

Een flits geel licht verlichtte hun gezichten terwijl de lichten flikkerden voordat voordat het de kamer in een schep licht hulde. Het deed pijn aan Melody's ogen.

'Het is weg,' riep ze, haar donkere vingers optillend. Er kropen niet langer schaduwen over heen.

'Blijf staan,' schreeuwde Matt. Zijn stem had een vreemde hoge toon, het was iets wat Melody nog niet eerder had gehoord. Het was het soort pure angst dat de schaduwen onder haar huid deed dansen.

'Ik ga je echt geen pijn doen.' Ze stopte met lopen en keek hem aan. 'Ik beloof het,' fluisterde ze er achteraan. Ze had zichzelf misschien even verloren, maar de controle was ze niet kwijtgeraakt. Ze had nooit echt iemand pijn gedaan, toch? Zo was ze niet. Ze was gewoon boos geweest en had ruimte nodig om haar duisternis vrij te laten. Ze had iets nodig gehad om te breken.
En dat was wat ze gedaan had, realiseerde Melody zich. Ze had de muur die Ricky van haar herinneringen afgeschermde versplinterd. Ze kon de kamer met Juan en Steven weer zien. De stomme mot, die rond de lamp cirkelde. Ze kon de parkeerplaats voor het gebouw zien, de oude boom en Rickys auto. Melody wist weer hoe ze in de lucht had gehangen, denkend dat ze de dood in de ogen keek. Haar gezicht was vast niet veel anders geweest dan dat van Matt nu. Toch had ze geen idee wat ze moest zeggen om hem te kalmeren. Dus bleef ze roerloos staan, net als hem.

Seconden verstreken voor zijn hand zich om zijn portofoon vastklemde. Het lukte hem amper om een zachte 'help,' over zijn bevende lippen te krijgen.
Het duurde niet lang voor een gedempte stem antwoorde. Melody kon niet verstaan wat er precies tegen Matt gezegd werd, maar het was niets wat haar ging helpen.

'Alsjeblieft, help me. Ze is gek geworden,' herhaalde hij paniekerig. 'Ja, ik ben in 1.04B.'

Ze kwamen haar halen. Melody voelde een adrenalinestoot door haar aderen vloeien. Schaduwen kropen naar haar vingers. Ze moest vechten. Ze wilde niet dood. Ze...

Adem, herinnerde ze zichzelf opnieuw. Ze forceerde de lucht langzaam in en uit haar longen. Ze ging niet dood. Ze hadden geen reden om haar pijn te doen. Cynthia zou Jacob bellen, Melody zou hem vertellen dat ze in paniek was geraakt en alles zou goed komen. Jacob zou haar wel begrijpen.

Kalmeer, commandeerde ze haar onrustige handen. Ze voelde schaamte, misschien pijn en ze was bang om wat ze zojuist had gedaan onder ogen te komen. Maar ze ging niet dood. Melody perste haar ogen dicht. Ze had in de loop van een geweer gekeken, ze had tegen iemand die sterker was gevecht. Keer op keer was ze er van overtuigd geweest dat ze vermoord zou worden. Was onder ogen komen dat ze het zojuist verpustst had, dan echt zo erg?
'Nee, het is oké,' fluisterde ze tegen zichzelf. 'Alles komt goed.'
Toen kwamen de voetstappen. Een golf van geluid vulde de gang. Een mix van opengaande deuren en paniekerige stemmen die snel dichterbij kwamen. Melody opende haar ogen om te zien hoe Matt achteruit werd getrokken. Langeveld nam zijn plaats in. De kleine man keek naar haar donkere haren en verkleurde huid, voor hij zijn mond open deed. 'Wat heb je gedaan Melody Summers?' De lage toon in zijn stem liet haar beven.

'Ik ben de controle verloren.'

'Dat ben je niet.' Woede glinsterde in zijn groene ogen. Hij zette een stap haar richting uit. 'Ik weet dat je liegt.'

'Voorzichtig Alex,' waarschuwde een stem hem. Margreet liep door de deur en plaatste een hand op de schouder van Langeveld. Ze werd gevolgd door Cynthia en een vierde persoon die Melody niet herkende.

'Ik weet wat ik doe.' Een vreemde rode gloed vulde zijn handen. Het leek bijna een soort kunstmatig vuur.

'Ik wil niet vechten.' Melody zette een pas achteruit. 'Ik-'

'Dat had je je eerder moeten bedenken. Ik weet dat je je tegen ons gelogen hebt en jij weet het ook. Dus laten we nu open tegen elkaar zijn.'

'Ben je hier om hun werk af te maken?' Ze nam zijn gezicht in zich op. Hij zag er niet uit als iemand die voor Louis werkte. Maar ze durfde het niet te zeggen. Ze had mensen vaker verkeerd ingeschat.
Ze stond de schaduwen toe om over haar vingers te kruipen, zodat hij niet dichterbij kon komen.
'Wiens werk?' Hij liep verder haar richting uit, tot er nog maar drie meter tussen hen stond. De kalmte op zijn gezicht herinnerde haar akelig veel aan Louis. Zijn samengeknepen ogen zagen er niet uit alsof ze er moeite mee hadden om haar te doden. Al was het waarschijnlijk niet omdat hij het echte verhaal kende.

'Ik wil niet weer vechten,' herhaalde ze. Haar ogen gingen naar de vrouwen, maar zij grepen niet in. Ze staarden slechts met grote ogen naar de duistere wolk die om haar heen vormde. Hun lippen samengeperst in een uitdrukking die tussen schok, woede en teleurstelling in zat.

'Weer? Dus je hebt dit eerder gedaan.' Een kleine lach krulde op Langevelds lippen. 'Wie heb je pijn gedaan Summers?'

'Niemand,' zei ze, maar iedereen wist dat het een leugen was. Ze deed mensen pijn. Ze had mensen gebroken, zoals ze haar gebroken hadden. Ze had ze op hun knieën gedwongen en Melody kon niet eens zeggen dat ze er spijt van had. Niet dat berouw er toe deed. Ricky had haar dat wel duidelijk gemaakt. Niemand gaf om haar excuses, dus waarom zou ze die geven. Waarom meespelen in hun spel?
Melody duwde de schaduwen die om haar vingers hingen de ruimte in, tot er een donkere mist hing. Als hij wilde vechten, dan kon hij dat krijgen. Maar de antwoorden die hij wilde, had ze niet.

'Je hebt je gave op Matt gebruikt, niet?' Langeveld leek niet onder de indruk van de duisternis. De rode gloed in zijn handen groeide snel, voor het uit zijn vingers vloog. Razendsnel kwam het haar richting uit.
Voor ze de kans had om te reageren werd ze achteruit geduwd. Een gloeiende warmte drukte tegen haar borst voor het haar losliet. Dit was niet veel anders dan Rickys kracht, realiseerde Melody. Al zou hij haar waarschijnlijk niet laten vliegen. Het lukte hem in elk geval niet om de donkere mist weg te blazen.

'Nee,' wist ze uit te brengen. Snel liep ze terug naar haar plek .. 'Hij zag mijn schaduwen en werd bang, maar ik heb hem niks aan gedaan. Waarom zou ik?'

'Om hem stil te houden?' Opnieuw vormde een rode gloed tussen zijn vingers. Maar ditmaal was ze er klaar voor. Zodra hij hem haar richting uit slingerde, dook ze opzij.
Vermoord hem, siste een stem in haar hoofd, leg hem het zwijgen op. Ze negeerde het en trok de schaduwen die in de lucht hingen naar elkaar toe, tot ze zijn gezicht niet meer kon zien. 'Je kunt stilte niet met angst kopen.'

'Sommige mensen denken daar heel anders over.' Zijn voetstappen galmden door het duister. Het koste haar moeite om hem door het donker te volgen.

'Dat weet ik.' Ze had die mensen ontmoet, maar hij wist dat niet. Ze cirkelde door het donker, tot ze de rode gloed van zijn gave zag. Eindig dit, fluisterde de schaduw. Ze glimlachte zwakjes. Dat was precies wat ze ging doen. Zodra de rode gloed door de duisternis schoot, bukte ze. De kracht trok aan haar donkere haren en de mouwen van haar uniform, maar het lukte het niet om haar weg te duwden. Ze sprong naar voren en greep naar Langevelds mouw. Haar vingers klemden zich vlak onder zijn elleboog vlak. Er was slechts een dunne laag stof die voorkwam dat haar schaduw hem verslond.

Zijn ogen ontmoeten haar donkere blik. Voor het eerst lieten ze iets van angst zien, toen ze van haar gezicht naar haar vingertopen gleden. Haar vingers waren centimeters verwijderd van zijn blote huid. Een zacht geluid kroop over zijn lippen, alsof hij al zijn woorden was verloren.
Plotseling klemde een hand zich om Melody's pols, haar achteruit rukkend. Haar vingers glipten van zijn arm. Bijna direct losten de schaduwen die de ruimte vulden op. Ze circelden naar de vloer alsof iemand een stop had losgetrokken.
Melody draaide zich om en keek recht in de kille ogen van Margreet. Raak me niet aan, wilde ze schreeuwen, maar de vrouw had duidelijk geen pijn. Haar blik ging naar de plek waar de vrouw haar vast hield. Haar huid had zijn bleke kleur terug op de plek waar de hand haar arm ontmoette. Hield de vrouw haar gave tegen?

'Ben je oké Alex?' Margreet keek haar collega aan.

Hij knikte langzaam en haalde diep adem, waarna hij Melody aankeek. 'Laten we de niverials maar bellen. Ik denk dat ze erg geïnteresseerd zijn in wat jij zojuist gedaan hebt, Summers.'