Ze staarde hem even aan, wat bedoelde hij en waarom zou hij het haar vertellen? Ze kon geen woord uitbrengen, maar wendde haar blik af en keek naar de grond. Het contrast tussen haar blote voeten en zijn zwarte leren laarzen was opeens zeer interessant.

'Sorry', zei hij. 'Ik wilde je niet overvallen.'
Ze knikte, maar bleef naar de grond staren. Wat kon hij bedoelen? vroeg ze zich af.

'W-Waarom-', begon ze maar hij onderbrak haar.

'Ik dacht dat je het zou begrijpen', antwoordde hij met een kleine glimlach. 'Ik volg je al een tijdje, wat jij doet voor jouw familie is uitzonderlijk.'

'Wat?' vroeg ze onbegrijpend.

Ze keek omhoog en zag hem naar haar kijken. Ze was zich plotseling erg bewust van hoe ze eruit zag.

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg ze.

'Nu?' vroeg hij. 'Nog niets, ik moet eerst uitvinden wat we kunnen doen. Ik zie je over een week weer, hier, dan weet ik hopelijk meer.'

Ze knikte en keek naar hem. Ze begreep niet waarom hij haar dit vertelde, er zouden honderden, nee duizenden, anderen beter geschikt zijn dan haar.

'Tot over een week', zei hij terwijl hij het pad af begon te lopen. 'Vertel dit niemand, ik weet je te vinden.'

'Tot volgende week', zei ze met een grijns terwijl zij ook begon te lopen.

Ze nam een paar stappen en kon niet stoppen met denken. Waarom zij?

'Geniet nog van de eerste lange dag', zei hij terwijl hij achterom keek.

Ze lachte even en begon harder te lopen. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg, niemand mocht haar met hem hebben gezien. Anders zou ze vragen krijgen, waarvan ze niet wist of ze ze kon, of wilde, beantwoorden.

***

Terug thuis liep ze meteen door naar Bubbles, waar Sylvia ook nog was. Ze wist niet hoelang ze weggeweest was, maar hoopte dat Sylvia te druk bezig was geweest met Bubbles dat ze het niet eens door gehad had.

'Hoi', zei ze terwijl ze weer naast Bubbles op de grond ging zitten.

'Waar ben je geweest?' vroeg Sylvia terwijl ze Bubbles losliet en dringend naar Madeleine keek. 'Wat wilde-'

'Niet belangrijk', onderbrak Madeleine haar zusje terwijl ze de borstel van de grond pakte, ze had hem eerder laten vallen.

Sylvia staarde haar doordringend aan, maar leek toen te besluiten niets te zeggen. Madeleine zuchtte terwijl ze de borstel over Bubbles vacht liet glijden. Ze begreep het niet, waarom mocht zij het weten? Waarom uitgerekend zij?

'Waar-', begon Sylvia opnieuw, maar ze maakte haar zin niet af.

Madeleine bleef Bubbles in stilte borstelen. Ze wilde niet tegen haar zusje liegen, maar ze wilde haar tegelijkertijd ook de waarheid niet vertellen.

'Wat wilde hij?' vroeg Sylvia nadat ze een paar minuten weer in stilte gezeten hadden.

'Niets belangrijks', loog Madeleine met een zucht terwijl ze naar haar zusje keek.

Sylvia zuchtte ook en gleed met haar hand over de vacht van Bubbles. Bubbles mekkerde en draaide haar kop richting Sylvia. Sylvia lachte en sloeg haar armen om de hals van Bubbles.

'Sylvia', zei Madeleine streng terwijl ze de borstel neerlegde. 'Ik had haar net gekamd.'

'Sorry', mompelde Sylvia terwijl ze Bubbles losliet.

Ze keek haar zus indringend aan, alsof ze hoopte dat Madeleine daardoor wat ging zeggen. Ze sloeg haar armen over elkaar. Madeleine beet even op haar lip waarna ze recht in de ogen van haar zusje keek.

'Kom op', zei Sylvia zeurend. 'Hij was hier echt niet voor niets hoor.'

Madeleine zuchtte en kwam overeind, ze liep langs Bubbles naar haar zusje en pakte haar hand vast. Even stonden ze in stilte. Sylvia keek omhoog naar Madeleine en Madeleine keek omlaag naar haar.

'Sorry', zei ze uiteindelijk. 'Kom, dan gaan we koekjes bakken.'