Madeleine staarde even naar de man voor haar waarna ze naar Ruben keek en weer terug naar hem.

'Wat heb je op het menu staan vandaag?' vroeg Ruben. 'En een paar schoenen voor Madeleine, als je die ergens vandaan kunt halen.'

'Maar natuurlijk, alles voor jou', antwoordde de man terwijl hij achter de bar vandaan liep. 'Op weg terug naar het paleis neem ik aan?'

'Helaas wel ja.'

De man wierp een blik van medelijden in de richting van Ruben waarna hij langs hen heen liep richting een deur aan de andere kant van de ruimte. Madeleine keek niet begrijpend naar Ruben.

'Hij is een goede vriend', legde Ruben uit op het moment dat hij door kreeg dat ze naar hem keek. 'Je kunt hem vertrouwen.'

Ze knikte afwezig terwijl ze om zich heen keek. Wat had haar bezielt om met hem mee te gaan op dit bizarre avontuur? Ze wist het niet en iets in haar begon te twijfelen. Ze frunnikte een beetje aan haar loshangende haren terwijl ze voor zich uit staarde, zonder ook maar iets te zien. Wat zou haar familie nu denken?

'Madeleine, gaat het?' vroeg Ruben terwijl hij een hand op haar schouder legde.

Ze schudde haar hoofd, alsof ze daarmee haar vragen en twijfels van zich af kon schudden.

'J-Ja', antwoordde ze, ze haatte zichzelf voor de twijfeling in haar stem. 'Natuurlijk. Het gaat prima.'

Ze zette een stap vooruit waarna ze zich omdraaide. Hij mocht niet weten dat ze twijfelde, wat als hij haar dan niet meer naar Sylvia bracht? Sylvia, herhaalde ze voor zichzelf terwijl ze naar de grond keek, voor haar doe ik alles.

'Wacht hier, oké?'

Ze knikte terwijl hij langs haar heen liep. Ze kromde haar tenen op de houten vloer en voelde de textuur van het hout onder haar. Het gaf haar een gevoel van veiligheid, en herinnerde haar aan thuis waar ze zo snel en plotseling was weggegaan.

Ze liep naar een tafeltje waar ze dichtbij stond en liet zich in een stoel zakken. Haar handen vouwde ze om de rand van de tafel en ze staarde naar het houten tafelblad. Ze had geen afscheid genomen, en dat gevoel kwam nu dubbel zo hard terug. Afscheid nemen was moeilijk, maar geen afscheid nemen misschien nog wel moeilijker.

***

'Madeleine?' vroeg Ruben terwijl hij naast haar kwam staan. 'Weet je zeker dat het gaat?'

'Ja, natuurlijk', antwoordde ze zachtjes terwijl ze overeind ging zitten.

Ze haalde een hand door haar haren en keek omhoog naar hem. In zijn hand hield hij een paar sandalen, ze vond ze er niet heel comfortabel uitzien maar alles zou beter zijn dan op blote voeten lopen.

'Kom', zei hij. 'Jonathan heeft eten voor ons en een wagen, dat is wat langzamer reizen maar wel comfortabeler. Als we zo doorgaan zijn we over drie en een halve dag in de hoofdstad.'

Is dat niet veel te laat? vroeg ze zich af. Wat zou er nu met Sylvia gebeuren?

'De groep van Sylvia is waarschijnlijk over ongeveer 2 dagen daar, maar maak je geen zorgen', ging hij verder alsof hij haar gedachten lezen kon.

Ze zuchtte terwijl ze opstond. Waar zou Sylvia nu zijn? vroeg ze zich af terwijl ze een paar stappen richting de deur nam.

'Weet je het echt zeker?' vroeg hij terwijl hij haar volgde. 'Ik kan je ook terug naar huis brengen en het zelf doen. Je hoeft niet mee.'

'Ik wil mee, oké?' siste ze terwijl ze over haar schouder naar hem keek. 'Sylvia is daar.'

Hij knikte en staarde even voor zich uit. Ze vouwde haar hand om de deurklink en trok de deur open. Ze moest naar Sylvia, daar was geen twijfel over mogelijk.

'Laten we gaan', zei ze terwijl ze een stap naar buiten zette.

Terwijl ze dat deed scheen de zon in haar ogen. Ze hield een hand boven haar ogen om ze tegen de zon te beschermen. De zon brandde op haar huid en de frisse wind waaide door haar haren.

'Ruben!' riep een zachte stem achter hen. 'Ik wist niet dat je hier zou zijn.'

Van achter hen rende een vrouw, ze was ongeveer even oud als zij, richting Ruben. Haar golvende zwarte haren wapperden achter haar aan terwijl ze rende en haar hakken tikten op de grond. De rok van haar jurk wapperde in de wind en op haar gezicht stond een glimlach.

'Vivian', zei hij met een glimlach. 'Lang niet gezien.'

Ze sloeg een arm om hem heen en glimlachte naar hem.

Madeleine zuchtte diep en draaide zich weg van de twee. Wat er ook tussen hen speelde, ze wist zeker dat ze zich er niet mee moest bemoeien. Ze kende Ruben immers nog maar een paar dagen. Tussen hen speelde niets, hield ze zichzelf voor terwijl ze een paar stappen richting de stal zette. Tegelijkertijd klopte haar hart in haar keel en kon ze haar ogen niet van hen afhouden.

Terwijl ze naar de stal liep keek ze een paar keer achterom naar hen. Waarom moest zij nu net nu opduiken?