De opdracht was inspiratie halen uit een nummer, er waren 4 nummers waar we uit mochten kiezen en dan moest je een verhaal schrijven wat ze deed denken aan een van die nummers (het nummer heb ik onderaan toegevoegd). Maximaal 2000 woorden.

Dit is wat ik heb ingeleverd.

_______________________________________________

De wereld is een wonderbaarlijke plaats, niemand die dat beter wist dan kleine Dominique. Dominique had niet veel speelgoed, zijn kleren waren te groot en versleten, zijn broers wilde niet met hem spelen en zijn ouders waren nooit thuis. Dat maakte echter niet uit voor hem, hij speelde alleen in de bossen, kon uren kijken naar de vogels die rond vlogen en wanneer er muziek werd opgezet keek hij verwonderd om zich heen.
Hij was een stille jongen, toen hij voor het eerst naar school ging was hij er al achter gekomen dat hij anders was dan de rest. Hij had een van de meisjes uit zijn klas verteld dat haar stem een mooie kleur had, ze had hem vreemd aangekeken en daarna tegen alle andere kinderen gezegd dat hij raar was. Niet alleen had het nieuwe jongetje rare kleren en een grote jampot bril, maar als hij zijn mond open deed, kwam er alleen maar onzin uit. Dominique begreep niet wat er grappig was, de stem van het meisje was een prachtige kleur groen geweest en het was zo anders dan de verschillende kleuren donkerblauw van zijn broers en vader. Verwonderd zat hij te kijken naar de vreemde kinderen met hun onbekende kleuren die hij overal om zich heen zag wanneer ze praatten. Uiteindelijk begonnen ze hem te negeren, maar dat veranderde toen ze muziekles kregen. De leraar had iedereen in groepjes verdeeld en ze moesten om de beurt op het keyboard spelen. Nog voor het Dominique zijn beurt was brak er ruzie uit. Een van zijn klasgenoten een jongetje met de naam Eric was aan de beurt en hij drukte op de verkeerde toets.
'Dat is niet de goede kleur blauw,' zei Dominique. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en hij keek met een frons naar de lucht boven Eric zijn hoofd.
'Wat is dat nu weer voor een onzin.' Eric sloeg met zijn handen op de toetsen van het keyboard en Dominique sloeg zijn handen over zijn oren en kneep zijn ogen dicht. Al de klanken en kleuren die door elkaar gingen waren teveel, het voelde alsof zijn hoofd uit elkaar zou barsten en het deed pijn.
'Wat een aansteller,' zei een van zijn andere klasgenootjes. Eric begon te fluisteren met zijn beste vriendje en beide kregen een grote grijns op hun gezicht. Dominique haalde langzaam zijn handen van zijn oren en deed zijn ogen weer open, wat hij helaas had gemist was dat het vriendje van Eric van groepje naar groepje was gelopen en toen Eric nu riep begonnen alle kinderen achter een piano op de toetsen te slaan en degene die niet aan de beurt waren met het keyboard begonnen te schreeuwen of op tafels te slaan. Alle kleuren en geluiden om Dominique heen begonnen te mengen en te draaien er was geen tijd om het een te horen voor het andere verscheen. Het was soms moeilijk om te concentreren wanneer meerdere mensen aan het praten waren of er muziek op stond, maar dit was iet anders. Zijn mooie wereld werd helemaal door elkaar gehaald en er was zoveel tegelijk gaande om hem heen dat de verwarring die hij voelde alleen maar erger werd. Tegen de tijd dat de leraar terug het lokaal in was komen lopen zat Dominique op de grond met zijn knieën naar zijn kin getrokken en zijn handen over zijn oren. Hij had altijd gehouden van de kleuren om zich heen en de geluiden die er bij hoorde, maar zo veel tegelijk en zonder waarschuwing was te veel voor hem geweest. Waarom begrepen de andere kinderen hem niet? Was er iets mis met hem?

Over de dagen, weken en maanden die volgden begon Dominique zich nog meer terug te trekken van de klas dan hij al deed. Hij voelde zich anders en zonder iemand thuis waar hij mee kon praten, gooide hij zich helemaal in de tonen, klanken en kleuren van de muziek die hij zelf kon maken. Elke dag na school ging hij naar zijn kamer en pakte de oude gitaar die hij van een van zijn broers had gekregen toen hij hem niet meer wilde. Het was moeilijk om te leren hoe hij moest spelen, maar door de kleuren wist hij altijd of het klopte, hij ontdekte dat de kleuren veranderde als hij de tonen net anders speelde of in combinatie met elkaar en beetje bij beetje werd hij steeds beter.

Op school was het elke dag hetzelfde, hij werd genegeerd, uitgelachen of Eric en zijn vrienden pestte hem. Hoe langer het duurde hoe meer hij zich terugtrok in zijn beschermde bubbel waar niemand hem kon storen en waar hij zichzelf kon zijn. Hij fleurde echter helemaal op toen er werd bekend gemaakt dat iedereen uit zijn klas die vrijdagochtend moesten optreden voor de hele school. Elke vrijdag werd er een klas gekozen waaruit alle leerlingen een optreden moesten doen, het mocht samen of alleen en Dominique wist precies wat hij ging doen. Hij ging naar huis en opende een pakket vol met A4-tjes. Hij ging in de keuken aan de tafel zitten en pakte zijn kleurtjes, elk vel papier kleurde verschillende kleuren paars. Het was uren werk maar hij bleef doorgaan met een grote lach op zijn gezicht.
'Wat ben je aan het doen?' vroeg een van zijn oudere broers? Dominique keek op met een gelukzalige uitdrukking die zijn broer al lang niet meer had gezien.
'Heb je weer een mooie kleur stem gevonden?' Hij kon zich geen andere reden bedenken waarom zijn broertje zo blij was, hij had nooit begrepen wat zijn broertje zag, maar bijna iedereen in hun familie had iets wat anders was, de een zag cijfers en letters in kleuren de ander proefde verschillende dingen wanneer hij een woord hoorde of las, dus hij was er van overtuigd dat Dominique de waarheid zei over wat hij zag.
'Nee.'
'Oké dan.' Zijn broer liep weer weg en Dominique bleef door kleuren, dit was belangrijk. Hij herhaalde het proces iedere dag tot zijn handen verkrampte en hij zijn vingers even niet meer recht kon houden.

De volgende dag was hij de eerste op school. Hij liep direct naar zijn leraar toe en struikelde bijna door de gitaar-tas op zijn rug die bijna net zo groot was als hij zelf, achter hem sleepte hij een grote sporttas achter zich aan. De leraar liep zo snel mogelijk naar hem toe en nam de tas van hem over, maar toen hij zijn hand uit reikte om de gitaar over te nemen schudde Dominique zijn hoofd. 'Mag ik vandaag als eerst alsjeblieft?' Vroeg hij met een grote lach aan de leraar. De leraar had hem al lang niet meer zo blij gezien of zo veel tegen hem gezegd in een dag zonder dat hij iets aan hem vroeg. Zonder er over na te denken liep hij naar de planner op de muur en schreef met grote letters Dominique zijn naam.
'Je bent hier als eerste dus natuurlijk mag je kiezen wanneer je wil.' Dominique begon te stralen, zijn ogen twinkelde met plezier en verwonderend keek hij naar de kleuren die hij in de lucht zag verschijnen. De leraar zag hem kijken en glimlachte, in een oudergesprek hadden zijn ouders uitgelegd dat Dominique synesthesie had, net als meerdere mensen van hun familie en dat hij kleuren zag wanneer er geluid om hem heen was. Sinds hij dit wist was hij ontzettend nieuwsgierig geworden naar wat de jonge allemaal kon zien.
' Mag ik iets vragen Dominique?' Dominique knikte waarna hij stopte met staren en de grote tas begon open te maken.
'Welke kleur is mijn stem eigenlijk?' Verbaasd keek hij op en knipperde een paar keer.' Wat?' Het was de eerste keer dat iemand hem die vraag had gesteld buiten zijn familie.
'Mijn stem, welke kleur is het?'
'Oceaan blauw, het is mooi, bijna glinsterend en het beweegt altijd rustig alsof het langzaam aan het dansen is.' Dominique leek helemaal in zijn eigen wereld te zitten. De leraar kreeg een glimlach op zijn gezicht, hij vond het fijn Dominique zo te zien en te horen praten. Hij gaf het niet graag toe maar hij was bang een slechte leraar te zijn, omdat hij niet wist hoe Dominique meer open te laten zijn. Dominique probeerde de tas naar de leraar te slepen en hij liep meteen naar hem toe om te helpen.
' Waar moet dit naar toe?' Dominique begon uit te leggen wat hij met al de blaadjes moest doen. Zonder er verder over te vragen deed de leraar wat hij zei en Dominique begon zijn gitaar te stemmen. Vlak voor het optreden begon stond Dominique nerveus te wachten met zijn gitaar in zijn armen, hij moest zitten om te kunnen spelen en er stond al een stoel op hem te wachten voor het optreden. De rest van zijn klas zat voor op het podium op de grond, zodat ze makkelijk klaar konden gaan staan.

Toen Dominique werd opgeroepen liep hij naar de stoel en ging zitten. Eric en zijn vrienden begonnen "boe" te roepen, maar hij negeerde ze zo goed als hij kon. De leraren suste de leerlingen en Dominique sloeg het eerste koord aan. In de lucht kon hij paarse wolken zien verschijnen en hoe meer hij speelde hoe paarser het werd. Het moment dat hij begon te zingen trok de leraar aan een touw en honderden blaadjes in verschillende kleuren paars en een paar rode blaadjes er tussen door, het duurde niet lang, maar voor even leek het alsof er een wolk vol met kleuren naar beneden kwam gevallen. Vol trots keek Dominique naar de kleuren van de blaadjes die bijna dezelfde kleur hadden als de wolk die hij zag. Het maakte niet uit wat ze van hem dachten, voor even was het hem gelukt om hun de wonderbaarlijke wereld te laten zien waar hij in leefde.

________________________________________________________________________

Dit is het nummer dat ik had uitgekozen.

https://youtu.be/M7JxyZQGqJQ

In het begin wilde ik een verhaal schrijven over een jonge met autisme, maar er zijn veel soorten autisme en het was moeilijk om er onderzoek over te doen. Ik had 5 verschillende mensen die ik ken met autisme en 2 mensen die met mensen met autisme werken een afspraak gemaakt om er over te praten. Sommige moesten af zeggen of konden niet bellen, maar dat was oké. De eerste versie kreeg ik maar niet af, ik raakte in een verschrikkelijke dump en mijn depressie speelde op waardoor niets meer wilde lukken. Het kostte me alle moeite om op te staan, aan de projecten te werken waar ik veel zin in had en laat staan een opdracht waarvoor de helft van de mensen waar ik nog een interview mee had gepland me nog niet hadden terug gebeld. Hoe meer alles hier mis ging hoe minder zin ik er in had en alles wat ik schreef was ik zwaar teleurgesteld in. 

En toen kreeg ik de ingeving, ik weet niet meer hoe het kwam, maar ineens dacht ik aan synesthesie. Ik keek documentaire na documentaire en las zo veel mogelijk er over op het internet als ik kon vinden. Er waren zo veel verschillende manieren waarop iemand het kan hebben dat ik overwelmd was niet normaal. Wat wel holp was juist omdat er zo veel manieren waren om synesthesie te hebben en dat zelfs voor de mensen die het op de zelfde manier hadden het anders was, had ik wat ruimte. Helaas kon ik het niet zo schrijven dat ik precies wist dat het klopte, maar het idee zat vast. 

Als iemand dit leest die toevallig synesthesie heeft zou ik graag een berichtje ontvangen om er meer over te kunnen vragen omdat ik het een heel interessant iets vind, het graag eer aan zou kunnen doen en hoop dat dit niet beledigend over is gekomen. Zo wel helpt het om meer te weten dat ik niet nog een keer de zelfde fouten maak.

Ik ben denk ik 3x opnieuw begonnen met de laatste versie en gelukkig begon ik me weer beter te voelen (ik hou echt van nieuwe dingen leren).