little_unicorn_write

Woorden: 927

<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>

Mensen vertellen dat het geheugen erg belangrijk is.

De fijne momenten uit je jeugd, de relatie tussen moeder en kind, vrienden en school.

Al die dingen zijn de basis voor je toekomst.

Wat als die basis verdwijnt.

Mij werd verteld dat ik ben aangereden.
Een auto, geloof ik.

Ik zat op mijn fiets.

Een vrouw vertelde me toen ik wakker werd dat die auto me de bocht afsneed.
Ik botste tegen een paal aan en viel hard op de stenen weg.

Ik moet het maar geloven, want zelf weet ik het niet meer.

~Maandag 24 augustus, Dag 1 na het ongeluk~

Een piep.

Zachte stemmen op de achtergrond.

Rustig adem ik.
Wat is er gebeurd?

Ik luister naar mijn eigen hartslag.
Hij loopt gelijk met de piep geluiden.

Een kramp in mijn linkerarm.

Zachtjes kreun ik en open mijn ogen tot spleetjes.

Ik hoor een verbaasde zucht.

"Perry. Je bent wakker!"

Een wildvreemde vrouw vliegt me om de hals en begint mijn wang te zoenen.

"Laat me los." Mompel ik.

Ik duw haar armen van me af en draai mezelf op mijn rechterzijde.

"Dokter. Waarom doet hij zo raar?"
Zegt de vrouw.

De dokter pakt haar arm en trekt haar zachtjes mee naar de hoek van de kamer.
Ik hoor ze fluisteren.

Perry. Wat een vreselijke naam.

Mijn oog valt op de machine die piepjes maakt.
Een klein groen lijntje maakt een spoor en laat lijnen achter.

Wat grappig

Ik hoor voetstappen en zie dat de vrouw weer naar me toe komt.
Er glinsteren tranen in haar zachtgroene ogen.

Ik draai mezelf om en ga rechtop in mijn bed zitten.

Stilletjes gaat ze op een stoel zitten, die naast mijn bed staat.

Trillend begint ze te praten:
"Weet je wie ik ben?"

Ik denk even na.
"Nee."

Ze lijkt zich erg te schrikken en slaat een hand voor haar mond.
Tranen komen uit haar ogen en stromen rustig over haar lichtroze wangen.

De dokter begint te praten.
"Perry, dit is je moeder."

Ik haal mijn schouders op.
"Het zal wel."

Ik draai mezelf weer om en sluit mijn ogen.

~ Donderdag 27 augustus, Dag 4 na het ongeluk~

"Ik ga je naar je vriendjes brengen."

Welke vriendjes...

Ik zeg niks.

Mijn moeder zucht en zoekt naar nieuwe woorden.

"Vanavond eten we gehakt met bonen. Je favoriete eten."

Ik antwoord niet op haar nieuwe poging.

Moeder krijgt een trieste blik in haar ogen.
Ik voel me toch wel schuldig en zeg: "Klinkt lekker."

Er tovert een glimlach op haar gezicht.

"Jamie zal je wel gemist hebben."

Jamie dus.

"Ik ken hem niet."

Ik luister naar de muziek die speelt op de radio.

Ook staar ik naar buiten.
Groene bomen en grote huizen schieten voorbij.

Ze gaan steeds trager voorbij en uiteindelijk staan we stil.

"Hier is het."

Lonendstraat 27

"Jamie gaat alles laten zien wat je graag met hem deed."

Ik zucht en maak mijn gordel los.

Snel maak ik de autodeur open en gooi hem hard dicht als ik buiten sta.

Moeder pakt mijn hand vast en trekt me mee, de tuin in.

Ze drukt op de bel.

Voetstappen klinken op een houten vloer en de deur opent.

Een donkere jongen komt met een grote glimlach tevoorschijn.

"Ha, Perry! Hoe gaat het?"

Ik schuif mijn handen in mijn spijkerbroek en haal mijn schouders op.

"Prima."

Het gaat helemaal niet prima

"Kom gezellig binnen, dan gaan we met de trein spelen."

Moeder duwt me zachtjes in de rug en stapt naar binnen.

Jamie loopt de trap op, waardoor ik er van uitga dat ik hem moet volgen.

Ik stap achter hem aan en loop een kamer binnen die volgeplakt is met posters van auto's en treinen.

Jaimie gaat zitten en klopt op de vloer.

Ik plof neer naast hem en kijk naar zijn speelgoed.

"Dit is jou favoriete trein."

Jaimie laat me een groene trein zien met het nummer 67.

"Ok."

Ik pak hem aan en laat hem glimmen in het kamerlicht.

"Zet hem maar op het spoor, dan zet ik hem aan."

Jaimie pakt de trein, drukt op een knopje en zet hem op de grijze rails.

Hij begint te rijden en blijft in rondjes op het spoor rondgaan.

~Zaterdag 29 augustus, Dag 6 na het ongeluk~

"Dit is je school."

Ik sta voor een groot gebouw.

Prinses Juliana School

Ik zwijg en kijk naar de grote deuren die naklapperen van de binnenkomende kinderen.

"Jaimie zal je vandaag helpen."

Ik knik en loop samen met mijn moeder naar binnen toe.

Ze leid me naar een lokaal en brengt me naar binnen. 

Alle leerlingen kijken naar me en beginnen door elkaar heen te roepen.

"Hey Perry...waarom is dit...gaat het goed...ben je nieuw..."

Ik deins achteruit.

"Laat me met rust."

Mijn benen nemen het over en brengen me weer naar buiten.
Ik voel me angstig en verdrietig, want alles is zo onbekend voor mij. 

Tranen wellen op en ik smijt mijn tas op het schoolplein.

Samen met mijn schaduw ren ik naar het park toe.

Huilend ga ik naast het water zitten.

Ik kijk naar het water, waarnaar ik mezelf zie.
"Waarom is dit nou nodig."

Ik begin in mezelf te praten.
"Ik heb hier geen zin in."

In mijn eigen stem hoor ik een trilling.

"Laat me gewoon gaan..."

Ik sluit mijn ogen en ga achterover in het gras liggen.

Ik laat mijn voeten in het water glijden en voel hoe diep het meertje is.

Ik denk nog even na over mijn besluit en laat mezelf rustig omlaag glijden in het water.

De watermassa neemt me mee naar beneden.

<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>~<>