Genre : fanfictie/weerwolven
Schrijfster : DidiKuyper

P.o.v: Kiara
Ik loop mijn huisje uit. Het staat midden in het bos. Ik ben Kiara, ik ben 16 jaar, en ik woon dus, samen met mijn ouders en mijn irritante 9-jarige broertje Stan, midden in het bos. 

Het is nu 7 uur en ik ga net zoals elke dag een stuk hardlopen in het bos. Ik plug mijn oortjes in mijn telefoon, stop ze in mijn oren en zet muziek op van 5 Seconds Of Summer. Daarna begin ik te rennen. 

Er gaan heel veel verhalen de ronde over dit bos. Er zouden zogenaamd weerwolven leven... In Australië?! Pff... Ik heb er nog nooit één gezien. Maar ja... Ik hou vooral veel van dit bos omdat het er lekker rustig is. En ik weet dat de jongens van 5SOS ergens in de buurt wonen! Ik ben al fan van hun zolang ik me kan herinneren. 

Ik ren door tot ongeveer de helft van het rondje. Daar ligt een omgevallen boomstam, waar ik altijd even uitrust. Ik doe mijn oortjes uit en ga zitten. Ik kijk een beetje om me heen, totdat iets in het zand mijn aandacht trekt.

Het is een afdruk. Een pootafdruk om precies te zijn. Ik sta weer op en loop richting de afdruk. Het heeft de vorm van die van een hond, maar dan een stuk groter.

Een rilling loopt over mijn rug als ik besef waarvan de afdruk is. Weerwolven. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam. -Doe normaal! Weerwolven bestaan niet, weet je nog!- gaat er door me heen. 

Maar toch... Ik zie nog meer pootafdrukken, en uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst en besluit ik het spoor te volgen. 

Het spoor leidt naar een heel groot huis. Hier wonen vast en zeker rijke mensen... Ik volg het spoor nog verder en op een gegeven moment stopt het, omdat er ineens gras is, in plaats van zand. Dan pas merk ik dat ik in de tuin sta van het grote huis. Shit. Dat was niet de bedoeling.

Ik draai me om en wil weer weg lopen als ik een stem hoor:'Hey! Wacht even!' Ik herken die stem! Dat is Michael?! Nee, dat kan niet. Langzaam draai ik me om, en zie dat het wél Michael is. Hij rent op me af en staat stil op ongeveer een meter afstand van mij. Ik voel mijn wangen kleuren. -Oh god... Help...-

'Wat doe je hier?' vraagt Michael hijgend. 'I-i-ik ehh... Het was niet de bedoeling om in d-de t-t-tuin te komen... Ik volgde een spoor en-' 'Een spoor?' onderbreekt Michael mijn gestotter. Ik knik en voel me wat ontspannen. 'Ja... eh... Ik heb geen idee waarvan eigenlijk... Het zijn net hondenpoten, maar dan stukken groter.' zeg ik, zonder gestotter deze keer. Gelukkig. Ik haat het als ik stotter.

Michael kijkt me verbaast aan. Zijn verbaasde uitdrukking maakt plaats voor bezorgdheid. 'Gaat het wel? Je bent helemaal bleek, en je hebt best wel dikke wallen...' vraagt hij bezorgd. De vraag overrompeld me nogal... Niemand vraagt me ooit of het wel gaat. Mijn reactie verbaast mezelf dan ook.

Ik begin te snikken. Ik voel de pijn die ik zo lang heb gevoelt, binnen in mijn hart, nu tien keer erger en mijn snikken gaat over in huilen. 'N-nee, het g-g-gaat eerlijk ge-gezegd niet e-e-e-echt.' stotter ik tussen het huilen. 

Michael schrikt een beetje van mijn reactie maar slaat dan zijn armen om me heen. 'Kom, we gaan even naar binnen.' fluistert hij in m'n oor. Ik knik en laat me door Michael naar het huis van, blijkbaar, 5 Seconds Of Summer leiden. 

We lopen het huis in en Michael leidt me naar de woonkamer, waar hij me op de bank zet. 'Ik haal de anderen even op.' zegt hij. Weer knik ik, en Michael loopt weg. Ik kijk een beetje rond. Ik zie niet zoveel door mijn tranen, die ik weg probeer te vegen, maar ze komen gewoon weer terug. Ik had niet verwacht dat ik zoveel zou huilen. 

Michael komt weer terug, met de andere jongens. 'Hey.' zegt Calum. 'Gaat het?' vraagt Luke. Ik schud mijn hoofd. Op dit moment vertrouw ik mijn stem niet zo, dus ik besluit niet zoveel te praten. 

'Hoe heet je eigenlijk?' vraagt Ashton. Ik antwoord:'Kiara.' 'Mooie naam.' mompelt Michael. 'Thanks, denk ik.' grinnik ik zachtjes. Michaels wangen worden rood, en ik voel mijn eigen wangen ook weer kleuren. 

'Wil je misshien vertellen wat er is gebeurd?' vraagt Calum. Ik knik en begin mijn verhaal:'Nou ik ging dus om 7 uur mijn dagelijkse hardloop rondje in het bos doen. Dat rondje duurt ongeveer een uur ofzo. Ongeveer op de helft ligt een omgevallen boomstam, waar ik altijd even uitrust. Ik ging op de boomstam zitten en keek een beetje rond. Toen werd mijn aandacht getrokken door een pootafdruk in het zand. Ik was heel nieuwsgierig dus nam ik een kijkje van dichterbij. Het is net een hondenpoot, maar dan stukken groter. Ik ben het spoor gevolgd, tot aan jullie huis. Ik denk dat het van een weerwolf is ofzo...' De laatste zin mompel ik. 

De jongens kijken elkaar geschrokken aan. 'Ja, eh...' stamelt Luke. Ik kijk hem vragend aan. Ashton vraagt op gedempte toon aan de andere jongens:'Moeten we het haar vertellen? Ze lijkt me te vertrouwen.' 

Luke schud meteen z'n hoofd:'Wat als ze het doorverteld? Dan hebben we een probleem!' 'Jullie weten dat ik jullie kan horen?' vraag ik met opgetrokken wenbrauw. Ze draaien zich weer om en kijken me aan.

'Je begon te huilen toen ik vroeg of het wel ging... Waarom?' vraagt Michael. Ik moet moeite doen om niet weer te gaan huilen. 'Laten we het erop houden dat ik niet zo'n leuk leven heb, en het een wonder is dat ik nog op aarde ben... Ik wil eigenlijk niet meer terug naar huis... Maar ik heb geen andere plek...' 

De jongens wisselen weer blikken en Ashton zegt:'Je mag hier wel blijven... Maar eerst moeten we je wat vertellen...' 'Meen je dat?!' stomverbaast kijk ik mijn idolen aan. Calum knikt:'Maar je moet ons wel beloven dat je dit nooit, maar dan ook echt NOOIT, aan iemand verteld.' 
'Ik zweer het op het graf van mijn hond.' zeg ik plechtig, met één hand op mijn hart. De jongens knikken en Luke zegt:'Die sporen die je zag...' 'Die zijn inderdaad van weerwolven.' vult Michael aan. Ik kijk hun met open mond aan. 

'Maar die bestaan toch niet!?' vraag ik verbaast. 'Toch wel.' antwoordt Ashton, licht zuchtend. 'Sterker nog: die sporen zijn van... ons...' zegt Calum zacht. 

Met open mond staar ik mijn idolen aan. -Nee, nee, nee, nee! Dit kan niet waar zijn!- gaat er door me heen. 

'Besef wel, dat als je dit aan iemand verteld, daar een hoge straf op staat...' mompelt Michael schor. -De dood...-  gaat er door me heen. Kippenvel verspreidt zich over mijn armen, en voor het eerst in mijn hele leven begin ik een beetje angst te voelen voor mijn idolen. 

Wat zullen ze nu met me doen?

Hey DidiKuyper kei leuk verhaaltje. Ik begin zoals altijd eerst met de tips en dan de tops. Haha ik vind tops geven nog altijd stukken leuker dan tips geven maar ja.

Tips :

• Niet te veel alinea's! Voor de rest vond ik alles kei goed! 🙂👍🏻👍🏻

Tops :

• Leuk spannend verhaaltje!

• Ik zat echt helemaal in het verhaal. Het was echt kei leuk om te lezen.

• Wat ik mega grappig vind is dat bijna iedereen een weerwolf verhaal/hoofdstuk schrijft!😂😂😂

Goed gedaan👍🏻