Dit is de laatste inzending voor opdracht 1, de opdracht van Mimim1000k :

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

De warme tinten van het korrelige zand vermengden zich subtiel met het pastelkleurige blauw van de lucht. Hier en daar stonden een paar zebra's. Met hun opvallend gestreepte pelsen en korte borstelige manen leken ze volledig misplaatst in het vrij eentonige woestijnlandschap. De jongere exemplaren zochten wanhopig beschutting tegen de genadeloze zon. Vanuit een schaduwrijke plek zat een lief olifantenkalf deze taferelen zorgvuldig in zich op te nemen. Zijn moeder stond beschermend naast hem, terwijl ze een paar jonge boompjes met wortel en al de grond uit rukte. Ze kauwde stevig door de harde schil heen en genoot daarna van de frisse smaken die haar deden smachten naar meer. "Zie je die gloeiende bol daar boven in de hemel?, bijzonder hé" Haar jong knipperde instemmend met zijn donkere wimpers. Zijn ogen hadden de kleur van onbewerkte onix en zijn slurf hing nog een beetje slungelig aan zijn kop. Alsof hij nog moest leren dat dit aparte lichaamsdeel een cruciale rol in zijn leven zou gaan spelen. "Vertel me meer mama?" Vroeg hij nieuwsgierig. Zijn moeders staart zwiepte geamuseerd heen en weer toen haar jong interesse toonde voor haar verhalen. "Nou wist je..." Ze werd woest onderbroken door een ijzige gil. Een zandbruine pels flitste voor haar heen. Leeuwen. Hongerige leeuwen. En ze hadden het gemunt op haar kind. Woedend stampte ze in het rond. Was ze nou maar bij haar kudde gebleven?. Waarom moest ze zich zou afzonderen? Afzonderen van haar familie en van hun loyaliteit. Haar belagers ontweken haar aanvallen bedachtzaam lieten zich allemaal op het kalfje vallen. Overal werd het arme beest gebeten. Zijn grijze huid werd open gereten en het bloed drupte samen met een andere vloeistof die zijn lijf verliet. Zijn tranen. "Nee!" Dacht de moeder. Ze stond als verstijfd. Hoe kon ze nou niet reageren?. Het leek wel als iemand telkens in haar hart kneep. Alsof ze veranderd was in een marionet. Een levenloos bestuurbaar voorwerp. Ze was zich er vaag van bewust dat de leeuwen hun klauwen in haar keel sloegen. Het donkere rood wat haar hele zichtveld vulde veranderde langzaam aan in zwart. Ze vervloekte zich zelf toen haar jong nog één laatste smekende blik haar kant op wierp. Opeens voelde ze een vlaag van kracht in haar opwellen ze gooide haar kop in haar nek en schreeuwde het uit. Verschillende emoties waren in haar stem te horen. Verdriet, angst, maar bovenal: woede. Ze sloeg met haar kop in het rond en maaide de leeuwen als bowlingkegels omver. Ze dropen af. Schaamte was van hun gezicht af te lezen. De olifantenkoe liet zich naast haar toegetakelde jong neervallen. Het leven stroomde uit hem weg. Ze probeerde hem op te tillen. Nog 1 keer te genieten van zijn schattige gelaatsuitdrukkingen en optimisme, maar dat mislukte falend. Hij stierf. Eerst leek zijn ziel uit te doven, daarna stopte zijn hart met kloppen. Hij was dood. Het woord dat bijna altijd met vreselijke gevoelens word geassocieerd. En dat waren precies de soort geveilde die zijn moeder nu ook voelde. Ze was door en door slecht. Ze had dom gehandeld. Ze staarde uitdrukkingsloos naar de uitgestrekte savanne. Ze aaide liefkozend het lijkje van haar kalf met haar gespierde slurf. Ze voelde hoe ze besmeerd werd met zijn nog warme bloed. Al haar handelingen waren niet meer dan een manier om afscheid te nemen. En manier om een periode uit haar leven af te sluiten en zich klaar te maken voor de volgende. Want die zou hoe dan ook komen, ze zou het volgende stukje uit de cirkel des levens ingaan. En uiteindelijk als haar tellen geslagen hadden zou ze sterven. Net als haar jong, net als iedereen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Commentaar:

Het verhaal begint heel mooi, met hele professionele zinnen en mooie woorden.

Je hebt ook veel details beschreven, zoals "het korrelige zand", "de kleur van een onbewerkte onix" en "opvallend gestreepte pelsen"

Het einde is echt hartverscheurend, maar heel mooi geschreven! Alsof je zelf echt in die savanna bent en het ziet gebeuren. Ook heb je de gevoelens van de olifant heel mooi uitgedrukt!

Ik ben echt onder de indruk van de verhaal!

x GrijzeWolf