De dokters zeiden dat er iets mis was met hem, maar Michiel vond dat allemaal onzin. Hij was even normaal als elk ander kind van zijn leeftijd. Het liefst speelde hij met de oude trein die ooit van zijn vader was geweest. Het was een kleine rode speelgoedtrein op bruine wielentjes. Michiel was helemaal dol op die trein. Hij nam het ding overal mee naar toe, als hij naar school ging, als hij met zijn moeder op stap ging, als hij naar de dierentuin ging. Er ging geen moment voorbij dat Michiel zijn speelgoedtrein achterliet.

Voor Sinterklaas en Kerst kreeg hij altijd onderdelen om zijn eigen treinbaan te maken. Stukjes spoor, wissels, tunneltjes. Michiel werd altijd dolenthousiast als hij cadeautjes kreeg, omdat hij wist dat het een het een stukje was voor zijn treinbaan. Toen Michiel zijn dertiende verjaardag vierde, stelde zijn vader voor om van de rommelige zolder een enorme treinbaan te maken, met alles erop en eraan. Michiel begon gelijk met het uitzoeken van zijn spullen. Hij legde alle stukjes baan bij elkaar, stalde zijn vele tunneltjes en andere materialen als slagbomen, oversteekplaatsen en bruggen uit en keek hoeveel treintjes hij onderhand had.

Toen Michiel klaar was, ging hij naar zijn vader. Zijn vader zei tegen hem dat ze eerste de zolder op moesten ruimen, omdat er anders geen plaats was om zijn treinbaan te bouwen. Michiel hielp zijn vader met het opruimen van de zolder. Het opruimen van de zolder duurden bijna een hele dag. Zijn moeder kwam om de zoveel tijd de trap oplopen met glazen limonade en de koekjes waar Michiel dol op was. Toen het tweetal eindelijk klaar was met de zolder, was het al donker buiten. Echter wilde Michiel zijn treinbaan afhebben en ging naar zijn kamer om zijn spullen te pakken. Het was zijn vader die hem tegenhield. Volgens hem gingen ze morgen beginnen aan de baan.

De volgende morgen was Michiel zo enthousiast dat hij om zeven uur 's morgens naast het bed van zijn ouders stond. Zijn vader moest glimlachen toen hij zijn zoon naast zich op en neer zag springen. vader besloot toen dat ze naar de bouwmarkt zouden gaan om houten platen en balken te halen, zodat ze de trein door een landschap konden laten rijden. Ook nam hij gips mee, zodat ze samen bergen konden maken. Michiel zei tegen zijn vader dat hij de route van de trein wilde bepalen. Hij liep naar zijn slaapkamer om een potlood en papier te halen. Geconcentreerd begon hij met het tekenen van de baan die hij in zijn hoofd had. Toen hij klaar was, liet hij het aan zijn vader zien. Michiel kon zijn geluk niet op toen hij na een puur uur zag dat er al een klein stukje af was.

Het duurde bijna een jaar, voordat de hele baan klaar was. Op zijn veertiende verjaardag verklaarde Michiel de baan voor klaar. Hij zette zijn favoriete trein op het spoor en liet het rondjes rijden met het bestuur mechanisme. De trein nam alle routes die er bestonden. Over bruggen, door tunneltjes. Zijn vader en hij hadden zelfs een tunnel door een berg gemaakt. Dat was zijn favoriete route. Eerst ging de trein over een grote brug en daarna door de bergtunnel. Michiel vond dat deze route voor de treinreizigers die in de trein zaten het mooist was. Ze gingen langs een groot meer, reden door een grasveld, keken uit op de rivier die onder de brug doorstroomde en konden de berg vanbinnen bekijken.

Het was vrijdagmiddag toen Michiel erachter kwam dat er iets niet klopte. Hij was net opgehaald door zijn moeder van school en ze waren naar huis te gegaan. Zijn moeder gedroeg zich niet anders dan normaal, maar hij wist dat er iets niet klopte. Het liefst wilde hij zo snel mogelijk naar zijn treinen, zodat hij het gevoel van zich af kon schudden. Toen hij het huis binnenkwam, ging hij gelijk naar boven, naar zijn treinbaan. Zijn moeder zou hem wel limonade en koekjes brengen, dat deed ze immers altijd als hij boven zat.

Michiel klom de trap op. Toen hij op de zolder was, wist hij wat er mis was. Zijn vader was er niet. Altijd als hij thuiskwam van school en naar zijn treinen ging, was zijn vader er. Hij had dan alles alvast aangezet en zijn favoriete trein op het spoor gezet. Michiel ging op de grond zitten. Er was iets mis, iets grondig mis. Hij besloot dat hij zou wachten tot zijn moeder naar boven zou komen met limonade en koekjes. Zij zou het hem misschien uit kunnen leggen.

'Brandon ben je boven?' hoorde hij zijn moeder roepen. Michiel bleef zitten waar hij zat. Zijn moeder zal vanzelf naar boven komen. Hij hoorde haar voetstappen op de trap. Michiel duwde zichzelf tegen de muur aan. Hij snapte niet wat er aan de hand was, maar hij wist dat het niet klopte. Zijn vader was verdwenen en Michiel wist niet wat hij moest doen. Michiel had niet eens meer door dat zijn moeder de treinkamer in kwam lopen. Ze hielp hem overeind. Michiel klampte zich aan haar vast. Hij voelde dat ook zij zich een beetje gespannen voelde. Het was niets voor zijn vader om niet thuis te zijn als hij net van school kwam. Hij was er altijd.

'We zullen even moeten Michiel,' zei ze tegen hem, 'papa komt vanzelf wel thuis. Soms duurt het wat langer op zijn werk.' Ze probeerde zijn zorgen een beetje te sussen, maar hij kon niet stoppen met zich zorgen maken. Zijn vader was de belangrijkste persoon in zijn leven. Ze hadden samen de treinbaan gebouwd. Michiel zag zijn vader als een voorbeeld. Als hij later groot was, wilde hij zoals zijn vader zijn.

Zijn moeder nam hem mee naar beneden, waar ze hem een glas limonade gaf. Michiel deed er heel lang over om zijn glas op te drinken, hopend dat de tijd dan sneller ging. Zijn vader moest een keer komen. De uren verstreken en Michiel maakte zich klaar om naar bed toe te gaan. Net nadat hij zijn tanden had gepoetst, klom hij de zoldertrap op naar de treinkamer. Hij haalde zijn favoriete trein uit de kast en zette die op het spoor. Hij stopte pas met het besturen van de trein, toen zijn moeder hem mee naar zijn slaapkamer nam. Ze legde hem op bed.

'Papa komt wel weer thuis, Michiel. Daar ben ik zeker van. Ik ga hem straks nog een keer bellen, goed?' zei ze zachtjes tegen hem. Nee dat was helemaal niet goed. Hij wilde dat zijn vader nu bij hem op het bed zat, hem welterusten wenste. Hij keek naar zijn moeder. Ze maakte zich nu overduidelijk zorgen.

'Slaap lekker, mijn jongen. Papa komt terug.' Na die woorden gezegd te hebben, liet ze hem achter in het donker. Ze sloot de deur achter zich. Michiel staarde naar het plafond, wetend dat hij geen oog zal doen. Hij wilde niet zonder zijn vader verder leven. Zijn vader en de treinbaan waren de belangrijkste dingen in zijn leven. En dat wilde hij koesteren, zo lang als hij leefde.

GESCHERVEN DOOR taravonsoil