Ze was bang, heel erg bang. De monsters boezemden haar zware angst in. Ze haatte het: de angst die voorkwam dat ze ze vertelde dat ze haar met rust moesten laten.

Haar ogen schoten over haar nu nog verlichte kamer. Ze zag ze niet, maar ze wist dat ze daar waren. Ze verstopten zich voor het licht. Maar zodra ze het lichtknopje indrukte kwam de duisternis en daarmee de monsters die haar kwamen halen. Net zoals altijd. Alleen deze keer zou ze daar iets aan doen. Althans, dat zou ze proberen.

En die avond, toen de duisternis de ruimte over had genomen, toen vertelde ze het. Ze vertelde die monsters dat ze weg moesten gaan. Dat was het dapperste wat ze ooit had gedaan, maar ook het domste.

Want toen wist ze nog niet dat de monsters haar beschermden tegen de monsters van het echte leven.
Nu stond ze er alleen voor.

Dit verhaal gaat over de overgang van kind naar tiener. Althans, dat was de bedoeling😂