Writing prompt idee: pinterest

Minimaal aantal woorden doel: 500 woorden

Tijds limiet: 30 minuten. 

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXx

De voetstappen achter me kwamen steeds dichterbij. Ik stond voor een splitsing en wist niet welke kant ik op moest gaan. Mijn longen brandden en de steken in mijn zij zorgden er voor dat ik niet sneller kon gaan dan lopen. Als ik nu de verkeerde kant op ging was het over.

"Daar is ze!" Kut ze hadden me gevonden. Ik ging naar links en na 5 minuten stond ik voor een muur. Het loopt dood. Ik voelde een hand om mijn pols en werd een huis binnen getrokken. Ik gilde werd tegen iemand zijn borst gedrukt met een hand op mijn mond.

"Ben stil," zei een zware stem. Ik herkende de stem maar kon hem niet meteen thuisbrengen.

"Als ik je los laat kun je me beloven niet te schreeuwen," vroeg hij. Ik likte over zijn hand heen en de handen verdwenen van mijn lichaam.

"Oke dat is ranzig,"zei hij. Ik draaide om en keek recht in het gezicht van Julian.

"Oh niet jij weer," zei ik. Jullian had een grote grijns op zijn gezicht.

"Ik ben ook blij jou weer te zien baby." Ik rolde met mijn ogen en vouwde mijn armen over elkaar.

"En waar heb ik dit aan te danken?"

"Ik ben hier om jou te redden natuurlijk baby," zei hij.

"Waar is ze? Ze kan niet ver zijn, zoek naar een open deur," de stemmen achter de deur werden steeds luider en ik verstijfde.

"Ik moet hier weg," zei ik rondkijkend naar een andere uitgang.

"Volg mij," zei Jullian. Hij liep naar de achterkant van de kamer maar ik bleef op mijn plaats staan.

"Ik word nog liever door de jagers gepakt." Hij draaide om en keek me verbaasd aan.

"Ben je helemaal gek geworden. Dat word je dood." Ik snufte.

"En als ik jou volg niet zeker," zei ik.

"Baby vertrouw me nou maar. Ik ben je enige kans om hier levend uit te komen."

"De laatste keer dat ik jou vertrouwde is de reden waarom ik nu in deze shit zit," zei ik boos. Het kostte me moeite om mijn stem niet te verheffen. Het enige wat ik kon doen was hem woedend aan kijken dus dat is wat ik deed.

"Ja dat was niet helemaal de bedoeling. Maar je leeft in ieder geval nog. Als ik toen niet daar was geweest was je nu niet in leven geweest om in deze problemen te zitten." De grijns op zijn gezicht werkte op mijn zenuwen.

"Dat is wat jij zegt. Als jij er toen niet was geweest hadden ze mij niet veroordeeld van jouw inbraak." Hij zuchtte en de grijns op zijn gezicht viel toen de deur begon te kraken.

"Kunnen we het hier later over hebben. Als we nu niet gaan is het te laat." Hij had een punt, maar dat zou ik niet tegen hem zeggen.

"Best we hebben het hier later wel over, maar denk niet dat je er onderuit komt. Als we veilig zijn ga je mij uitleggen waarom ik nu in deze situatie zit," zei ik.

"Deal." Ik liep naar hem toe en hij ging de volgende ruimte in. Er was niets te zien. Het was donker, er waren geen ramen en belangrijker nog er was geen deur. Ik voelde mijn irritatie naar boven komen . Nog voor ik iets kon zeggen ging Julian door zijn knieën en voelde rond over de vloer.

"Wat ben jij aan het doen ik dacht dat je een uitweg wist. Ik had net zo goed daar kunnen wachten tot ze binnen braken," zei ik. Hij negeerde me en bleef door voelen tot ik een klik hoorde. De vloer langs hem ging open en een trap verscheen die naar beneden liep in een grote gang. Mijn mond viel open en Jullian keek triomfant.

"Ik zei het toch," zei hij. Hij liep naar beneden en ik volgde hem. Ik kon de deur boven ons horen breken net voor het gat zich achter me sloot.

We liepen voor een uur zonder iets te zeggen en er leek geen einde aan deze tunnel te komen.

"Jullian mijn voeten doen zeer. Zijn we er bijna? Nee wacht ik heb een betere vraag waar in de hel gaan we naar toe," zei ik.

"Ja we zijn er bijna. En als we hebben gegeten en uitgerust zijn leg ik je alles uit." Ik stak mijn arm uit om hem vast te pakken en hem te dwingen met me te praten. Het moment dat mijn hand zijn arm bereikte opende de muur langs ons en zag ik een grote markt vol met mensen.

"Welkom in Adanis. De verborgen stad."

Xxxxxxxxxxxx
Met speciale dank aan TheresaGrayHerondale voor de hulp met mijn spellings fouten. En haar lieve advies. En voor het bedenken van deze titel.