D R O M E N

Het licht duurde niet lang, het was een moment geweest wat eeuwen leek te duren en Silvester was bijna bang geweest om te knipperen. Zo snel was het weer verdwenen. Hij haalde diep adem en keek naar Ella die in trance naar de duisternis staarde. Even bleven ze in stilte zitten, hij wilde niks zeggen en liet haar even. Hij dacht aan alles wat hij nog wilde zien, dit was één van de dingen en hij zal het koesteren in zijn hart. De beelden waren in zijn geheugen geprent en hij zal het nooit vergeten.

'Zullen we gaan?' zei Ella en Silvester knikte, hij zag iets in haar ogen wat hij nog niet eerder had gezien. Een soort trieste blijdschap in haar donkere ogen. Ze zal er later wel op komen, ze hield nooit iets lang voor zichzelf.

Ella sliep bij Silvester, hij sliep al en ze keek naar zijn ontspannen gezicht. Hij was een prachtige man met zijn sterke gelaatstrekken, zijn strakke kaaklijn en hoge jukbeenderen. Nooit had ze gedacht dat ze zo naar een man zal kijken en ze glimlachte voordat ze met haar hoofd op zijn borst in slaap viel.

Ze werd gewekt door een vreemd geluid, het was Silvester. Hij ademde zwaar, het was alsof hij buiten adem was en ze fronste.

'Silvester?' zei ze zacht en legde haar hand op zijn borst. Hij hapte naar adem en begon te bewegen, te woelen onder zijn dekens en Ella had het idee dat hij vastzat in een nare droom.

'Blijf...' hoorde ze hem zuchtten, ze zag zijn ogen heen en weer gaan achter zijn gesloten oogleden.

'Silvester, wakker worden nu.' Zei Ella en pakte zijn hand vast en kneep erin. Hij schoot omhoog, keek dwars door haar heen. Zijn lichaam ging heen en weer van zijn zware ademhaling. Zijn ogen stonden doods, ze kon de angst zien en hij schudde rillend zijn hoofd, keek naar zijn handen en sloot zijn ogen.

'Silvester, alles oké?' vroeg Ella, hij keek haar aan, perste zijn lippen stijf op elkaar. Ze kon de tranen achter zijn ogen zien prikken.

'Sil,' zei ze en kwam omhoog, ging naast hem zitten, 'het is goed.'

Silvester blies trillend zijn adem en uit en kwam langzaam tot zichzelf, 'ik weet nooit wanneer het komt.' Zei hij en keek haar niet eens aan.

'De dromen?' vroeg Ella voorzichtig en Silvester knikte, bleef stil en ze zag hoe zijn onderlip begon te trillen. 'Hé, kom hier.' Zei ze en trok hem in haar armen. Hij begon te huilen, zijn tranen begonnen te vallen en zijn schouders schokten heen en weer. Hij huilde in haar armen, net als de dag dat hij haar verteld had over Afghanistan en wat het teweeg had gebracht.

Ze lagen naast elkaar in het grote bed van Silvester, hij was minutenlang stil geweest en haalde diep adem, draaide naar Ella. Ze zag de angst in zijn ogen en voelde medelijden met hem.

'We moesten daar weg, van de basis weetje. Het moment dat we geëvacueerd zouden worden, kwamen ze overal vandaan. Ze schoten op ons en Toby rende achter mij, volgde mij en ik heb hem gezegd dat we naar huis gingen. Dat alles goed zal komen...' hij haalde diep adem, huiverde bij het beeld wat achter zijn ogen afspeelde en peuterde aan het dekbed waar ze onder lagen. 'Ik had het nooit mogen zeggen, dat het goed zal komen. Hij werd geraakt en stierf in mijn armen. Hoe moet ik daar mee leven Ella? Ik weet niet hoe dat moet en het zal me altijd achtervolgen.'

'Je moet het jezelf niet kwalijk nemen, dat is oorlog.'

'En dat doe ik wel.'

'Oorlog is gemeen, een vals spel waar het leven niks waard is. Dat moet je jezelf niet toerekenen Sil, daar kan je niet aan toegeven.'

'Verdomme, maar wat als ik hem had kunnen redden?'

'Dan had je dat gedaan.'

Silvester was stil en die simpele woorden raakten hem. Als hij de keus had gehad om hem te redden, dan had hij dat inderdaad gedaan. Hij streelde over Ella haar wang en glimlachte. Er waren geen woorden die in hem opkwamen en ze wist ongetwijfeld dat ze gelijk had dus het was overbodig om dat te melden. Dus hij drukte een zoen op haar voorhoofd en draaide zich om, ging op de rand van het bed zitten en zuchtte.

'Blijf maar liggen, ik maak je ontbijt.'

Hij hield zich vast aan het aanrechtblad en staarde naar buiten. Voor hem speelden de beelden af die hij zo graag wilde vergeten, verdomme. Hij zag zijn jongens rennen, hij schreeuwde naar hen. Scott had hij achtergelaten om zijn eigen leven te redden. Zijn voeten gleden over het puin, waar was iedereen vroeg hij zich af. In de verte zag hij de vrachtwagen aan komen rijden, hun redding. Hij trok een sprintje en misschien had hij niet goed gekeken, was hij verblind door het gevoel van vrijheid. Nog geen drie stappen later raakte hij gevangen in de weerstand van een explosie een paar meter naast hem, hij dook weg in het puin, hij verdween in een opgeblazen kelder en hoorde zijn botten kraken. Zijn lichaam lag gebroken en bedolven onder gebroken beton.

Hoelang hij buiten westen was geweest wist hij niet. Langzaam begon hij zichzelf uit te graven, elk geluid en elke schaduw die hij zag deed hem beven. Dit kon zijn einde zijn. Hij dacht aan Silvia en zijn zoontje. Alles wat hij nog wilde doen. Een traan gleed over zijn wang toen hij dacht aan Scott die een paar minuten eerder in zijn armen was gestorven. Verdomme, wat deed hij hier nog. Met al zijn kracht bevrijdde hij zichzelf onder het puin vandaan en begon te zoeken in zijn uniform. In een zijvakje bij zijn been vond hij een energiedrankje en met trillende handen draaide hij het dopje eraf. Liet de vloeistof naar binnen glijden en haalde diep adem. Hij verhief zijn stem in de hoop dat iemand hem hoorde. Zijn leven was verloren. Hij keek naar zijn been die aan flarden was gescheurd, hij kon de bloed en de huid niet meer van elkaar onderscheiden en hij voelde hoe zijn maag zich omdraaide. Zijn been was zonder twijfel verloren, hij schreeuwde van de pijn toen hij bewoog. De wereld leek op te branden om hem heen en hij liet zijn hoofd zakken op het beton. De lucht was zelfs grauw van het geweld.

'Silly, volhouden man.' Hoorde hij, en hij voelde zich misselijk toen hij opgetild werd. Zijn lichaam rilde en hij wilde verdomme dat hij zijn tranen kon tegenhouden. Het kon niet en alles leek zijn eigen weg te gaan. De controle over zijn eigen lichaam was hij kwijt. Tranen stroomden, zijn bloed stroomde nog harder en alles wat hij ooit gedacht had viel weg.

Ze opereerden hem op de basis, hadden zijn been weliswaar gered en brachten hem over naar een ziekenhuis in Frankrijk waar ze hem verder zouden helpen. De dagen die volgden na het ongeluk waren wazig en hij had de dagen niet eens kunnen onderscheiden van de nachten. Het was niet zijn leven, niet hoe hij het ooit had gedacht. Niet wat hij verwacht had.

Zijn onderbeen was verbrijzeld, hij had liters bloed verloren en het zal maanden duren voor hij weer kon lopen maar hij leefde in ieder geval. En Scott niet meer.

De grauwe lucht voor hem deed hem denken aan die dag, Silvester haalde diep adem en schudde zijn hoofd. Hij wist deze keer in ieder geval waar de herinnering geboren was.