S I L V E S T E R

Een diepe zucht verliet zijn mond en hij keek naar zijn auto die volgepropt zat met alles wat hij nodig dacht te hebben. Even had hij getwijfeld die ochtend, was het wel verstandig, om overnieuw te beginnen en om alles achter te laten. Snel had hij die gedachte aan de kant gezet. Na jaren van bezoekjes aan de rechtbank om de scheiding rond te krijgen, was het tijd om verder te gaan. Zijn ex-vrouw was verhuisd naar Europa en hij zal zijn zoontje amper te zien krijgen. Een jongentje van vijf jaar, hij leek op hem. Hij had de voogdij verloren.

Misschien was hij op zoek naar afleiding, misschien ontliep hij alles. Alaska was geen gewone keuze. Toch was het tijd om verder te gaan, had hij gedacht toen hij de advertentie las.

Hij was begin dertig en hij had nog een heel leven voor zich. Zijn haren bond hij samen, zijn donkere krullen waren veel te lang en hij hoopte dat zijn moeder nog snel tijd had om hem te knippen voordat hij vertrok. Hij liep over de straat met een doosje vol chocolaatjes en een kaartje naar één van de vele dierenklinieken in Portland, Ohio. Hij had jaren met plezier voor hen gewerkt en kon genieten van alle kleine diertjes die binnenkwamen, van huisdieren tot wasberen, van zieke vissen tot gewonde herten. Toch kon hij het meest genieten van de buitendiensten, die waar hij de boerderijen bezocht en schapen behandelde, een keizersnede uitvoerde bij een koe of een paard redde wat een diepe wond op had gelopen.

Hij wist al een tijdje dat zijn leven moest veranderen, hij was dertig en woonde bij zijn ouders, herinneringen van zijn ex achtervolgden hem nog steeds zo nu en dan.

En toen hij een paar weken geleden aan het werk was, las hij de oproep om een lokale kliniek over te nemen, de oude man ging met pensioen. Een kliniek in Woodville, een plaatsje waar niet veel gebeurde volgens de oude dierenarts. Het stikte van de boerderijen en het werk bestond vooral uit buitendiensten. Het was alsof het voor hem was weggelegd. Een nuchter boerenstadje waar hij zijn passie kon uitvoeren. Een geweldige mogelijkheid om zijn leven om te gooien. Een kans die hij met beide handen aannam.

Drie weken later was het zover, nu stond hij voor de laatste keer voor de oude en vertrouwde kliniek. Straks stond hij er alleen voor. De man had geen werknemers, had hij gehoord. En als het dorp echt zo klein was als dat hij dacht, zouden zijn dagen vast niet extreem druk worden. Hij was vooral benieuwd wat hem te wachten stond in het westen van Alaska, waar de koude lucht hem in de winter zal plagen en waar hij zijn thuis zal vinden.

Hij nam afscheid van zijn collega's en het was allemaal onwerkelijk. Dat hij hier voor de laatste keer zou zijn. Die middag reed hij naar het vliegveld en verdween uit zijn vertrouwde omgeving. Hij vertrok.

Hij was geland in Fairbank, hij had online een auto gekocht die hij op het vliegveld op kon halen. Een oude Nissan Patrol met een enorme kofferbak waar hij al zijn spullen voor werk in kwijt kon en voor nu zijn bagage. Alles wat hij had.

Een enkele vogel vloog over en hij had het geweten, vandaag was het zover. Hij kende de manier waarop de vogels vertrokken van deze wildernis. Hoe ze vlogen en wanneer ze langs zouden komen. Vandaag zouden ze allemaal vertrekken, zonder twijfel. En misschien hadden die vogels in hen allebei geëchood, verloren en vrij.

Die hele dag hield hij de lucht in de gaten, hij had altijd gelijk. Soms dacht hij dat hij de wereld anders voelde dan eenieder persoon dat deed. Hij voelde wanneer het ging regenen, hij wist wanneer de stormen het land zouden bereiken. De tijd wanneer de zon onder ging was een rode draad in zijn leven en hij wist als geen ander dat de natuur altijd onvoorspelbaar zou zijn. En toch voelde hij het altijd aan. Niet dat hij dat aan iemand liet merken, het was iets van hemzelf. Hij was veel te nuchter om zich te begeven in een wereld van bovennatuurlijke taferelen, daar geloofde hij niet in. Nu hij hier was moest hij het allemaal opnieuw ontdekken maar over de vogels had hij gelijk.
Terwijl hij naar Woodville reed, zag hij ze in de lucht, hoorde hun gegak. Het zal niet moeilijk zijn om de natuur hier te vertrouwen. Hij reed langs plaatsen met onbekende namen, hij reed langs een klein dorp, Coal Creek en wist dat hij er bijna was. Of dat hoopte hij, hij had geen idee meer. De navigatie had het begeven, geen bereik meer en hij hoopte dat ergens bordjes stonden. Woodville was namelijk meer een streek dan een serieus dorp en de kliniek die hij zocht was gelegen in het buitengebied.

Hij reed Coal Creek uit, op de modderige weg voor hem reed een grauwe pick-up, langzaam en midden op de weg. De linker achterband was duidelijk aan zijn einde, als hij zich niet vergiste rookte die zelfs een beetje. Hij vreesde voor het leven van de persoon die erin zat. De auto week naar links, de achterband begon te roken en de pick-up schoot naar rechts. Met een schok kwam de auto tot stilstand in de berm. Een paar meter daarachter kwam hij zelf tot stilstand, hij fronste en keek hoe een persoon uitstapte. Een dame, ze gooide gefrustreerd haar armen in de lucht, schopte keihard tegen de band aan en hij kon haar horen schreeuwen. Hij zag hoe ze in de laadbak van haar truck sprong, soepel. Ze gooide er een krik uit, een reserveband en een kruissleutel. Hij maakte aanstalten om haar een handje te helpen, misschien kon ze hem ook gelijk de weg wijzen.

'Hallo, zal ik je helpen?' vroeg hij. Ze ging rechtop staan. Op haar handen zat modder en ze zette ze zonder enige twijfel in haar zijen terwijl ze hem aankeek vanonder haar lichte hoed.

'Ik dacht dat je daar zou zitten kijken tot ik klaar was.'

De woorden die hij wilde ze zeggen was hij vergeten, ze was pittig. Haar rode lokken vielen tot over haar schouders, felrood. Hij hield niet van geverfd haar, hij hield van bruin, naturel maar om de een of andere manier vond hij het prachtig.

'Verdomme sta daar niet zo dom, geef mij die andere sleutel eens, deze past niet.'

Hij werd wakker geschud en knikte gehoorzaam, hij keek in de laadbak en zag een moersleutel liggen. Hij gaf haar deze aan en toen ze hem aanpakte zag hij iets van een glimlach op haar serieuze gezicht.

'Ik red me anders zelf ook wel hoor, ga maar verder.' Zei ze.

'Uh... oké. Hé, kan je me vertellen waar de Woodville dierenkliniek zit? Meneer McAnak?'

'Nog vijf kilometer rechtdoor en dan aan de linkerkant.'

'Dankjewel.' Zei hij en wilde teruglopen toen ze weer begon te praatten.

'Wat moet je daar? Akan is weg vandaag, het is woensdag.' Ze kwam omhoog en legde haar arm op de rand van de laadbak. Ze keek hem onderzoekend aan en wierp een blik op de auto achter hem. Rammelbak.

'Oh, dat wist ik niet... Ik ben de nieuwe veearts.'

Ze begon te lachen en schudde haar hoofd, ze keek hem ongeloofwaardig aan en liep naar hem toe. Ze stak haar hand uit en keek hem aan met haar donkere ogen.

'Ella Montgomery, ik bezorg je waarschijnlijk het meeste werk. Woodville Ranch.'

Hij had geen idee waar ze het precies over had of wat de Woodville Ranch was, waarschijnlijk een enorm bedrijf dacht hij. Dat zou logisch zijn.

'Aangenaam kennis te maken Ella Montgomery,' hij schudde haar hand, 'Silvester Tripp.'