Ik weet echt wel dat Lenora dit deed om een stelletje van Renske en Louis te maken. En van mij en Luke. Niet dat het gaat gebeuren.

"Nooit niet." Fluister ik zacht.

"Wat?" Fuck. Oke, hij heeft me gehoord.

"Niks."

"Jawel, er is wel wat. Je gedraagt je de hele tijd raar als ik in de buurt kom. Heb ik iets verkeerds gedaan?" Meteen draai ik me om, nu kan ik hem aankijken.

"Nee! Echt niet. Het is gewoon een lang verhaal." Hij kijkt me opgelucht aan.

"Ik heb de tijd." Ik zucht, maar knik dan.

"Ik heb de meiden pas sinds ik 15 ben. Ik ben toen ik naar mijn derde jaar ging verhuisd naar Amsterdam en toen kwam ik bij hun in de klas. Alleen niemand weet waarom ik ging verhuizen."

"Waarom dan?"

"Ik was nog niet klaar. Toen ik naar de middelbare ging had ik geen vrienden. Geen enkel meisje wou met me optrekken en ik weet nog steeds niet waarom. Uiteindelijk maakte ik wel wat vrienden, maar dat waren allemaal jongens. Ik wist dat ze niet om me gaven maar ik moest bij ze blijven omdat ik anders alleen zou zijn. Toen ik ze net had ontmoet werd ik al snel verliefd op een van hun, maar in de 2e veranderde dat. Ik werd verliefd op iemand anders en halverwege het jaar vertelde ik het ze pas. Toen zijn ze me gaan pesten, buitensluiten en uitschelden want het is niet normaal om op meisjes te vallen. Ik heb mijn ouders toen gesmeekt om te verhuizen en ze luisterde naar me. Nu ben ik hier, met een heel laag zelfvertrouwen en ik vertrouw mensen ook niet snel. Alleen maar door wat ik heb meegemaakt."

Luke kijkt me lang aan nadat ik mijn verhaal heb verteld. Dan schud hij heel lichtjes zijn hoofd. Tranen beginnen in mijn ogen te prikken als ik besef wat hij bedoelt.

Ik ben weer niet normaal.

Ik sta op en ren huilend de bus uit, niet wetend waar ik heen wil. Ik loop maar gewoon tot het grasveld en verder, tot ik over iets struikel. Of nou ja, eerder iemand.

Lenora ligt samen met Ashton te slapen in het gras, en ondanks de tranen moet ik toch glimlachen. Geluksvogel. Ashton geeft echt heel veel om haar. Als ik weer verder loop zie ik de jongens voeballen en besluit erheen te lopen. Ik ga aan de rand van het veld zitten en kijk hoe Liam behendig Calum passeert en de bal in het doel schiet.

"Doe je mee?" Michael staat naast me met een uitgestoken hand.

"Prima, maar ik kan het niet." Zeg ik, met een tot mijn eigen verbazing, relaxte stem. Mijn stem is echt kut als ik gehuild heb dus ik ben trots op mezelf. Het was fout om het aan Luke te vertellen, maar fouten worden gemaakt.

Ik loop het veld op om te gaan spelen en na een paar minuten komen Renske en Louis aangelopen. Renske wenkt mij en Louis neemt mijn plek in op het veld. Als de jongens buiten gehoorafstand zijn begint ze te praten.

"Dus, wat was dat met Luke?" Ik wil het net uit gaan leggen als ik een luide schreeuw van het veld hoor.

"Fuck!" Ik hoor dat het de stem van Michael is en ren naar het veld. Hij ligt in het midden, met alle jongens eromheen. Dit is niet goed.

"Wat is er gebeurd?" Renske kijkt de jongens vragend aan.

"Hij ging door zijn enkel en nu ligt hij daar." Vat Calum de situatie snel samen.

"Kan hij lopen?" Ik kijk Michael vragend aan die met een pijnlijk gezicht op de grond ligt. Hij probeert op te staan maar valt dan toch weer op de grond.

Leuke dag dit. Eerst Luke, dan Michael.

Yay.