Langzaam word ik wakker. Ik open slaperig mijn ogen en laat ze wat aan het licht wennen.

Ik heb opzich nog redelijk goed geslapen, ookal lig ik nogal hard. Nienke en Lenora liggen nog lekker te slapen. Met moeite pak ik mijn mobiel die op een afstand op de grond ligt en maak een foto van Nienke en Lenora.

Ik heb alleen geen idee waar Lieke is. Ik kijk wat om me heen, maar zie nergens een Lieke. Langzaam sta ik op. Waar is dat kind gebleven?

Ik loop een rondje door de woonkamer, maar Lieke is er niet. Dan kijk ik in de keuken. Hier is ze ook niet. Meestal als mensen mij kwijt zijn ben ik of in de keuken of lig ik op mijn bed.

Lieke haar mobiel ligt hier nog wel, dus bellen heeft geen zin. Opeens hoor ik iets op de grond vallen, of eigenlijk iemand. 'Auw,' mompelt Nienke slaperig waardoor ik moet lachen.

Nienke kijkt me met grote ogen aan. 'Sinds wanneer ben jij als eerste wakker?' Ik haal mijn schouders op. 'Misschien is Lieke wel wakker, maar dat weet ik niet, omdat ze hier niet is,' mompel ik.

Nienke gaat rechtop zitten. 'Is Lieke hier niet dan?' Ik schud mijn hoofd. Nienke staat snel op. 'Waar is dat kind dan wel?'

'Ik heb geen idee,' zeg ik terwijl ik kort naar Lenora kijk die nogsteeds ligt te slapen.

'Weet je nog de vorige keer dat Lieke er niet was?' Vraagt Nienke opeens. 'Uh, nee?' Nienke face palmt zichzelf en sleurt me mee naar buiten.

'Waarom zijn we buiten, het is hiet koud,' mompel ik. 'Omdat, kijk,' Nienke wijst naar een plek waar iemand ligt te slapen in het gras. Het is Lieke.

We rennen naar haar toe en Nienke probeert haar wakker te schudden. 'Ze is echt enorm koud,' zegt Nienke bezorgd. Nienke probeert Lieke nogsteeds wakker te maken, maar het lukt niet.

'Ik denk dat we haar maar beter naar binnen kunnen dragen,' zeg ik. Nienke knikt en samen tillen we Lieke op. 'Eigenlijk moet Lenora nu van de bank af,' zegt Nienke.

'Houd jij Lieke vast, dan zorg ik er wel voor dat Lenora van de bank afgaat.' Ik wacht totdat Nienke Lieke goed vast heeft en loop daarna naar Lenora toe.

'Je gaat haar en niet af- laat maar,' zegt Nienke zodra Lenora op de grond valt. 'Renske, Lenora heeft ook gevoelens,' zegt Nienke nu terwijl ze haar lach in probeert te houden. Ze legt Lieke op de bank en slaat een deken om haar heen.

'Renske, duwde je mij nou serieus van de bank af?' Vraagt Lenora slaperig. 'Sorry Lenoortje, maar het was een noodgeval,' zeg ik.

'Hoezo een noodgeval?' Vraagt Lenora nu licht in paniek. 'Nou, we vonden Lieke slapend buiten, ze wilde niet wakker worden en was koud dus toen brachten we haar hier,' zegt Nienke.

Lenora staat snel op en kijkt naar Lieke. 'Hallo Lieke wakker worden?' Zegt Lenora terwijl ze Lieke door elkaar schud.

Na heel wat pogingen opent Lieke haar ogen en mompelt een "waarom heb ik het zo koud".

Nienke legt alles nog een keer uit. 'Waarom ging je midden in de nacht naar buiten?' Vraag ik nu.

'Gewoon, ik wilde even naar buiten en waarschijnlijk ben ik toen in slaap gevallen,' mompelt Lieke.

We weten allemaal dat Lieke dit allemaal erg moeilijk vind, en daardoor maakt ze soms domme beslissingen.

'Misschien krijg je het wel warm van een knuffel,' zegt Lenora terwijl ze Lieke knuffelt. Al snel doen Nienke en ik mee.

Opeens hoor ik mijn mobiel afgaan, omdat ik altijd mijn geluid aan heb. Ik pak mijn mobiel van tafel af en zie dat Louis een foto heeft gestuurd van dat ze in Parijs zijn.

Ik glimlach kort. Dit worden een paar hele lange maanden. Vooral voor Lieke en Lenora. Nienke en ik kunnen hier gewoon iets beter mee dealen, maar ook voor ons is dit niet makkelijk...