SORRY DAT HE5 ZOLANG DUURDE MAAR MIJN TELEFOON WAS DOOD DUSJA DAT

《☆》

Het is donker. Donker en koud. Donker, koud, stil. Alleen het geluid van een bord dat onder de deur word geschoven of mijn gehuil verbreekt de stilte. Maar het donker of de stilte is nog niet eens zo erg.

Ik ben alleen.

Waar zijn de meiden, waar is Luke? Waarom zijn ze niet hier? Dan zouden ze een plan bedenken. Om Lenora's vader en mijn moeder te bedreigen met een pistool ofzo. Ik denk terug aan een week geleden. Toen zag ik ze voor het laatst. Toen heb ik ze allemaal, stuk voor stuk, pijn gedaan. En omdat ik dat eigenlijk altijd doe ging ik naar huis.

Tenminste, naar het huis van mijn ouders. 'Thuis' is het niet meer.

Ik deed zelf de deur open omdat ik de sleutel had. Ik hoorde mijn moeder huilen, in de woonkamer. Meteen ging ik ernaartoe, en gaf haar een knuffel. Maar voor ze me uit kon leggen wat er was werd alles zwart. Sindsdien zit ik hier. In het donker, in de kou, in de stilte en ik zit er helemaal alleen. Eén keer per dag ben ik niet alleen. Dan komen de vader van Lenora en mijn moeder naar beneden. Mijn moeder staat soms huilend en soms lachend toe te kijken hoe de vader van Lenora mij slaat. Hoe hij mij iedere hoek van de kamer laat zien. Hoe hij ervoor zorgt dat ik, een hele magere ik aangezien ik een droog broodje krijg per dag, elke dag meer blauwe, rode, paarse, groene en soms gele plekken krijg. Er is eigenlijk geen enkel stuk blote huid dat hij niet geraakt heeft.

En een keer was hij dronken. En toen heeft ie.. nou ja, dat ene gedaan. Poef iedereen snapt wat ik bedoel. Mijn moeder sliep, dus ze weet het niet. Ik wel. Ik word met de minuut banger. Met de minuut kouder. Met de minuut stiller en met de minuut meer alleen. Waarom was ik zo fucking stom? Waarom heb ik mijn vrienden achtergelaten? Waarom huilden ze?

Omdat je ze pijn doet.

Dat is niet waar.

Oh, zeker wel. Waarom denk je dat ze stonden te huilen? Waarom bellen ze je niet?

Versteend kijk ik naar mijn mobiel. Mijn enige lichtpuntje in de duisternis. Mijn enige iets dat me warmhoud in de kou. Mijn enige geluidsmaker. Mijn enige contact met de buitenwereld. Maar het stemmetje heeft gelijk. Niemand heeft gebeld. Luke niet, Lenora niet, Renske niet en Nienke ook niet. Zouden ze dan echt..

Niet om je geven? Meid, dat hebben ze nooit gedaan. Ze zijn alleen maar blij dat je weg bent. Lekker met zijn allen in Barcelona. Niemand denkt ook maar een seconde aan jou. Niemand wil aan je denken. Niemand wil je zien. Niemand wil dat je hier word weggehaald.

De tranen stromen weer over mijn wangen en ik ga languit op de grond liggen, starend naar het donkere plafond. Waarom zouden ze me niet bellen? Om te vragen hoe het met me gaat ofzo. Waarom?

Waarom ben ik hier terwijl zij daar zijn?