Touched

!!!

Hindi ako makatulog dahil sa pananabik na makaalis rito. Akala ko ay mabilis akong makakalaya dahil sa huling sagutan ng judge at ni sir Bong. But I don't know why I'm still stuck here—I don't have any idea what's taking them so long to release me.

I tried asking Alon about the progress of my case but he would constantly try to avoid the question. Ang lagi niyang sinasabi ay hindi niya raw alam. But for sure he knows something, hindi niya lang siguro gustong sabihin sa'kin.

I pulled a handful of my hair as if it would relieve the stress and itch on my throath.

Habang mas lalo akong tumatagal sa kulungang ito ay palala rin nang palala ang aking pag-ubo. I am not stupid to think that my health is safe here. Alam na alam kong kung magtatagal pa ako ay baka magdulot na ito ng panghabangbuhay na epekto. But I couldn't really do anything but wait.

"Estillier, may bisita ka," the policeman announced.

Tumayo ako at inaasahang si Alon ang tinutukoy niya.

He's been visiting me here with lots of food to offer. I asked him why is he spoiling me with foods and said he's making up to me while avoiding my gaze.

Kahit nagtataka ako kung bakit hindi siya makatingin sa akin ay iniignora ko na lamang ito. I'm thankful that the food he brings can at least lessen the harm I am going through in this cell.

Binuksan ng pulis ang kulungan at pinosasan ako. He guided me to walk to the visiting area and carefully guided me to sit down. There I saw Alon, already sitting with a disdainful look on his face.

What's with him?

Dali-dali akong umupo at gamit ang dalawang kamay ay kinuha ko ang supot na kaniyang dala. It is filled with a bunch of fruits that made my mouth water. At mas lalo pa akong naglaway nang makitang may manggang hilaw rin siyang dinala.

"Hindi mo man lang ba ako ku-kumustahin muna?"

"Hindi," sagot ko kay Alon at agad na nilantakan ang mangga kahit may balat pa. I automatically moaned and closed my eyes the moment my tongue felt its sourness.

"Ay, talaga naman! Hindi pa nga 'yan na hugasan kinain mo na agad! Akin na muna, babalatan ko," Alon snatched my food, frowning, disgusted because of how I acted.

Hinayaan ko siyang kunin ang mangga sa kamay ko. I looked at him with all seriousness and asked him again why I am still here.

"Ano ang nangyayari sa labas?" I asked with eagerness in my tone. Hindi na ako makapaghintay na makaalis dito dahil bukod sa hindi maayos ang lagay ko rito, ay miss na miss ko na rin ang mga kapatid ko.

Katulad ng mga naunang tagpo, sinubukan ulit ni Alon na huwag harapin ang mga katanungan ko. But I'm now much more determined to get an answer from him than before.

Hinawakan ko ang kaniyang kamay, "Alon, please..."

He sighed.

"Kumain ka muna, sasabihin ko sa'yo mamaya pag naubos mo lahat 'yan,"

I looked at all the fruits on the table. It may seem impossible for a small girl to eat all of those but I did. Mabilis kong naubos lahat—marahil na rin sa tindi ng pananabik na malaman ang katotohanan na nangyayari sa labas.

"Estillier, sampung minuto na lang," the policeman said, reminding us that the visiting time will be over in the said time.

Desperada akong tumingin kay Alon at hinawakan ang kaniyang kamay, "Paki-usap, hindi ko na kayang magtagal pa rito. Tulungan mo naman ako..." I pleaded on the verge of tears.

Alon looked down before opening his mouth to say something, "Kaunting tiis na lang, makakaalis ka na rito," he said but that's not what I wanted to hear.

"Bakit kailangan ko pang mag-tiis? Hindi ba't sinabi na ng judge na hindi ako ang may kasalanan? Hindi ba't inutusan niya ang mga pulis na palayain ako? Why am I still here then? Anong nangyayari?!" puno ng kalituhan kong tanong.

Muling nag-iwas ng tingin si Alon, "Kinasuhan ka ni Sir Bong dahil sa ginawa mong pananakit kay Sofia Marie."

"A-ano?"

"Ang totoo ay hindi ko alam kung kailan ka makakaalis dito. Ang tita't tito mo ay pinagbantaan ni Sir Bong. Siniraan ang buong pamilya ni'yo kaya walang gustong magpahiram ng pera pampyansa sa'yo. Bukod do'n ay wala ring may gustong ipagtanggol ka sa korte, lahat sila ay takot sa mga Esteves."

Nanginig sa takot ang aking mga mata. If I am charged because of the damage I did for Sofia Marie, how about her? Why is she not here?

Mukhang nabasa ni Alon ang utak ko,

"Hindi makuha ng pulisya si Sofia Marie dahil na diagnosed ng depresyon. She's staying in a psychiatric hospital to get treated,"

Naihilamos ko ang palad sa mukha nang bigla na lamang nagsituluan ang aking luha.

How can that girl get herself treated for the misery that she caused herself?

"H-how about m-me?" I asked Alon. "I'm suffering as well, yet no one brought me to the hospital to get treated. Paano naman a-ako, Alon?"

He looked away when I asked him. Marahil ay sawang-sawa na siya na makitang parati na lang akong umiiyak.

"H-hindi ko alam," he responded, which made me cry even harder.

"Si p-papa? Kinausap niyo ba siya? Alam niya bang nakakulong ako ngayon?"

Umiling siya, "Hindi na matawagan ang numero ng papa mo."

"A-anong ibig mong sabihin?"

"Nakailang subok na ang Tita Joanna mo na kontakin ang iyong papa simula pa no'ng nangyari ang insidente ngunit lagi siyang bigo. I also tried to call him pero wala pa rin."

Nailagay ko ang palad sa bibig upang pigilan ang sariling lumikha ng malalakas na ingay. Dahil sa ginawa kong pagtakip ng bibig ay agad akong nahirapang huminga. Alon is quick on his feet when he sees that I'm already turning purple.

"Sofia!"

He shook my shoulders to bring me back to consciousness, thinking I passed out, even though he can see that my eyes are wide awake—But I did not pass out, my mind is just blank, just wandering around nowhere.

Agad na kumaripas ang pulis na nagbabantay papunta sa'min nang makita ang posisyon namin ni Alon,

"Anong nangyayari?!"

"Boss, baka pwedeng madala siya sa clinic. Nahihirapan pong huminga, e," Alon said, very concerned.

"Naku, breaktime ng nurse sa clinic, walang magbabantay sa kaniya ro'n," the police replied.

"Ayos lang ako," I stopped Alon before he can open his mouth again. "Sa selda na lang po a-ako magpapahinga."

Inalis ko ang kamay ni Alon na nakaalalay sa'kin. I got on my feet and offered my two wrists to the police. Mabilis niya akong pinosasan at hinatid hanggang sa loob ng selda. And when I reached my designated spot inside the cell, I broke down. Cried my heart out so loud that my cellmates became angry at me.

"Ano ba, patahimikin ni'yo nga 'yan! ang ingay-ingay!"

"Hoy, Estillier! Tumahimik ka sa pag-iyak mo riyan! Subukan mong lakasan pa ang boses sa pag-iyak at makakatikim ka sa'kin ng mag-asawang sampal."

I cried even more when I heard them threatening me. Sobrang lupit sa'kin ng buhay. Hindi ko na alam kung kakayanin ko pa ba.

Days and days passed by without me seeing the natural light. Hindi na ako muling lumabas sa selda simula no'ng huling beses na nag-usap kami ni Alon. He would always try to visit me but I would refuse to see him. I realized that I've been relying on him too much. And I decided to not rely on him anymore. Hindi ko na gustong umiyak sa harapan niya. Ayoko nang ipakita sa kaniya kung gaano ako kahina at desperada.

The past few days, I've been staring at nothing. Hindi na rin ako umiimik kahit kinakausap. I guess I was traumatized by the twin slap my cellmate gave me.

I curled myself into a ball and hugged my body tight. It's been so long since I last felt warmth. Heck, I don't even know if I still know what warmth feels like.

Dinurog ako ng mga nangyayari sa aking buhay. Again, I don't know if I can find my way back to being a carefree kid again. Gusto ko nang bumalik sa panahong kumpleto pa ang aming pamilya. Sa panahong wala pa akong problema.

How I wish my mom was here to hug me. To comfort me. Pero sino ba ang niloloko ko kung hindi ang sarili ko? My mom left us, and father left us too.

Being reminded of that, tonight—like the usual nights I spent here in this tiny-polluted cell, I cried myself to sleep silently again.

"Estillier, maligo ka naman! Ang baho mo na!" sigaw sa'kin ng isa sa mga kasamahan ko dahilan para magising ako.

I didn't respond to her and made myself even tinier so I can fit on the edge of this room.

"Maligo ka na, hindi ko na matiis 'yang amoy mo!" dagdag niya pero inilingan ko lamang siya.

"Aba! Ang tigas ng ulo niyan, Mare! Kaladkarin mo na 'yan at ikaw na mismo ang magpaligo kung ayaw. Sumasakit ang ilong ko dahil sa baho niya!" reklamo ng isa pa naming kasamahan na sinang-ayunan ng iba.

"O, narinig mo ba sila? Ako na ang magpapaligo sa'yo kung hindi ka pa kikilos diyan!"

Nanatiling tikom ang aking bibig.

I decided to ignore her but she was quick to grab my hand causing me to forcefully get on my feet. Nagtaas ako ng mukha at nakita ko siyang nilukot ang mukha na parang masusuka.

"Ang baho mo talaga! Kung ayaw mo maligo, ako na lang ang magpapaligo sa'yo," sabi niya sabay ngumisi.

Nanlaki ang aking mata dahil sa kaniyang sinabi. I terrifyingly looked at the policemen when he opened our cell and announced that it was now the time for our baths.

Sabay-sabay kaming naliligo ng mga kapwa kong preso. Binibigyan kami ng sapat na oras ng mga pulis na linisin ang aming sarili. Pero nitong mga nakalipas na araw ay hindi ko na sila sinasabayan at nagtatago lang sa sulok. Because I never got the strength to move my body again. But then, I don't want to take a bath. I don't want her to bathe me. Ayoko nang linisin ang katawan dahil para saan pa? Marumi na akong tao, nagkasala. So why should I clean myself if I can no longer erase the dirt that got stuck on my body no matter how hard I scrub?

Hinila ako ng kasamahan ko palabas. Dahil sa sobrang panghihina ay hindi na ako nakapanglaban. I also didn't have the strength to push her away when she started to strip off my clothes the moment we reached the shower room.

Inalis niya ang lahat ng suot ko. Pati panloob ay wala siyang tinira.

She forcefully made me sit down and poured a full dipper of freezing cold water all over my body.

Napaawang ang aking labi sa sobrang lamig. At hindi pa man ako nakakabawi sa ginawa niyang pagbuhos ay nagsimula na siyang kuskusin ang aking katawan. Her hands traveled to my upper body, unto my lower body, and even in my intimate areas, she touched it all.

"Ayos ah... ang tagal ko ring nagtiis sa paboso-boso lang, nahawakan ko na rin ngayon. Gusto mo bang yariin kita?" bulong niya sa'kin at wala akong ibang nagawa kung hindi ang lumuha na lamang, pumikit at magkunwaring hindi narinig ang kaniyang sinabi.

"Uy, shh, shh! Huwag kang umiyak, biro lang naman! Tsaka na lang kita yayariin pag ready ka na, hmm?" she whispered in my ears again and forcefully made my face angled towards her, then licked my lower lip.

At that moment, I couldn't help myself but throw up. Naitulak ko siya at napadapa sa sahig habang patuloy na dumuduwal.

"Ang arte naman ng babaeng 'to!" reklamo niya bago muling lumapit sa'kin.

I forced myself to get up and protected myself in case she would do something bad again. Patuloy akong lumuluha habang nakatingin sa ngisi na nakabalandra sa kaniyang mukha.

"Relax lang! Hindi kita gagalawin. Sabi ko naman sa'yo, tsaka na pag handa ka na," she laughed hysterically.

Nagsimula siyang linisin ang suka ko at pagkatapos ay muli niya akong nilapitan. While my body was tremendously shaking, she grabbed me by my arm and proceeded to scrub my body again. Hindi ko napigilan ang hiyaw na lumabas sa aking bibig nang haplusin niya ang pinakamaselang parte ng aking katawan. She tried inserting a finger but I managed to close my legs really tight.

She's cleaning me. But why do I feel like I feel even dirtier?

Tatawa-tawa niyang niyakap ang aking katawan. Nilagay niya ang dalawang palad sa aking tiyan at hinaplos-haplos iyon.

"Ang laki ng tiyan mo, a? Bakit kaya?" she asked.

"Hindi ka naman malakas kumain. Ang totoo ay mas payat ka pa sa kalansay. Pero bakit ang laki nito?" tukoy niya sa aking tiyan.

Mas lalo akong nanginig at tila kahit anong minuto ay mawawalan na ako ng malay. She caressed my belly once again and brought her lips closer to my ears. So close that I can feel how she played my ear with her tongue.

"Hindi kaya...buntis ka?"

;

XXVI