Η Sophia ξύπνησε απότομα, τούφες από τα μαλλιά της κολλημένες στο ιδρωμένο μέτωπο της. Οι εφιάλτες είχαν έρθει ξανά αν και είχαν φύγει για ένα μικρό μόνο διάστημα.

<<Είσαι καλά;>> Ο James έτρεξε στο δωμάτιο της μόλις την άκουσε να φωνάζει.

<<Ναι. Εφιάλτης.>>

<<Νόμιζα είχαν σταματήσει.>>

Ανασήκωσε τους ώμους της. <<Όχι για πολύ από ότι φαίνεται. Είμαι καλά, αλήθεια,>> πρόσθεσε όταν είδε την ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπο του.

<<Αν με χρειαστείς->>

<<Πήγαινε να κοιμηθείς. Έχουμε δουλειά αύριο.>>

Λίγες ώρες αργότερα, έλαβε ένα μήνυμα για τον τόπο συνάντησης με τη μικρή μάγισσα.

Αφού σιγουρεύτηκε ότι κανείς άλλος δε βρισκόταν εκεί και πως δεν της είχαν στήσει παγίδα, βρέθηκε μπροστά στη Davina.

<<Ποια είσαι;>> ρώτησε η Davina.

<<Δεν έχει σημασία.>>

<<Βρίσκομαι εδώ γιατί μου το ζήτησε ο Marcel. Τι θέλεις από μένα;>>

<<Το παλούκι,>> είπε απλά η Sophia. Ήξερε πως μόνο αυτή η λέξη ήταν αρκετή για να καταλάβει η νεαρή μάγισσα τι εννοούσε.

<<Δεν ξέρω πού είναι,>> απάντησε ψυχρά.

<<Ξέρεις. Και τώρα δώστο μου πριν να είναι πολύ αργά. Από όσο ξέρω θέλεις να προστατεύσεις τους φίλους σου. Και αν θυμάμαι καλά, ένας από τους βρικόλακες είναι έτοιμος να πεθάνει. Μπορεί να είναι φίλος σου, μπορεί και να μην είναι. Αλλά αν δε μου δώσεις αυτό που θέλω, κάποιος από τους επόμενους που θα πεθάνουν θα είναι φίλος σου.>>

Η Davina κοίταξε έντονα την Sophia και ψέλλισε ένα ξόρκι. Η Sophia έπεσε στα γόνατα και έπιασε το κεφάλι της.

<<Σταμάτα αυτό που έκανες και θα σε αφήσω να φύγεις. Ποιος είναι πιο δυνατός τώρα;>> είπε ειρωνικά η Davina.

Η Sophia σταμάτησε να προσποιείται και σηκώθηκε, προς έκπληξη της Davina'ς, και την πλησίασε.

<<Πρέπει να κάνεις πολλά περισσότερα για να με σταματήσεις. Είμαι ζωντανή εδώ και πολλά χρόνια και ένα τέτοιο ξόρκι δε μπορεί να μου κάνει τίποτα,>> της είπε.

<<Μα πώς;>>

<<Είμαι πιο δυνατή από όσο φαίνομαι. Πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο την επόμενη φορά, αν υπάρξει.>> Χαμογέλασε πονηρά. <<Λοιπόν, θέλω το παλούκι και θα το πάρω.>>

<<Αν στο δώσω, μπορεί να το χρησιμοποιήσεις. Και πρέπει να προστατέψω τους δικούς μου.>>

<<Δεν είναι αυτή η πρόθεση μου. Αλλά από όσο ξέρω εσύ θες τους Mikaelson'ς νεκρούς. Γιατί δεν θες να το χρησιμοποιήσω;>> Την κοίταξε σκεφτική.

<<Θέλω να τους σκοτώσω όσο τίποτα άλλο. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να κάνω πρώτα.>>

<<Όπως το να σώσεις τους φίλους σου με το να τους αποκόψεις από τη γενιά του Klaus;>>

<<Πώς τα ξέρεις όλα αυτά;>>

<<Πολύ καιρό πριν γεννηθείς έκανα αυτό το ξόρκι.>>

<<Μα είσαι υβρίδιο,>> της είπε απορημένη.

<<Σωστά. Βλέπω ο φίλος σου ο Marcel σε ενημέρωσε. Αλλά αυτό που δεν ξέρει είναι ότι ταυτόχρονα είμαι και μάγισσα.>>

<<Πώς είναι δυνατό κάτι τέτοιο; Και πώς ξέρεις ένα τέτοιο ξόρκι; Μόνο ένας το ήξερε.>>

<<Είμαι μοναδική του είδους μου.>>

Σχεδόν, σκέφτηκε ενώ θυμήθηκε τη νέα προσθήκη της οικογένειας Mikaelson.

<<Και όσο για το ξόρκι, πρέπει να μάθεις πως πλέον το ξέρω και εγώ εκτός από την Esther.>>

<<Ποιο είσαι;>>

Η νεαρή κοπέλα χαμογέλασε. Τα μάτια της έλαμψαν ενώ έλεγε τη φράση που περίμενε να πει τόσο καιρό. <<Με λένε Sophia Mikaelson.>>

<<Φυσικά! Είσαι και εσύ εδώ,>> είπε μια ανδρική φωνή.

Η Sophia δε χρειάστηκε να γυρίσει για να καταλάβει τον ιδιοκτήτη της φωνής και ας είχαν περάσει χρόνια.

<<Michael, είπε. <<Πάει καιρός από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε.>>

<<Δεν περίμενα να έρθεις εδώ.>>

Γύρισε να τον κοιτάξει. <<Αποφάσισα να επισκεφτώ αυτήν την υπέροχη πόλη. Ωστόσο, σκέφτηκα να τελειώσω και κάποιες επαγγελματικές υποθέσεις.>>

Κοίταξε το Michael και μετά τη Davina, ενώ μια πνοή συνειδητοποίησης βγήκε από τα χείλη της.

<<Τώρα που το ξανασκέφτομαι, εσύ είσαι αυτός που έχει το παλούκι. Το θέλω,>> είπε επιτακτικά πλησιάζοντας τον.

<<Και γιατί να στο δώσω;>>

<<Δεν θα σε αφήσω να σκοτώσεις την οικογένεια μου.>>

<<Τα αδέλφια σου αξίζουν να πεθάνουν. Είναι τέρατα σαν και εσένα,>> απάντησε εκείνος αγριεμένος.

<<Εσύ και η Esther μας κάνατε τέρατα. Εσείς ευθύνεστε για αυτό! Άραγε πριν κοιμηθείς λες στον εαυτό σου πως εμείς φταίμε για όλα; Έτσι κρατάς ήσυχη την συνείδησή σου; Δεν είσαι καλύτερος από εμάς, Michael.>>

<<Η επίσκεψη σου νομίζω πως πρέπει να τελειώσει τώρα,>> είπε ο Michael και όρμησε με το παλούκι που έκρυβε στο εσωτερικό του μπουφάν του.

Στην αρχή εκείνη τον απέφυγε αλλά τελικά την ακινητοποίησε στο έδαφος. Έμπηξε ελαφρώς το παλούκι στην καρδιά της και εκείνη ούρλιαξε από τον πόνο. Έπρεπε να κάνει κάτι γιατί αλλιώς θα την σκότωνε. Η Davina στεκόταν ακίνητη. Δεν την ένοιαζε αν θα πέθαινε η Sophia. Ο Michael έμπηξε πιο βαθιά το παλούκι και την τελευταία στιγμή, η Sophia μάζεψε όση δύναμη της απόμενε και τον δάγκωσε στον λαιμό. Εκείνος έπεσε στα γόνατα ελευθερώνοντας της.

<<Σε λίγο θα είσαι καλύτερα. Δε χρησιμοποίησα το δηλητήριο μου. Αλλά τώρα πρέπει να φύγω,>> είπε η Sophia και αφού πήρε το παλούκι και πριν προλάβει η μικρή μάγισσα να αντιδράσει, έφυγε αφήνοντας τον Michael αναίσθητο στο πάτωμα και την Davina μόνη της καθώς προσπαθούσε να ξεδιαλύνει όλα όσα είχαν διαδραματιστεί μπροστά της.