Ja de foto is Stiles van Teen Wolf. Ik kijk de serie en heb net seizoen 3 uit!! Beste seizoen tot nu toe! Maar ja ik vindt het dus zeer leuk en echt een aanrader alhoewel ik er nog wel schrik voor heb soms maar ja ik vindt da ook van die weerwolf van Harry Potter... Maar ja de foto past dus bij het verhaal vond ik.

Okay let's get to the point.

Precies een jaar geleden (oké niet tot op de minuut en uur maar vandaag) publiceerde ik deze zin:

"We hebben de kratten, we komen zo."

Zo begon het verhaal. Eerst oude vrienden?, daarna Ghost of the Past en dan nu herhaling van het verleden. 3 verhalen die wat ze vandaag zijn allemaal begonnen me dat ene futiele zinnetje. En nooit had ik gedacht op hier te staan waar ik nu stond 3 boeken verder. Op vlak van verhaallijn, maar ook op het vlak van schrijven.

Daarvoor bedank ik jullie allemaal: elke lezer, elke stemmer en elke persoon die me heeft aangemoedigd. Een klein berichtje als UPDATE doet wonderen voor een schrijver.

En nu als bedankje heb ik deze bonus geschreven. Ik wist het niet goed te plaatsten bij een hoofdstuk dus zet heb ik er iets apart van gemaakt. Eerst wou ik het voor kerst publiceren, maar kerst is vrolijk en wel dit niet zo.

Wel hopelijk is het goed en sorry voor de spaties, dat helpt voor het effect een beetje. DUS SCROLL NIET TE SNEL WANT DAT VERPEST HET EFFECT!

~starloverrebel out

_________________________________________

Bonus: What is left

Ezra POV (jep jep jep laten we een inkijkje nemen in zijn gedachten)

De kou...

De angst...

De eenzaamheid...

De duisternis...

De schaamte...

De pijn...

De leegte...

De wanhoop...

De stilte...

...

Het werd me allemaal teveel. Elk stuk van hem werd me te veel en lag als een zware zak om mijn schouders, als een last.

Ergens in een hoekje van mijn gedachten daar ergens zat ik, terwijl ik zo mijn best deed om mijn laatste geheimen bewaard te houden. Niet dat die er nog waren, maar het idee dat ik nog iets deed hielp me erdoor samen met de gedachte dat ik nog een nut had en er een reden was om door te blijven vechten.

Met mijn knieën opgetrokken tegen mijn borstkast en een dode blik staarde ik vooruit in de leegte. Stemmen dreigden zich in mijn hoofd te dringen. Stemmen die me zeiden om op te geven, om te stoppen met vechten. Me er gewoon aan over te geven.

Wat had het in feite nog voor zin?

Ik hield het momenteel al maanden, misschien zelfs al jaren aan een stuk door. Alleen maar verder vechten en te weten dat de volgend minuut ik opnieuw zou moeten doen, opnieuw en opnieuw. Voortdurend vechten. Weer Pitch proberen te stoppen. Weer Angel tot inzien te brengen. Weer mensen proberen te redden zoals...

de crew.

En voor wat?

Het beeld van Jonathan die door mijn hand sterft, was in mijn geheugen gegrift. Met mijn gedachten overspoeld met tientallen andere moorden, allemaal door mij eigen hand, zat ik langzaamaan in een hoekje ergens weg te kwijnen, zat ik mezelf met elke dag meer en meer te verliezen.

Wie was hij?

De vraag klonk zo betekenisloos tegenover me. Wie was ik? Was ik nog iets? Kon ik nog iemand genoemd worden? Ik kon niet eens de controle over mijn eigen lichaam terugkrijgen. Al dat van mijn eigen wil over was, zat ergens weggedrongen op een plek waar je herinneringen stopt die je het liefst zou willen vergeten. Op de plaats waar ik het liefst al die gruwelijke beelden zou willen stoppen. Zo graag zou ik ze willen vergeten.

Misschien was het dat niet wat ik wou vergeten?

Misschien is het mezelf?

Wou ik alles vergeten? Ook mezelf? Zou dan de pijn stoppen? Zou ik dan rust vinden? Zou de last dan eindelijk van mijn schouders vallen?

Ik liet een schreeuw uit me ontsnappen. Al mijn ingehouden woede, pijn, verdriet, zorgen, wanhoop...

Ze kwamen allemaal naar buiten. Elk beetje van die, van de eerste tot de laatste, kwamen allemaal naar buiten bij die ene schreeuw, die ene kleine woede uitbarsting. De ene uiting van absolute wanhoop.

Mijn ademhaling was gehijgd en kwam in wolkjes uit mijn mond. De kou van de duisternis doordrong me tot op mijn botten, hield me in zijn ijzersterke greep. Het was het duister dat me gevangenhield samen met de angst er voor. Pitch hield me gevangen in mijn eigen hoofd met Trait als mijn gestoorde bewaker. Trait die enkel nog een schijn was van de persoon die ze ooit was.

Angel.

Angel het meest liefdevolle wezen dat er ooit in de geschiedenis was geweest. De puurste ziel ooit gevormd en al dat overbleef was een schim.

Was er nog hoop?

Voor haar?

Voor mij?

Als die er dan al was dan glipte die steeds sneller tussen mijn vingers door. Samen met mijn realiteit waar ik de grip op leek verloren te hebben. Wat was mijn realiteit? Was die er zelfs nog? Zou het me ooit lukken om hier weg te komen of was ik gedoemd altijd hier vast te blijven zitten, weg te kwijnen in een hoekje? Zou ik ooit weer de warmte van het licht voelen?

De gedachte aan een arm om me heen geslagen in een troostende, geruststellend gebaar om zo aan te geven dat alles wel goed zou komen zolang ik maar hoop had. Zo een arm om me heen geslagen wou ik wel op het moment.

Wel...

Er was geen arm.

Er was niemand.

En er was ook geen hoop.

Was ik er nog?

Was Ezra er nog?

Of was al dat er nog van over was ook slechts een schim van de persoon die ik in het verleden was?

____