Answer

"My, God! What an eyesore!"

Tumawa ako sa sinabi ni Jayda sa mga magjo-jowa na kumakain sa gym. Nandito na nga kami malapit sa canteen pero napansin niya pa rin iyon.

"Napaghahalataang bitter tayo, 'be, ah," tumatawang usal ni Cea sa tabi ko.

Tumingin sa kanya si Jayda at inirapan ito. "Hindi ako bitter, sadyang ang pangit lang ng paligid. Kung nasa libro ako ay baka kiligin pa ako sa mga magjo-jowa roon." Nginuso niya 'yong gawi ng gym.

"Okay lang 'yan, Jayda, darating din 'yong para sa 'yo," tumatawang sabi ko at sumipsip sa aking milk tea.

Umikot uli ang mga mata niya. "Kung hindi taga-Korea, pass ako. I better than become single, but rich Tita, than falling in a heart breaker man."

"Hindi ka sure. Walang sure, 'be. Tingnan mo nga si Aiya, ang sabi niya noon ay never siyang magkaka-crush. Tingnan mo ngayon, manliligaw na niya 'yong crush niya." Nakangising tumingin sa akin si Cea.

Ngumisi ako pabalik at pabiro siyang inirapan. "Lucky-lucky lang," sabi ko naman.

"Hope everyone favorite ni God," sambit uli niya.

Tinago ko ang ngiti sa pagsipsip sa aking inumin at umiling-iling.

"In God's perfect time, Cea." I smiled at her.

I went to the library when I got known that there was no teacher and substitute in our whole morning schedule. Since it was class time, I was the only student at the library, and the rest were teachers, so I busied myself there while reading random books.

Just when I was already drowning in the books I was reading, I heard the library's door open and close.

I thought it was another teacher, so I lifted my gaze there. But, when my eyes saw my favorite person, I smiled and tapped the space beside me.

"Don't have classes, hmm?" Vance voice was deep and low as he asked that, and his face was near to me when he sat.

I waggled my head and smiled. "How about you? Why are you here?"

"We don't have classes, too. I got bored in our room, that's why I went down to read books. Luckily you're also here."

"E, nasaan 'yong book mo?" My brows lifted to tease him, then I smirked.

"Kukuha pa lang." Bahagyang tumawa si Vance at tumayo para kumuha ng random books sa shelves. Nang bumalik siya ay nagsimula na rin siyang magbasa katulad ko.

Nasa ganoon kaming lagay nang ilagay niya ang kanyang braso sa likod, sa 'baba ng aking baywang, para roon ipahinga.

Sumilip ako sa braso niya. Nag-mukhang nakalagay ang kamay siya sa aking baywang dahil sa posisyon ng kanyang braso. Palihim akong napangiti habang pinagpapatuloy ang pagbasa.

Noong uwian ay hindi kami pinalabas dahil sa lakas ng ulan. Magpapa-xerox pa naman sana ako ngunit mukhang ipagpapabukas ko na lang dahil sa lakas ng ulan, kulog, at kidlat.

"Hey..." Lumingon ako sa aking likuran nang marinig mula roon ang boses ni Vance. Agad na umukit ang ngiti sa aking labi at humarap nang tuluyan sa kanya.

"Where is your jacket? It's cold," aniya at tumingala sa langit.

"Wala akong dala. Okay lang, katamtaman lang naman ang lamig," tugon ko at bahagyang humikab.

Hinubad niya ang kanyang hoodie at binigay sa akin. Tiningnan ko iyon at umiling-iling. "Nako, hindi na. Isuot mo na ulit iyan, okay lang talaga ako."

"You need it more than me. It's okay." He insisted.

Kahit anong tanggi ko ay ayaw niyang sundin, hanggang sa kinuha na niya ang braso ko at sinabit doon ang hoodie niya. Umikot siya sa aking likuran para hubarin ang aking bag para maisuot ko ang hoodie niya.

"You looked cute wearing it," Vance commended and pinched my nose.

"Thank you!" I said and scrunched my nose. When the rain stopped, the guard let us go outside already. But then suddenly, the rain poured again when we were already walking.

We ran as fast as we could until we reached the near waiting shed.

Vance faced me and held my chin to wipe my face using his handkerchief. I looked up to him while he was doing it.

His hair was a little tousy now and had a droplet of water around it. The water was cascading from his hair down to his face and eyelashes. I don't know, but I found him like a Greek God in that situation. I couldn't help but flutter to him.

"Baka matunaw ako niyan." Nahinto ako sa pag-iisip nang umalik-ik si Vance. Bigla kong naalala 'yong una niyang sinabi sa akin noon.

"Hindi kita tinititigan." Mabilis ko siyang inirapan at tumingin na lang sa kamay kong tapos na niya palang punasan at naiwan sa ere'ng nakalahad. Binaba ko kaagad iyon kaya mas lalo siyang natawa.

"If not, what did I say to you, then?" Ang pang-aasar ay nasa kanyang tono nang sambitin niya iyon.

Napaangat ang tingin ko sa kanya at kumunot ang noo. "Malakas ang ulan," panghuhula ko.

Humalakhak siya at pinisil ang mga pisngi ko. "I caught you, Aiya. I know you're staring at me."

"Hindi nga kita tinititigan! Tsaka, wala ka naman talagang sinabi, e," pamimilit ko, hindi nagpapatalo.

"Meron."

Tinaasan ko siya ng kilay at humalukipkip. "Oh, e, ano?"

"Gusto kita." Ngumisi siya, inikutan ko naman siya ng mata.

"Corny mo! Yumuko ka at pupunasan ko 'yang buhok mo." Sinenyasan ko siyang yumuko na siyang sinunod naman niya.

Kinuha ko 'yong panyo niya sa kanyang kamay at pinunasan ang basang buhok niya. Pinatanggal ko rin 'yong salamin niya para punasan ang kanyang mukha.

Mayamaya lang ay huminto na rin 'yong ulan ngunit makulimlim pa rin. Mabuti na lang at dumating na 'yong bus bago bumuhos muli ang malakas na ulan.

"Basang-basa 'yang damit mo. 'Wag ka na kayang tumuloy sa amin? Bababa na lang ako sa may gate ng phase, 'tapos ikaw, dumiretso ka na sa bahay niyo para makaligo ka. Lalagnatin ka kasi 'pag hindi ka nakaligo agad," sabi ko habang nasa byahe.

Mula sa tanawin sa labas, nagsalubong ang mga kilay niya at unti-unting tumingin sa akin. "No! I won't do that. Mas magandang mauna ka. Okay lang ako," aniya.

"Hindi ka magiging okay kapag nagkasakit ka. 'Wag nang matigas ang ulo mo. Kung ayaw mo naman, ihatid mo na lang ako jaan sa may gate, 'tapos 'pag nakalayo na ako, puwede ka nang umuwi."

"I won't do that, Aiya," mabilis niyang sabi. Nagtagis ang panga niya at mabigat siyang bumuntong-hininga. "Fine. I'll go home first... but with you."

Ako naman ngayon ang kumunot ang noo. "Huh? Hindi puwede—"

"Then I won't go," he cut my sentence. "Hindi kita puwedeng basta-bastang iwan jaan sa kanto. Come with me for a while in the house; then, after taking a shower, I'll send you home," aniya habang nakatingin nang diretso sa aking mga mata.

Bumuntong-hininga ako. Nasunod ang gusto niya. Dumaan muna kami sa bahay nila para makaligo siya at makapagpalit ng damit.

"Feel at home, Aiya," Vance welcomed me.

I toured my eyes to the quantum of their house. You can see outside how beautiful their shelter is. But if you went inside, you would be amazed because of the design and how spacious and tremendous it is from the outdoor. Their house was quiet, and just like me, he was the only one left daily.

"Sa kuwarto muna tayo."

Sa gulat ay agad akong napatingin sa gawi niya. Malalaki ang mga mata at nakaawang ang labing napatitig ako sa kanya. "H-huh?"

Tumawa siya. "What are you thinking, lady?"

"Wala! Okay na ako rito! Sige na, umakyat ka na," sambit ko.

"Boring ja'n."

"Okay lang."

"Nandyan si Daddy sa opisina niya."

Ang dapat na pag-upo ko sana sa sofa ay hindi natuloy dahil sa sinabi niya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa kaba.

Humalakhak siya nang makita ang reaction ko kaya ngumuso ako at hinampas siya sa braso. "Kidding. I won't do anything to you upstairs if that's what you were thinking. I only want you to lay down on my bed and rest while waiting for me," mahinahon niyang sabi at nilahad ang kanyang kamay sa akin.

Pinagkatitigan ko muna iyon bago tinanggap at sumunod sa kanya sa 'taas.

My nose quickly invaded with his manly perfume as we entered his room. My jaw dropped when I saw how masculine his room was.

The palettes of his room are black and white. It was also spacious and had its bathroom, where Vance entered after guiding me on his king-size bed and placed my bag under it.

Bigla akong nahiya na pumunta pa ako rito. Sobrang yaman pala nila Vance. Oo, alam kong mayaman siya dahil sa mga naririnig ko tungkol sa kanya kila Jayda, ngunit hindi ko inaasahan na ganito pala kaganda ang kanilang bahay!

Tinanggal ko ang aking sapatos at nilagay iyon sa gilid, malapit sa pinto, para hindi madumihan ang carpet ni Vance. Pagkatapos, umupo ako muli sa kama at umurong hanggang sa pader saka pinagmasdan ang kanyang silid.

"Hey, Aiya..."

I opened my eyes slowly and softly crumpled them. Then I saw Vance; lying down beside me. I looked down at my arms which were hugging one of his pillows. That's when I noticed I dozed off asleep while waiting for him.

"I'm sorry." I was about to get up, but he stopped and gestured for me to lay down again.

"It's okay; at least you had some rest. I prepared a shirt and pants for you; you can take a shower so you won't get sick. You also got wet earlier in the rain," Vance said and caressed my cheek with the back of his index finger.

"Hindi na, sa bahay na ako maliligo. Hinintay lang talaga kita," ani ko.

"I won't let you out if you won't take a shower, plus I will tell Tita you didn't bring any jacket and you got wet in the rain. Mas nababad ka ng ulan kaysa sa akin. Magkakasakit ka kahit sabihin mong naka-hoddie ka naman," seryosong aniya. Imbes na matakot sa sinabi niyang isusumbong niya ako kay Mama ay napangiti ako sa kung paano siya ka-seryoso mangaral.

"Ang guwapo mo, 'no?" I smirked and clicked my tongue on my upper teeth to tease him.

His lips twitched, trying hard not to smile, then moved his eyes to the other side. I followed it while still smirking.

I got slightly startled when his gaze returned to me and gave me a stern look, but I knew he was just hiding his infatuation inside.

"You are mischievous, huh?" His brow shot up.

I moved my face closer to him to tease him more and widened my smirk. I saw his Adam's apple slowly move up and down, which gave me more energy to tease him. "No, I'm not. I. Just. Found. Your weakness," I slowly said and laughed scantily.

He immediately went up from the bed and avoided my eyes simultaneously. Even when he stretched his arm for him to help me get up, he still didn't look at me.

To annoy him, I did not reach for his hand. Instead, I lifted my arm, then planted my elbow on the bed and rested half of my face on my palm.

I laughed at him; that forced him to look at me. His eyes were dark now, and his jaw clenched while patiently waiting for me to hold his hand and go to the shower.

"Aiya..." Despite his short-tempered face, he remains a soft voice.

Tumingala siya at bumalik sa kama para kilitihin ako. Napagulong tuloy ako sa kama! Sakto naman sa pagbagsak ko ay napunta siya sa ibabaw ko.

Nanlaki ang mga mata niya habang ako naman ay muling ngumisi. Pagkatapos, pinatakan ko ng halik ang noo niya bago umalis sa ilalim niya't tumayo na para maligo.

Kagat-kagat ko ang labi ko habang naliligo. Nang matapos, lumabas ako ng banyo, suot-suot na ang kanyang damit at pants.

Nadatnan ko siyang nakaupo sa kanyang swivel chair, sa kanyang study area. Naglakad ako papunta roon para makita ang ginagawa niya.

Kinakabit niya pala 'yong mga pictures namin sa Instax sa tabi ng kanyang mesa. Nang matapos, lumingon siya sa akin at hindi man lang nagulat sa aking prisensya gayo'ng nagdahan-dahan akong naglakad papunta sa kanya.

"Here, lady," he said and gave me the remote of fairy lights. He went up from the chair and walked towards the switch to turn it off. Later on, I felt his warm embrace on my waist and rested his chin on my shoulder. "Open it, my Aiya," he whispered.

I followed him and pressed the button on the remote. A few seconds later, the room lit up with the golden lights.

"Padadamihin pa natin 'yang pictures natin. Kahit hindi pa tayo, pupunuhin ko 'yang fairy lights ng pictures natin at pictures mo," mababa ang boses niyang sabi.

I faced him and cupped his face with my palms. "My words aren't enough how thankful I am to have you. Thank you so much," I sincerely said and hugged him. He hugged me back, thither than mine, and kissed my head.

"I should be the one saying that. I would never get tired of giving you the special treat you deserved."

I looked up at him and met his dark brown eyes. He smiled and kissed my forehead. Later on, we went downstairs to prepare dinner. He was the one who cooked dinner because he said he wanted to impress me with his cooking skill. I laughed at him because of that.

"Dinner is ready, my Aiya!"

I quickly stood up from the counter desk and helped him prepare the food. We smiled and laughed together while distributing the utensils on our plates when suddenly, the doorbell rang.

Natigil kami sa pagbibiruan at nagkatitigan, bago sabay na tumingin sa pinto. Lumingon ako sa kanya.

"Baka si Jabez 'yan," ani ko. Tumingin siya sa akin.

"Wala naman siyang sinabing pupunta siya ngayon. Maybe a neighbor who wants to give food again."

Tumango-tango ako sa kanya bago muling tumingin sa pinto. Naglakad naman siya papunta roon para pagbuksan ang kung sino man ang nasa labas.

Bigla akong kinabahan nang matigilan si Vance sa tapat ng pinto at lumingon sa gawi ko. Binitawan ko ang hawak ko pa palang kutsara at tinidor at parang estatwa roon na naghihintay kay Vance.

"Dad, I thought your flight was next week? Why all of a sudden?" I heard Vance ask.

The man entered the house with an extensive smile on his lips. He looked like Vance, very look alike. Like Vance, his dad was tall but had a golden-brown skin tone. If you looked at him farther, you wouldn't know that he was his father because he looked like Vance's older brother.

"It is, but my seminar finished earlier than the plan. I didn't tell you because I wanted to surprise you, anak," Vance's father said.

It looked like I would be faint on the floor at any time! My heartbeat was too fast, and my hands were trembling. I tried to soothe myself by exhaling, but it couldn't work!

I was about to hide against the wall, but it was already too late. The man's eyes found mine when he stopped scrolling his luggage on the side of the sofa.

Nanlaki ang mga mata ko at parang gusto ko pa ring ituloy ang pagtago, ngunit lumapit sa tabi ko si Vance at hinawakan ang kamay ko.

Bumaba roon ang tingin ng kanyang ama na siyang nagpadagdag ng kaba sa aking sistema. Kapagkuwan, umangat muli ang tingin niya sa amin.

"Oh, is the beautiful lady beside you the reason for your 'good Friday' face before Christmas?" His father smirked after asking Vance.

"Dad!" Vance immediately reacted to his father. He looked at me after and smiled.

"Ahm, Aiya, si Daddy," pagpapakilala niya sa kanyang ama sa akin.

Nanginginig ang kamay kong nilipat ang mga mata ko sa daddy niya at unti-unting lumapit dito para ilahad ang aking kamay. Ngumiti siya sa akin at imbes na kunin ang kamay kong nakalahad ay niyakap niya ako.

"Welcome to our home, Aiya," he genuinely said and caressed my hair like his real daughter.

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Kusang gumalaw ang kamay ko at niyakap siya pabalik. Kapagkuwan, pinakawalan niya ako at tiningnan si Vance sa aking likuran.

"Akala ko, ako ang magso-surprise sa 'yo..." Tinapik-tapik nito ang balikat ng kanyang anak habang nakangiti. "Ikaw pala ang magsosorpresa sa akin."

Nakamot ni Vance ang kanyang batok at bahagyang tumawa. Nagsalo-salo kami sa hapag na tatlo. Nagkantyawan pa ang mag-ama kung sino ang mas masarap magluto, natawa ako. Sa ganoong paraan, masasabi ko na mabait ang daddy ni Vance.

Nakikita ko kasi kung paano kami ni Mama kapag nasa bahay ako sa kanilang dalawa. Para silang mag-kapatid kung magbiruan ngunit ang respeto ay naroon pa rin sa kanila.

"I'm sorry, hija, biglaan ang pagdating ko. Kung alam ko lang na dadalhin ka rito ng anak ko, binigyan pa sana kita ng mas maraming pasalubong," anang tatay ni Vance nang maiwan kami sa sala at si Vance ang naghuhugas ng plato.

Ngumiti ako at umiling-iling. "Nako, hindi na po kailangan. Isa pa, sinamahan ko lang po talaga rito ang anak niyo kasi nabasa po kami ng ulan kanina galing school."

"Nga pala, thank you for the gift you gave to us last Christmas. We appreciate it, hija." He smiled

"Walang ano man po." Ngumiti ako pabalik.

Tumingin siya sa kusina nang makita roon si Vance na nginusuan siya kaya natawa ito, saka muling binalik ang paningin sa akin.

"Aiya, puwede ba akong makiusap sa 'yo?"

Tumango-tango ako. "Oo naman po. Ano po 'yon?"

"Puwede ko bang hilingin sa 'yo na kapag kayo na ni Vance, 'wag mo siyang susukuan? Alam kong darating kayo sa punto na magkakaroon kayo ng problema, pero hinihiling ko na sana 'wag niyong bibitawan ang isa't isa... 'Wag mo siyang bibitawan, Aiya," aniya.

Ngumiti ako. "Hindi ko po maipapangako sa inyo na hindi ko mabibitawan ang kamay ni Vance sa oras na iyon. Pero nangangako ako sa inyo na hindi ko po siya susukuan," sinserong sambit ko.

Magiliw siyang ngumiti at tumango-tango. "Thank you, hija. Don't worry about my vote because it was only for the both of you."

"Thank you po, Si—"

"Just call me Tito, hija." He cut my words. It made me smile wider.

I was speechless this day. All of the unexpected things occurred; it felt surreal. Vance, the vote of is Dad to us, everything. It looked like I wanted to stop the time and just stay in that moment. But it didn't.

"Where are you off to, 'Ma?"

"Anak, I'm sorry. Kailangan kong umuwi ng Baguio ngayon," humahagulgol na sabi ni Mama.

Kagigising ko lang at ang mga maleta agad ni Mama ang bumungad sa akin. Kumunot ang noo ko.

Dumiretso ako ng kusina para kuhanan si Mama ng tubig. Inabot naman niya 'yong baso mula sa kamay ko. Pagkatapos, hinaplos ko ang kanyang likod para patahanin siya.

"Ano bang nangyari? Bakit biglaan naman, 'Ma?" tanong ko habang nakatingin sa bag at maleta niya.

"Ang Tita mo... Bumigay na siya sa sakit niya sa puso."

Napatulala ako kay Mama, hindi makapaniwala sa kanyang balita. Bigla kong naisip si Andrei. Paano na si Andrei?

"Si Andrei... Paano si Andrei, Mama?" Ang pagtataka kanina sa aking mukha ay napalitan na ng pag-aalala.

Umiling-iling si Mama. "Hindi ko alam," humihikbi niyang tugon. Humarap siya sa akin at sinapo ang aking mukha. "Babalik ako kaagad pagkatapos ilibing ang Tita mo. 'Yong kay Andrei... Hindi ko pa masasabi, anak. Magpapakabait ka rito, ha? Umuwi ka sa tamang oras at kumain nang tama. Babalik si Mama kaagad," pagpapatuloy niya. Tumango-tango ako.

Hinatid ko si Mama hanggang sa terminal ng bus at pagkabalik ay parang may nakadagan na sa akin. Kung kahapon ay ang saya-saya ko, ngayon naman ay kabaliktaran na noon.

Hindi ako lumabas ng bahay at inaliw na lang ang aking sarili sa paglilinis at panonood ng pelikula sa Netflix. Kinagabihan naman ay nagpa-deliver na lang ako ng pagkain ko sa Grab Food, at nagpahinga na pagkatapos.

"Are you okay?" Kinapa ni Vance ang leeg ko para i-check kung may sakit ba ako, kinabukasan nang magkita kami sa canteen.

"Wala, okay lang ako." Ngumiti ako para hindi na siya mag-alala pa.

"Are you sure? Tell me, Aiya. So I could help you." Agonize was evident on his face.

I reached for his head and tapped it. "I'm okay. Don't worry; I will tell you if I'm not." I gave him an extensive smile so he wouldn't be worried.

Lumabas kami ng canteen nang matapos ang break. Hinatid niya muna ako sa classroom namin bago siya pumanhik sa 3rd floor.

Walang pumapasok sa isip ko tungkol sa lectures namin sa RWRS. Higit sa ang isipan ko ay nasa uwian na, inaantok na rin ako. Kaya naman noong uwian ay dumiretso ako sa bahay para matulog dahil hindi na talaga kaya ng mga mata ko.

Nang magising ako ay madilim na sa labas. Tumayo ako, handa ng bumaba. Sakto namang tumatawag si Vance sa Messenger kaya sinagot ko muna iyon.

{"Hey, did you sleep long?"} 'Yon ang bungad niya sa akin.

"Oo, kagigising ko nga lang, e." Bahagya akong tumawa at lumabas ng kuwarto para bumaba na sa sala.

"Ikaw? Did you have some rest?"

Mula sa camera ay tumango-tango siya. {"Meron, pero saglit na saglit lang. I still have a lot of lessons to read and assignment to do, e."

"You should have rest, too. Ipahinga mo kahit isa o dalawang oras 'yang isipan mo para mas maintindihan mo 'yong mga lessons niyo." Ngumiti ako. "Tingnan mo, parang ako pa 'ata ang magiging doktor sa ating dalawa, e," dagdag ko at tumawa.

Tumawa rin siya mula sa camera. Hinayaan ko na ganoon ang lagay namin habang nagluluto ako. Kahit habang kumakain kaming dalawa ay hindi namin pinatay ang tawag. Natapos lang iyon nang biglang umulan nang malakas at mawalan ng kuryente.

"Happy Valentine's Day, Aiya!

Kumakain kami ng fishball at kikiam ni Cea dito sa may gym. Maaga pa naman kaya pumunta muna kami rito.

Ngumiti ako sa kanya at inihilig ang aking ulo sa kanyang balikat. "Happy Valentine's, too, Ce!"

"Aw, happy now, sama ng loob later." Tumawa siya at sinandal din ang ulo niya sa akin. "Kailan daw ang mock defense natin?" mayamaya'y tanong niya.

"Hindi ko alam. Wala pa namang schedule na binibigay sa amin si Sir," tugon ko at sumubo sa stick ng aking fishball.

Umiling-iling siya at sumubo rin sa kanyang kikiam. "Same. Wala pa rin sa amin. E 'di ba, parehas lang tayo ng teacher nila Jayd sa Res? Ang sabi niya sa akin kagabi ay mayroon na raw silang schedule. Bukas daw ang mock defense nila. Nakakainis! Hindi ko tuloy ma-feel ang Valentine's Day!" aniyang muli.

"Meron o wala pa man 'yong sched natin, sama ng loob na ang nafi-feel ko ngayon," sabi ko at bahagyang tumawa.

Ang bilis ng araw at bigayan na ng schedule ng mock defense. Sinabay pa talaga sa Valentine's Day! Parang kislap-mata lang 'yong defense namin noong first sem, ngayon ay malapit na naman... Malapit na naman ang toast week!

Para akong pinagbuhat ng isang kaban na bigas nang makita ko ang schedule namin para sa mock defense. Tatlong araw lang ang binigay sa aming preparation at kailangan naming matapos 'yong PPT pati ang scripts namin. Nakakaloka ang senior high!

Kaya naman noong araw na iyon ay ginamit namin ang binigay sa aming oras para simulan ang PPT namin. May binigay naman sa aming format kaya less hassle na para sa akin, hindi ko lang alam sa iba.

"Happy Valentine's Day, my Aiya!"

I immediately smiled when Vance fetched me from our classroom again with bouquet of flowers in his hands. That was his new routine now every dismissal.

My Aiya... I'm his Aiya.

He had different endearment to me, but "my Aiya" is my favorite. It makes me feel better every time I get exhausted from school. It made me smile without any reason and made my heart flutter.

"Happy Valentine's Day, too!" I gave him an extensive smile.

Nilahad niya sa akin 'yong bouquet na dala niya at inabot ko iyon ng may ngiti sa labi saka inamoy-amoy. Pagkatapos, umangat ang tingin ko sa kanya.

"Thank you, Vance!"

He put his hand over my head and caressed my hair. "Always. Anyway, how's your day, angel, hmm?"

"Ayos lang naman. Medyo stress sa PPT at scripts namin sa mock defense," pag-aamin ko.

Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad kami patawid sa may bus stop at dala-dala ang mga binder ko.

"I am now free. I will help you later." Vance looked at me when we sat at the bench of the bus stop. I shook my head.

"No need. You should rest. You deserve a rest." I reached for his nose and pinched it while giggling. I laughed when he pouted because of what I said.

"I am already resting, Aiya." His voice was low and deep when he said that, then he smiled by showing his glowing teeth.

"Hmm? Paano ka naman nagpapahinga sa lagay na 'yan?"

"I'm with you, so I'm resting." 

I stared at him. This man is making my heart crazy with his sweet words.

And just like what he wanted, we went to our house, and he helped me do my work. Siya ang nag-type sa laptop ko ng parte ko sa PPT, at pagkatapos, ay ako naman ang nag-design ng lahat ng slides. Siya na rin ang nag-type ng scripts na ginawa ko kanina sa school at ako na lang ang nag-print.

"Meryenda ka muna, Vance." I placed the two burgers I made on the coffee table.

Vance stopped typing from my laptop and got the burger from the plate. I thought he would eat it after he unwrapped its plastic, but I was surprised when he handed me the burger. He smiled at me before taking the other one and eating it.

Habang kumakain, kinuwento niya sa akin ang nangyari sa kanyang araw. Nabanggit pa nga niya na kamuntikan na raw mabagsak 'yong katabi niya sa recitation nila kaya palihim niya raw itong tinulungan kanina. Ang daldal niya today, ah.

Pinatong ko ang aking siko sa coffee table at pumahalumbaba. Pinagmasdan ko siya habang tuwang-tuwa siyang nagkukuwento.

It's been a month since the day Vance confessed to me his feelings. Somehow, half of our families already knew about it. We've been in the process of courting even though amidst it, I doubted him because of a false conclusion.

We reflected and waited for the right time to come. Vance proved plenty of things to me during the day; we looked like a couple. So, as a gift this Valentine's Day, I decided to make it real now. No doubts.

"Vance," tawag ko sa pansin niya.

Umangat ang dalawa niyang kilay sa akin, handa nang makinig sa kung ano man ang sasabihin ko.

"Magkano ang baon mo sa isang araw?" random kong tanong.

Kumunot ang noo niya ngunit sumagot din sa tanong ko. "Ah... Thirty pesos. Why?"

Ngumiti ako. "Basta i-take note mo sa isipan mo lahat ng price na tatanungin ko. Price ng last item na binili mo?" tanong ko muli.

"Ten thousand."

"Ngayon, naaalala mo pa ba 'yong mga numbers na sinabi mo sa akin?"

Tumang-tango siya. Ang kaninang pagtataka sa kanyang mukha ay napalitan na ng kuryosidad sa kung anong trip ang gusto kong ipagawa sa kanya.

"Sa mga price na binanggit mo sa akin kanina, kailangan mong mahanap ang 'N' ng isa roon. Let's say, hanapin mo 'yong N ng baon mo araw-araw, gets mo?"

"Yeah, then?"

"Compute this using your mind only. No cheating, okay?" I laughed scantily. "Divide the price of the last item you purchased into two."

Tumingin siya sa ceiling na parang nandoon ang sagot sa pinapagawa ko sa kanya. Natawa ako kasi alam kong nahihirapan siyang i-compute iyon, ngunit hindi siya nagreklamo at sinunod lang ang trip ko.

"Not sure, two-hundred?"

Umabot ang ngiti ko sa aking mga mata nang makuha niya ang sagot saka ako tumango-tango. "Ngayon, bawasan mo 'yong sagot mo sa perang naipon mo nitong buong linggo."

Tumingala uli si Vance sa 'taas at doon nag-compute. Pagkatapos, confident siyang tumingin sa akin. "My answer is three."

I reached for his nose and pinched it. Then I smiled sweetly. "Interpret your answer by thinking of an English word that comes first in your mind." I smiled, getting excited, but I didn't show it to him.

He stared at me for a second while thinking for three words.

"Ahm... I love you?" he hesitantly answered after a moment.

"I love you, too, Vance."

To be continued... <3