(unedited)

YMIR

"Wake up" isang malamig na boses ang gumising saakin. Adrenaline rushes through my skin. Cold breeze clings around my skin. I felt so attacked.

Glimpse of memories started to attack my mind. The further it gets the greater the pain it radiates. Napahawak ako sa aking ulo sanhi ng pagkahulog ng mga malalapit na kagamitan.

Napakunot ang aking noo. Halos sabunutan ko na ang aking sarili sa sobrang sakit. It is drilling my chest with immense impact. Hindi ko mapaliwanag ang sakit na aking nadarama. Bigla na lang itong dumikit at pilit nananatili.

Napaawang ang aking bibig. Lalong lumalakas ang sakit. Lalong sumikip ang aking dibdib. It is the very first time I experience this immense pain. I do not know how I got it- it suddenly attacked my whole system. 

Napakurap ako. Napayakap ako sa sarili ko. Pakiramdam ko mayroong nilalang na humihili ng kaluluwa ko. Napatingin ang mga tao sa kinikilos ko. I am still seating but I am shaking tremendously. Marami nang nahulog na mga gamit dahil sa akin.

Napansin nila ang mga kakaibang galaw ko. I embraced myself hardly. Iba't ibang klase ng tunog ang nagagawa ko dahil sa mga paggalaw ko.

They were all just staring at me. Treating me like a stray animal trying to find its comfortable position. Wala silang kareak-reaksyon. 

Nakarinig ako ng paggalaw ng upuan. Malabo ang aking paningin kaya mas lalo akong nahirapan sa sitwasyon ko. Nakapansin ako ng presensya na lumalapit sa akin. A pair of hands held my shoulder. "Hey, Are you okay?" Napatingin ako sa kanya. "You're getting pale" naramdaman ko ang paghawak niya sa aking noo. I am not hot, I am not sick but I am in great pain.

"Get the kit" agad namang may narinig akong mga mabibilis na yapak. Kumuha ang taong nasa harap ko nang isa pang makapal na kumot at binalot sa akin. "You're cold"

Maya-maya pa ay may dumating na tao sa tabi niya. May inabot itong hugis parihaba. Mayroon siyang kinalkal at agad niya naman itong nakita. Isa itong maliit na kagamitan na hugis parihaba. Hindi ko masyadong makita kong ano 'yon dahil sa kaliitan nito. "Kunin mo yung tumbler ko"

"Here, inumin mo 'to" binigay niya sa akin ang maliit na parihaba at sumunod naman agad yung tubig. Tinignan ko ang gamot na binigay sa akin. Wala na ito sa lagayan niti dahil binuksan na niya. Agad 'kong isinubo ang gamot at uminom ng tubig.

Naramdaman 'ko ang pagbaba ng tubig sa lalamunan hanggang sa tiyan. Somehow, It provides a pleasing pleasure. Kahit pa paano ay nabuhayan ang sistema ko. Napatingin ako sa kanya. Bakas ang pag-aalala sa mga mata niya.

Nakatunganga lang ako sa mukha niya. This man is good-looking. Puffy eyelids, matangos, and pinkish lips. He also have a light complexion which compliments his overall appearance.

Isa siyang pulis. Halata naman sa damit niya. He is wearing a police uniform. Kita mo ang mga badges na nakasabit sa kananh bahagi ng uniform. He must be a great officer.

Sa kaliwa naman ay ang pangalan niya. 'Aiden, Zed Lucian'

I looked at him. Wandering if how I got here safely. Sa natatandaan ko ay may dumating na sasakyan para magbigay saklolo ngunit hindi ko na alam ang sumunod pagkatapos nun. Everything went  black- pitch black. Kahit tunog ay wala.

I started to scan everything around me. At base sa paligid ay nasa police station ako. Why would they bring us in a place station instead of a hospital? Sa pagkakatanda ko ay may mga nasugatan dahil sa pagsabog ng bus.

We're all devastated during that time. We are blinded my great fear. We are chained by anxieties.

Muling sumakit ang aking ulo kaya nakapahawak ako sa kumot na nakabalot sa akin. Weird memories started to flash back. Every glimpses are blurry and difficult to distinguish.

I can still hear the wails of people. Mukhang hindi pa rin nag sink in ang mga pangyayari sa utak nila. It was traumatizing. Experiencing it was like irrationally facing death. Napahawak ako sa aking sintido. Maayos naman lahat bago ako umalis. Maayos naman lahat bago ako magdesisyon na umalis.

Muli kong tinignan si Zed. He's talking to a woman- who's crying. Nakabalot din ito sa makapal na kumot gaya 'ko. Halata sa katawan niya ang katandaan. Napakamot ito ng ulo at muling humagulgol. "Paano na 'to?! Wala na akong gamit na natira" aniya ng humahagulgol na babae.

"Kulang ang pera ko. Baka hindi na ako makabalik sa Dimalte. Jusko po!" Walang magawa si Zed kundi panuorin ang babaeng umiiyak. She was traumatized. All of us are traumatized. And like her, some of our belongings are now completely gone. Kahit nga pera wala ako. Everything is now gone.

Hindi ko maiwasang maluha dahil sa mga nakikita ko. Others are in huge pain. Some are crying. Some are injured at mangilan-ngilan ay patay na. Saan na napadpad ang mga taong unag umalis? Are they here? kasama 'ba namin sila ngayon? Naligtas rin 'ba sila?

Bigla akong nilamig. The thought of them being dead is like pouring your self a cold water from the poles. Hindi ko makita ang sarili ko sa ganoong sitwasyon. I was raised alone by my mother. Just her and me. No siblings or any other relative.

I sighed once more. "Uhm, sir" isang husky na boses ang tumawag sa akin. "Sorry to interrupt but I can I have a word with you?" bakas ang superiority sa boses niya. Mukhang napakaseryoso ng kasong ito. "Follow me" wala akong nagawa kundi sundan siya. This is my first time talking to a police and I could say I am totally nervous about it.

Dinala niya ako sa isang kuwarto with a sign called 'interogation room' Natunganga ako sa nabasa ko. Lalo akong kinabahan. Lalo akong pinapawisan. Why would he bring me here kung lahat naman ng kasama ako ay doon lang tinanong.

I am really bothered about it- about this. Pumasok ako sa loob. Tulad sa mga serye ay halos itim ang nasa paligid. Tanging isang bumbilya lamang ang nagbibigay liwanag. In every corner, there are cctvs attached. Hula ko dito nila kami nakikita. Tumingin ako sa kaliwa at mayoong isang napakalaking salamin. It is transparent and black. Dito nila kami nakikita kung mayroon mang tao sa kabila ng kuwarto.

"Please, have a seat" utos nito.

Umupo ako agad. Pakiramdam ko na sa isang teleserye ako tapos naging kriminal ako. I looked at his serious face. Ibang-iba ang mukha nung kanina at ngayon. He has that bubbly face that time tapos ngayon  parang mangangain na ng tao.

Tinanggal ko ang titig ko sa kanya at sumulyap-sulyap sa paligid. I am scared. Takot ako sa maaaring mangyari sa akin pagkatapos nito.

"Uhm, As you can see, I brought you here to ask you some questions regards about what happened last morning 6:51 am."

"Based on gathered informations, Ikaw raw ang huling nakakita sa kanya."

I can feel the pressure digging up my beating heart. Ramdam na ramdam ko ang paglamig ng aking katawan dahil sa takot. Everything went black that day matapos kong makita ang truck.

"Kanya? Tao?" pagtatanong 'ko. Everything is suspicious. Ako? Ako ang huling nakakita sa kanya?

"Yes, a human being but they seem to call it as a supernatural being dahil nagpakita ito nang tumama ang kidlat sa lupa"

Images started to play. From the very beginning till the last image I saw that time. Naaalala ko na. The man from afar.

"Oh, I remember him"

Agad kong nakita ang excite sa mga mata niya. He must be really driven away by this case. "Tell me about him"

"Hindi 'ko siya masyadong nakita dahil madilim nung oras na yun but It's true. He looks like he came when  the lightning struck the land. Pero pagkatapos nun ay nawala na lang siya bigla. It is quite strange pero pakiramdam ko isa lang siyang tao na nakasakay sa bus. Baka coincidence lang lahat. Baka saktong tumakbo o lumakad ang isa sa amin nung bumagsak ang kidlat"

Muling sumakit ang aking ulo. These memories are driving me insane. Napahawak ako sa aking mga sintido. Agad namang napansin ito ni Zed. "I guess, that's all for today. Pwede ka nang makauwi"