Święta Weroniko od makijażu
ty wytrzyj te tusze, co kryją
te dusze, co cierpią
I pokaż jak żyć, gdy świat zedrze wszystko
zostawiając tylko twarz samego Boga

Święta Weroniko od luster
ty oddaj to odbicie
na potłuczonej chuście
by każdy mógł ujrzeć w sobie
Jego obraz i podobieństwo

Święta Weroniko od malarstwa
ty, która namalowałaś Boga
in flagranti, gdy zbawiał świat
pokaż Jego Arcydzieło-Syna
wypełnij horror vacui 

{in flagranti — na gorącym uczynku
horror vacui — lęk przed pustką}

Rozważanie
     Wydaje Ci się, że ludzie przyszli tu jak na wystawę. Jak na widowisko artysty. Tak, ten człowiek musiał być artystą, skoro tak przypatrują się jego prezentacji. Idzie. Nagle jedna z kobiet, pewnie wierna fanka, przepycha się przez tłum i chustą dotyka Jego twarzy. Żołnierze wyglądają na oniemiałych, a ona zaraz umyka w pyle Golgoty. Patrzysz. Zabrała z Artysty nieco kropel krwi. Część z nich spadła na piach, inne skryły się pomiędzy włóknami jej chusty. Zazdrościsz. Nie każdy ma szansę dotknąć Arcydzieła. 

    Zastanów się, co czerpiesz z wizerunku Boga. Czy starasz się być podobny do Niego w miłości? Czy czynisz dobrze innym ludziom? Czy jesteś gotowy poświęcić coś dla nich, a samemu zrezygnować? Weronika uczy czerpania od Boga pełną garścią. Uczy nie tyle wpatrywania się w Niego, co dotykania Go, a więc RELACJI z Nim. Jaką masz relację z Bogiem? Czy miałbyś odwagę wytrzeć mu twarz, tak jak On ściera Twoje łzy za każdym razem, gdy płaczesz? Możesz zakpić, lecz to sam Bóg jest w każdej trudnej sytuacji Twoją świętą Weroniką. 

Weronika to patronka mojego imienia i naprawdę długo zastanawiałam się nad modernizacją tego wiersza. Bardzo nie chciałam go zepsuć, a przy tym zachować dawnego ducha i chyba wyszło. Bądźmy jak Weronika. Każdego dnia 3 W. Wrażliwość. Wiara. Weronika — prawdziwe oblicze.