Ik had de sleutel uit zijn hand getrokken nadat de deur was geopend. Ik had hem immers nodig.

Het huis was werkelijk helemaal leeg.
De hal was leeg, de kamers op de begane grond waren leeg, hetzelfde gold voor de eerste verdieping. Geen enkel voorwerp, geen enkel persoon, wat ik wel had verwacht, aangezien de huisbaas zei dat hij ook een onderzoek had. Tenminste niemand die mijn onderzoek zou verstoren.

Ik bekeek de ramen, de voordeur, de kelderdeur, de schoorsteen. Ergens zou een teken moeten zijn dat zou verraden via welke route de daders binnen waren gekomen.
De ramen konden niet open en waren niet gebroken.
Kelderdeur leek de laatste jaren niet geopend te zijn.
Niemand was door de schoorsteen gekomen.

De daders waren toch via de voordeur naar binnen gekomen dan. Het probleem was dat ik daar ook niks vond. Ze moesten de sleutel hebben gehad of heel goed zijn geweest in sloten kraken. Niks wees op inbraak. Geen krasje op een plek waar dat niet zou moeten zitten.

Wat me nog meer dwarszat dan de vraag hoe ze binnen waren gekomen, was de vraag hoe ze alles naar buiten hadden gekregen en waar ze alles gelaten hadden.
Aan het huis had ik niks. De buurt moest meer weten.