I've been living a lie

There's nothing inside

Bring me to life…

Chapter 11 - The first lie

My jaw clench while hearing those words escaped from her mouth. Ramdam ko ang pag-init ng aking ulo at ang pagdadalawang-isip kung sasaktan ko ba sya o hindi. "Hanggang dito ba naman ay pilit mong ipagsisiksikan sa akin yan!" sigaw ko rito.

Nakakasiguro ako na ngayon ay pulang-pula na ang mukha ko dahil sa matinding galit. And i dont give a single sh*t about it! Im literally furious! Naririnig ko ang pagtatangis ng aking ngipin habang pinupukulan ko ng masasamang tingin si Anne.

"What? Im just saying whats on my mind!" ganting singhal nito sa akin. Bakas rin sa mukha nito ang pagkairita dahil sa naging reaksyon ko sa kanya.

"And how many times do i have to tell you na hindi nya kayang gawin sa akin iyon!" pagpapaliwanag ko rito. While im taking a long and deep breaths to calm myself.

Silence filled the whole room. We are both staring at each other habang inaantay kung sino ang unang magsasalita sa aming dalawa. Alam kong malaki ang galit nya kay Ashley pero mali naman atang isisi nya ito ng wala syang ebidensya.

"Pwes, anong gagawin mo kung tama ako? How would you react? Would you treat that girl as the same way as you treated her before? Or in reality, youre just too scared to know the truth?" makahulugan nyang tanong sa akin. Im dumbfounded ng marinig ko ang sinabi nya.

Sinubukan kong sumagot rito ngunit walang salita ang lumalabas sa aking labi. Patuloy na nagloload ito sa aking utak na hindi pa kayang maproseso sa sandaling oras.

Is it true? Takot nga ba akong malaman kung sino ito? Diba kakasabi ko lang nung umaga bago ako pumasok na gusto ko malaman ang katotohanan. So why im hesitating ng marinig ko ang sinabi nya. More and more questions clouded on my head.

Imbes na sumagot ay kusang gumalaw ang katawan ko. I turn my heels and decided to leave her. Ito ang pinakamabilis na solusyon na kaya kong gawin. Ang tumakbo at iwasan sya. But before i left, i hear her deep laughs echoing the whole building. 'Im a coward' my conscience tells me.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ano nga ba ang gagawin ko kapag nalaman ko na ang katotohan? Ito ang tanong na paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko. Kasalukuyang nakatayo ako sa harap ng aking locker at kinukuha ang mga librong kakailanganin ko ngayong araw.

Puno ng ibat-ibang ingay ang nakapaligid sa akin na nanggagaling mula sa mga estudyante. Iba ito mula sa nakakabinging katahimikan sa abandonadong gusali kung saan ay kagagaling ko lamang. Muling nagbalik sa akin ang naging usapan namin ni Anne. Her questions were still lingering to my mind.

Isang malaking braso ang umakbay sa akin dahilan upang mabalik ang atensyon ko sa realidad. "Good Morning! Ang aga-aga lutang ka na!" pabirong turan nito sa akin.

I look at him, ngunit agad na nagflashback sa utak ko ang litratong pinadala sa akin ng makita ko ang mukha nya. "W-wayne?" gulat kong wika rito. I immediately look down dahil nagbabadyang tumulo ang luha ko sa aking mga mata.

'What should i do?' i ask myself. Paano ko sya haharapin matapos kong malaman ang pagtataksil nya. Should i ask him directly? Or should i keep it?

Masyado akong nagdadalawang-isip kaya di ko napansin na hinawakan nya ang baba ko at unti-unting itinataas ito patingala. Agad na bumungad ang nag-aalalang mukha nito sa harap ko.

"Youre crying? Why? Is there something wrong?" he genuinely ask me while wiping the tears from my eyes. From that moment yung sakit na nararamdaman ko sa puso ay napalitan ng saya.

'He's still concern about me' my inner voice said. And from that moment i was hoping na may pag-asa pang masolusyonan ang relasyon namin. And i clung to that thought.

Maybe kung tatanungin ko sya about sa picture and let him explain. Pwede pa namin tong mapag-usapan at maayos.  "W-wayne may nagpadala--" ngunit agad niyang pinutol ang sasabihin at gagawin ko.

"Are you mad dahil di ako nakatawag sayo? Pasensya na sobrang busy kasi kaya nakalimutan ko!" he say to me while smiling sweetly at my direction. Pero sa likod ng matamis nyang ngiti ay alam kong nagsisinungaling sya sa mismong harapan ko.

"B-busy?" i chuckle to that. He look at me with a puzzled face. Magkasalubong ang dalawang kilay nito habang nakakunot ang noo.

"Y-yeah, your busy! I u-understand!" i say while giving the same fake smile he gave to me. Gusto ko syang sampalin, sumbatan at sabihin na alam ko na ang lahat pero i remain myself silent.

"Thank you! Promise, babawi ako sayo" turan nito habang hinalikan ang ibabaw ng ulo ko at nagmamadaling umalis.

Habang pinagmamasdan ko ang likod nito na unti-unting lumalayo sa akin. May isang bagay akong narealisa. At iyon ay ang wala na ang spark sa amin hindi katulad ng dati. Naramdaman kong bumalik kami sa umpisa noong magkaibigan lang ang relasyon namin sa isat-isa.

"Pero bakit? Bakit inililihim mo ito sa akin?" bulong ko sa aking sarili ng hindi ko na ito matanaw sa aking paningin. Because that cause so much pain in my part.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Updated: Dec 25, 2014

Hello minna!!! Merry Christmas to all of you! Sakto talagang Xmas ang update haha ^_^

Thanks for reading!!! Uhmm pwede po bang humingi ng gift wehehe...  Vote and comment po kayo pretty please with puss the boots eyes pa yan.. 

P.S: Okay lang naman kahit hindi.  ^_^