8 uur en 26 minuten. Zolang zijn ze al weg. Elijah, John en Adam zijn nog steeds niet terug. Ik had in het begin al zorgen, maar nu helemaal. Ik loop zenuwachtig heen en weer door de kelder. We praten al een hele tijd niet meer tegen elkaar. Niet meer sinds Sanne opeens een klap voelde tegen haar hoofd; John was geslagen op zijn hoofd, ze kon zijn pijn voelen via hun matebond. Arriane voelde een prik in haar arm door de mateband. Sindsdien zit Sanne de hele tijd stil in een hoekje en Arianne staat tegen de muur voor zich uit te staren; ze missen hun mate en maken zich heel erg veel zorgen. Ik open mijn mond om iets te zeggen, en sluit hem dan weer. Ik kan niets doen om hun zich beter te laten voelen. Ik zucht. Mijn benen doen pijn van het heen en weer lopen en mijn voeten branden. Ik stop en leun ook tegen de muur. Waar is Elijah? Ik voelde niks, maar dat betekent niet dat er niks gebeurd is. Misschien is hij gekidnapt. Of erger. Ik zucht nogmaals. "We moeten iets doen" zeg ik uiteindelijk. Sanne kijkt me aan. Haar ogen zijn dof en het licht dat altijd in haar ogen zit is weg. "Wat dan? Wat kunnen we doen? Straks worden wij ook gepakt en ondergaan we eenzelfde lot als hun" Arianne knikt instemmend. Ik twijfel even en maar loop dan de trap op. Naar het luik. Ik open het luik een beetje en duw het kleed dat erop lag weg. Niemand in de kamer. Ik open het luik nog een beetje en ik zie de ravage. De bank is omgegooid en de tafel is in tweeën. Wat is hier gebeurd...? Ik loop de kamer in. "Niet gaan!" Fluisterd/roept Arianne. Ik negeer haar en loop verder. De keuken is een puinhoop. De koffiemachine is omgegooid en kastjes zijn opengetrokken. Plotseling hoor ik voetstappen. Ik buk zodat niemand mij zo kan zien door het raam. Mijn hart gaat tekeer in mijn borstkas. Ik pak een keukenmes en ga langzaam overeind. De keukendeur gaat open en ik zie Sanne en Arianne in de deuropening staan. Ik gil. 'Ssssssssst! Stil Amy!" Fluisterd Sanne. "Sorry, ik schrok, ik dacht dat jullie kidnappers waren ofz" "Wij? kidnappers? We durven een spin niet eens aan te vallen laat staan andere wolven" merkt Arianne op. Onbewust moet ik toch lachen om die opmerking. Ik zie dat Sanne ook lacht. "Kom we verkennen het huis" ze knikken als antwoord en volgen mij de trap op.

Hey lieve lezers!
Ik was best wel even bezig met dit hoofdstuk dus het duurde even wat langer, maar hij is er! Ik ga in het volgende hoofdstuk een verassing stoppen om het verhaal wat op te helderen. Wees erbij!
Liefs,
Mandy