POV, Urielle.
Ik zat al sinds mijn vijfde op deze school. Mijn ouders hadden me drie jaar geleden al moeten ophalen, maar volgens hen valt er altijd meer te leren, dus zit ik hier nog steeds. Op je zeventiende zou je toch denken dat je inmiddels wel ergens op een universiteit zou zitten. Toen mijn wekker, nadat ik hem al drie keer had gesnoozed, nog een keer afging, besloot ik toch eindelijk een keer uit mijn bed te komen. Hm, misschien toch wel weer tijd om een keer te douchen. Ik pakte een handdoek en wat kleren en liep naar de gezamenlijke doucheruimte. Na een halfuurtje was ik toch eindelijk klaar voor de dag en pakte ik mijn boeken voor een gezellig eerste uurtje aardrijkskunde. Zucht. Ik pakte mijn tas en liep snel het slaapgebouw uit, ik had vandaag niet zo veel zin in een toespraak over op tijd komen.

"Goedemorgen klas! Ik heb een speciale verrassing voor jullie vandaag!" zei mevrouw Park enthousiast. Een grote klas gemixt met een hoop geklaag kwam uit de klas. Mevrouw Park's verassingen betekenden nooit veel goeds. "Ik heb vandaag twee wereldberoemde natuuractivisten uitgenodigd, en zij hebben speciaal voor ons een heel programma uitgewerkt, wat zij dus ook zullen gaan uitvoeren vandaag!" Nog meer gekreun uit de klas. "'S ochtends zullen zij een presentatie houden over hun werk en 's middags is er ruimte voor individuele gesprekjes." vervolgde mevrouw Park. Natuuractivisten? Ik hoop dat deze dag snel voorbij gaat.

"... en dat was onze presentatie. Zijn er nog vragen?" vroeg de vrouw. Niemand stak zijn hand op. "Oké dan, dan is er nu ruimte voor de individuele gesprekjes. We zullen jullie volgens de namenlijst maar buiten roepen. We beginnen met Danicz? Loop maar mee." Danicz volgde de twee het lokaal uit. Ik vroeg me af waar ze het over gingen hebben, ik bedoel, wat moeten natuuractivisten nou vragen in individuele gesprekjes. Of ik mijn afval wel scheidt en de kraan wel uitdoe met tandenpoetsen? Klasgenoot na klasgenoot liep het lokaal leeg, totdat alleen ik nog over was. De man liep weer naar binnen. "Urielle? Jij bent de laatste. Loop maar mee!"

Ik liep de gang op en zag de vrouw meteen al aan een tafel zitten. Moeilijk te missen ook, met dat rare hippiegewaad van der. De man liep achter me aan en begeleidde me naar de tafel. Ik ging op een stoel zitten en de vrouw begon meteen ronduit tegen me te praten. "Fijn dat je er bent Urielle, jij bent de laatste toch?" Ik knikte. "Geweldig." vervolgde ze "Hier staat dat je geboortedatum 1999 is, is dat correct?" Ik knikte nog een keer, en de vrouw fronste. "Is dat niet een beetje te oud voor deze school?" "Ja klopt, maar mijn ouders zijn volgens mij een beetje vergeten dat ik hier nog zit." Ik haalde mijn schouders op. Ik zag de man alleen maar fronsen en de vrouw keek me ongelovig aan "Vergeten? Zoiets kun je toch niet vergeten?" Ik haalde mijn schouders nog een keer op. "Blijkbaar wel." Voor het eerst sinds het begin van het gesprek zei de man wat. "Wil je hier zelf niet weg dan?" "Jawel" antwoordde ik "maar ik kan niet echt ergens heen, snapt u." De vrouw pinkte inmiddels een traantje weg. "Wat dacht je ervan om een paar maand met onze dochter mee te gaan? Zij gaat vakantie vieren bij een vriendin van haar in Londen, volgens mij zijn jullie wel ongeveer dezelfde leeftijd. Ik denk dat zij dat ook wel leuk vinden!" zei de man. Ik dacht over het aanbod na. Aan de ene kant wilde ik hier echt heel graag weg, maar aan de andere kant, wat als die meisjes helemaal niet aardig waren?
"Dat zou ik erg leuk vinden, meneer. Wanneer kan ik vertrekken?"