Being here sitting all alone in this 4 corner room makes my heart feel numb while watching him happily getting interviewed, particularly of our issues with her wife.

Hinawakan ko ang aking tyan at walang emosyong kinuha ang remote control ng telebisyon ng ospital na aking kinaadmitan ngayon saka iyon pinatay.

Pag katapos ng gabing 'yon ay iniwan niya ako mag isa. Nawalan ako ng malay ngunit mabuti na lamang at dinalaw ako ng kaibigan kong si Rene at agad na isinugod sa ospital nang makita.

I've been admitted for almost two weeks. Naging maselan ang aking pag bubuntis pag katapos ng araw na 'yon kaya naman naging mas maingat ako sa sarili ko pag katapos no'n.

Ngunit tila ayaw ako sumaya ng langit dahil ilang linggo pa lamang ay muli akong nag dugo at dito ko na nalaman na nawala na sa akin ang anak ko.

Sobrang sakit. Lalo na tila parang hindi na ako nag eexist sa buhay niya.
Parang hindi ako dumaan sa buhay niya.

I heard a three knocks on the door. Agad akong napatingin doon, kasunod nito ay ang pagbukas at pag pasok ni Rene roon.

She smiled at me saka itiaas ang kamay na mayroong plastic ng mga prutas.

"Hi ganda, magandang umaga. Dinalhan kita nitong prutas para bumilis ang pag galing mo." Ani nito.

Nilapag nito sa side table ang mga prutas saka matamis akong nginitian.

"Gusto mo bang ipag balat na kita?" Tanong pa nito.

I looked at the fruits and then back to her.

I coldly gaze at her.

"Bakit kailangan ko pang gumaling?" Paos kong tanong.

Natigilan ito.

Unti-unti nag laho ang mga matatamis na ngiti sa kaniyang mga labi. Ngunit kalaunan ay bumalik din ng makitang walang nag bago sa reaksyon ko.

"A-ano ka ba Akhlys para siyempre makalabas ka na rito at makagala na tayo." Gunita nito saka ilang beses kumurap at hinarap ang mga prutas. " Ikaw talaga! Hala sige babalatan na kita ng prutas ha? Tapos kakainin mo."

Kinuha nito ang isang orange saka iyon sinimulan balatan.

"Ayaw ko kumain. " Mahina kong sabi.

Nag iwas ako ng tingin sa kaniya ng makita itong matigilan sa kaniyang ginagawa.

Nakita kong lumingon ulit ito sa gawi ko at natahimik ng ilang segundo.

"Anong gusto mong gawin sa buhay mo?" Tanong nito sa mababang tono. Ngunit nahihigiman pa rin iyon ng pait. Hindi ako umimik.

"Gusto mo bang dito ka na lang tumira? Ano dito na lang sa hospital iikot ang buhay mo!? Putangina naman Akhlys!" She shouted.

Binato nito ang prutas na binabalatan at nag pamewang sa gilid ko.

Hindi ko siya tinignan at tanging nag masid lamang sa saradong telebisyon na nasa aking harapan.

"Ilang linggo ka na rito pero putangina, hindi ka pa rin makauwi kasi paulit-ulit kang dinudugo! Alam mo kung bakit!? Kasi ayaw mong tulungan ang sarili mo!" Pag papatuloy nito.

I heard her faint sobs that made my heart aches.

Akala ko hindi na ako makaramdam ng sakit, akala ko pagod na akong masaktan. Hindi pa rin pala. Sobrang sakit pa rin pala.

"Sino pa bang hinihintay mo, 'yong gagong 'yon? Akhlys naman! Kung alam mo lang kung paano ka itanggi no'n sa publiko!" She exclaimed.

I gulped the lump on my throat, i blink twice and looked at her.

"Please. . . Maawa ka naman sa sarili mo. . ." She sobbed.

Pinahid nito ang luha sa kaniyang mukha saka suminghot.

"Pasensya ka na binato ko 'yong prutas. Pagbabalat na lang ulit kita ng bago. " Sabi nito saka muling kukuha ng panibagong prutas.

Days past and I'm still the same.

Walang bago. Tila tumigil na ang mundo ko. Parang wala nang pag asa pa para sa akin.

Palagi pa rin ako binibisita ng kaibigan kong si Rene ngunit dahil may trabaho ito tuwing gabi ay palagi na lamang akong mag isa.

Iniisip ko kung may silbi pa ba ako sa mundong ito? Kung bakit pa nga ba ako lumalaban?

Si Rene rin ang tumutulong sa akin sa mga bayarin ko sa hospital.

Paubos na rin ang aking perang naipon dahil sa pananatili ko rito.

Kagaya ng dati. Ito ako nakaupo lamang sa kama habang nanonood ng balita at kinakain ang dalang prutas ni Rene noong nakaraan.

Isang dalawang katok ang umagaw sa atensyon ko.

Bumaling ako sa gawi ng pintuan at lumitaw sa aking harapan ang isang pigurang hindi ko inaasahang dadalawin ako.

"What are you doing here?" I mumbled.

He smiled at me a little but it quickly disappeared in a thin air.

"You're stupid." He exclaimed.

My eyebrows knotted after i heard his words.

"Lumayas ka rito." Mapakla kong ani saka umiwas ng tingin.

He softly chuckled that sent shivers to my skin.

"Look what love brought you."

Sa gilid ng mata ko, nakita ko itong dahan-dahang nag lakad palapit sa gawi ko.

I gritted my teeth as i felt his cold breath touched my face.

"Does it hurt?" He whispered. He cupped my face and made me looked at him. "Masakit bang tila kinalimutan ka na niya? Masakit bang makitang masaya na ulit siya kapiling ang tunay niyang asawa?"

Mas lalong umigting ang panga ko sa narinig. I gave him a cold gaze but he smiled at me.

"Tell me if you want to get your revenge. "He muttered.

"Get out. Wala kang mapapala sa akin."

Tumawa ito sa sinabi ko at bahagyang lumayo.

Kinuha nito ang isang kulay kayumangging envelope sa kaniyang likod at nilapag sa harapan ko.

Napatingin ako roon at binalik ang tingin sa kaniyang gawi.

"Ano nanaman ba ang gusto mo!?" I yelled. He just smiled at me and then gave a peck on my cheeks.

"I told you I'll help you with your parents case." I frozed. He motioned the enveloped infront of me.

Dahan-dahan ko iyong binalingan.

"See it for yourself and decide." He said and then left.

Gamit ang nanginginig na mga kamay ay dahan-dahan ko iyong inabot. Inilot ko iyon at binasa ang maliit na letrang nakasulat doon.

Vyshareth family case.

My breathing hitched, even my hands trembled i slowly open the envelope and get what inside of it.

May laman iyong dalawang papel at iba't ibang mga litrato.

Binaba ko ang dalawang papel sa aking harapn at isa-isang tinignan ang laman ng mga litrato.

Nanginig ang aking mga kamay at napatakip sa aking bibig ng makita ang laman ng mga litrato.

It's my family pictures bago mangyari ang trahedya. We looked just like any normal family in this picture but after i scanned the other picture ay unti unti nang tumulo ang mga luha ko. Ang sunod na mga litrato ay ang kuha ng kanilang mga bangkay pag katapos ng trahedya.

Gamit ang nanginginig na mga kamay ay ibinaba ko ang mga litrato. I cupped my mouth and looked at the pictures infront of me directly.

Unti-unti tumulo ang aking mga luha sa aking pisngi. I muffled a sob as i reached for the papers.

I read the whole texted kahit na unti-unti na 'yong nababasa dahil sa sunod-sunod na pag tulo ng aning mga luha.

The context is all about the murder of my family and how's the only child of the late governor Vyshareth survived on the tragedy.

Mas lalong nanakit ang aking dibdib ng sa baba ng papel ay nakita ko ang isang nakaukit na pangalan.

Ang siyang dahilan ng pagkamatay ng aking mga magulang, dahilan kung bakit hanggang ngayon ay patuloy pa rin nananakit sa akin.

I gasped for breath as i stared at those name. The name who gave me hope that i can still loved and be loved. The one who helped me forget about my past. The one who made me happy despite of everything.

The name of the person i trusted and who only hurt me and treated me like I'm nothing.

Hendrix Sullivan.