Een paar uur later was de magie van mijn ochtend helemaal weg. Ik voelde me chagrijnig en geïrriteerd. Eerst moesten we stoppen wegens een kapot achterlicht. En om alles nog erger te maken, staan we nu vast in de ochtendspits van Chigago.

"Dit sucks. " klaagde ik, legde mijn voeten op het dashboard en probeerde een comfortabele positie aan te nemen. De negen uur in de auto hadden bijna hun tol geëist. 

"Maak je geen zorgen, we zijn er bijna." zei Drew.

Het duurde nog een uur voordat we de parkeerplaats hadden bereikt. "whoa, kijk die rij." zei Drew. We hadden de ingang bereikt, gingen naar binnen en verder kwamen we niet.  De ruimte was vol met mensen.

"Maak je geen zorgen, we zijn er bijna." Ik herhaalde de zin die Drew eerder had gezegd. Voordat hij daarop kon reageren, begon de zaal de schreeuwen. Ik legde mijn handen over mijn oren, ik probeerde mijn oren te beschermen tegen het plotselinge gegil van duizenden fans.

"Dames en heren, The Heartbreakers!" Een man introduceerde het met een megafoon. Zelf al stond ik op mijn tenen, ik kon de groep jongens niet zien. Er waren teveel meisjes aan het springen voor mij. Opnieuw werd de ruimte gevuld met het geschreeuw toen het lied begon. Drew pakte zijn iPod en deed zijn oortjes in. Ik zuchte, ik wist dat mijne niet in mijn tas zat. Moest ik de hele dag hier naar luisteren? Drew draaide de volume omhoog en zijn hoofd ging op en neer op het ritme.

"Steen, papier, schaar voor de iPod?" probeerde ik met mijn beste puppy gezicht. "ik kan je niet horen, Stella." Zei hij lachend.

Deze dag wordt verschrikkelijk. 

***

Mijn hoofd klopte. Na een paar uur slechte muziek, geschreeuw en een benauwde ruimte, leek het alsof mijn brein ging ontploffen in mijn schedel.

"Waarom hebben ze hier geen Air conditioning?" Klaagde ik.

Drew's iPod was leeg geraakt een uur geleden, dus we waren allebei aan het lijden. "Inderdaad." Het volgende liedje begon, en nieuwe ronde geschreeuw ontstond. Ik kon ondertussen elk woord meezingen als ik dat wilde. De nieuwe CD van The Heartbreakers stond op replay.

Een meisje voor me draaide om. "Oh my god! Dit is hun beste liedje!"  Zei ze. Ik weerhield mezelf ervan mijn ogen te rollen. 

"We love the Heartbreakers." Riep een groep meisjes. Het leek alsof ze nog op de basisschool zaten. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem.

Ik kon nog steeds niet het begin van de rij zien, maar ik wist dat we dichtbij waren. Als we dat niet waren.. nou, dan wist ik niet hoelang ik nog kon blijven staan. "Zijn we er bijna?" Vroeg ik opnieuw.

Drew, die een halve meter langer dan Cara en ik was, keek over de menigte. "Nog ongeveer tien minuten."

"Oh thank god!"

Uit mijn tas pakte ik wat spullen van mijn zus. Een Heartbreaker CD, een poster en een shirt moesten gesigneerd worden. Ze moest dit cadeau wel geweldig vinden.

Drew zuchte. "Mam zegt dat ze een hotel heeft geboekt. Ze wil niet dat we moe naar huis rijden."

Hoe fijn het ook zou zijn om na deze vreselijke dag in mijn eigen bed te slapen, ik wist dat ze gelijk had. Er was geen kans dat Drew of ik onze ogen konden open houden op de terugweg. "Goed, als het maar inclusief ontbijt is."

Een paar minuten gingen voorbij, en we kwamen dichterbij. Camera's flitste. 

Eindelijk kon ik The Heartbreakers zien. Ik bekeek de jongens achter de tafel en mijn hart stopte.

Het waren vier jongens. Degene helemaal rechts had bruin haar. Naast hem een jongen met blond haar en een bril. De volgende jongen was ook blond. Hij had een sjaal om zijn nek geslagen en het leek alsof hij zich niet erg vermaakte.

Het was de laatste jongen die mijn aandacht trok. Hij had hetzelfde krullende haar en die geweldige lach. De jongen van de Starbucks.

Ik voelde mijn hoofd rood worden. Hij was aan het praten met een fan en leunde over de tafel om haar een knuffel te geven. Toen ze wegliep zag ik de tranen over haar wangen lopen. 

Ik had geflirt met de boyband crush van mijn zus? Het kon gewoon niet geloven dat die geweldige jongen van vanmorgen lid was van The Heartbreakers.

Toen realiseerde ik mij dat we bijna aan de beurt waren. Ik zou met hem moeten praten.

Wat zou hij doen toen hij mij zag? Zou hij mij herkennen? Natuurlijk zou hij, zei ik tegen mezelf. We flirten voor zo'n tien minuten. Maar hij had waarschijnlijk met miljoenen meisjes geflirt.

Mijn handen begonnen te zweten. Ik wilde helemaal niet dat hij mij herkende, realiseerde ik. Ik had tegen hem gelogen dat ik vandaag foto's zou maken van Chigago. Hij zou waarschijnlijk lachen als hij mij zag en ik hem vroeg om een handtekening.

"Alles goed, Stella? Jij ziet eruit alsof je een geest hebt gezien." "Ja, gaat goed." Ik probeerde te lachen. Mijn broer keek mij nog steeds aan alsof hij wist dat er iets aan de hand was. Ik probeerde een grapje te maken. "Die jongen daar links lijkt net twaalf." Drew keek naar de jongen die ik vanochtend had  ontmoet. "Ik weet het niet, lijkt eerder dertien."

Het meisje voor me draaide om. "Oliver is achttien. Het is niet aardig om zo over hem te praten." Zijn naam is Oliver. Die naam paste perfect bij hem en hij was maar een jaar jonger dan ik.

"Je maakt een grapje, toch?" vroeg Drew.

"Lijkt het alsof ik een grapje maak? The Heartbreakers is de meest getalenteerde band en Oliver is liefste. Dus houd je gedachtes maar voor jezelf."

"Nou mrs. Perry," begon Drew, hij keek omlaag naar haar shirt waarop stond: Future mrs. Perry. "Ik bied mijn excuses aan. Het zal nooit meer gebeuren."

"Volgende!" riep de bodyguard. Tijdens de ruzie had ik niet gezien hoe dicht bij we waren gekomen. We waren nu bijna aan het begin van de rij.

"Drew ik voel me niet lekker." zei ik, ik gaf de spullen van mijn zus aan hem. "Ik moet even naar de wc."

"Nee, Stella. Niet weg gaan nu! Ik ga daar niet in mijn eentje heen."

Ik kon Oliver gewoon niet onder ogen komen.

"Maar Drew..." smeekte ik.

Hij keek me aan. "We doen dit voor Cara."

Ik beet mijn lip. Drew had gelijk. Mijn zus was belangrijker dan die stomme jongen. Ik zuchte.

Het meisje en haar groep vriendinnen gingen weg bij de tafel. Ik hield mijn adem in. Ik probeerde mijn zenuwen onder controle te krijgen. Plotseling stond de band op en liepen het podium af. "Wat gaan ze doen?" vroeg Drew.

"Sorry." antwoorde een beveiliger. "De jongens zijn klaar voor vandaag. Ze hebben rust nodig."

"Maar we wachten al de hele dag!"

"Ja, en iedereen achter je ook. Er zijn gewoon te veel fans. Meer geluk de volgende keer."

"Maar het is niet voor mij. Het is voor de verjaardag van mijn zus." Het had geen zin meer. The Heartbreakers waren al weg. 

"Godverdomme" schold Drew.

"Dan had je maar niet zo over Oliver moeten praten." zei het meisje die voor ons stond in de rij. Ze lachte.

De muziek stopte en verdrietige fans verlieten het gebouw. "Nou de muziek is gelukkig gestopt."zei ik.

"Hou op, Stella." zei Drew boos.

"Hey, word nou niet boos op mij! Het is niet mijn schuld."

"Sorry." mompelde hij. "Ik ben niet boos het is gewoon.."

"Jammer" voegde ik toe. De ruimte was ondertussen bijna leeg. Nog een paar fans waren aanwezig.

"Kom op, laten we gaan."zei mijn broer. Hij liep richting de deur. Hij schopte een armband weg die iemand kwijt geraakt heeft moeten hebben. Ik keek omlaag. Het was zelfgemaakt. Het had kleine letters die spelde OLIVER. Ik pakte het op, deed het in mijn zak en liep achter mijn broer aan.

Hoofdstuk 2 woehoeee. Like , comment?

xo