Aiden's POV:
Want als ik van iemand ga houden, zouden andere mensen mij zwak vinden en dan gebeurt er misschien hetzelfde als wat 2 jaar geleden is gebeurt...en dat moet ik voorkomen...koste wat kost.

***

Liz's POV:
Het was zaterdag. Eindelijk. Ook al was het de eerste week, ik ben bek af. Over 3 weken is de finale van Alex. Ik ben van plan hem te verrassen en naar zijn wedstrijd te komen kijken. Ook al hebben we nog niks officieel, ik vind hem wel leuk. En ik wil mijn teamgenoten, Coach en Saar zien. Wat heb ik Saar gemist! De laatste tijd hebben we wel elke dag geappt en geskypt, maar het is toch wel anders dan haar echt zien.

Ik wierp een blik op mijn wekker en zag dat het 9:00 was. Tijd om op te staan.

Ik liep door de hal naar de eetkamer. Ik ben heel vrolijk vandaag, omdat het nog maar 3 weken is...3 weken en dan zie ik mijn vrienden.

Ik liep automatisch naar mijn vrienden toe, ik had nooit gedacht dat ik zo'n grote vriendengroep zou krijgen, want meestal heb ik maximaal 3 goede vriendinnen/vrienden. Maar nu zit ik met Kate, Laura, Marie, Aiden, James en Matthews.

De eerste keer dat de jongens bij ons kwamen zitten kregen wij allemaal jaloerse blikken van vooral de bitches van de school (Victoria, Hélène, Antionnette en Magrit). Eigenlijk raar dat ze al die indruk proberen te maken, want ze proberen indruk te maken op dezelfde jongens.

De hoofdbitch is Victoria. Zij en ik...botsen. Om het zacht uit te drukken. Laten we het er maar op houden dat we elkaar niet mogen.

James en Matthews lijken net op Hélène, Antionnette en Magrit. Maar dan worden zij niet afgekat. Het zijn eigenlijk allemaal meelopers.

De dag dat James en Matthews bij ons kwamen zitten keken Kate, Laura en sinds kort ook Marie, hen met open mond aan. Misschien komt het door onze weddenschap, maar ik vind Aiden aardiger dan verwacht. Maar diep van binnen weet ik dat het één en al spel is. Maar ik vind deze kant wel leuk. Na die dag zijn ze tot nu toe elke pauze bij ons komen zitten.

Ik had mijn eten gepakt en schoof tussen Laura en Kate in. Meteen begon Kate vrolijk tegen me te praten: "Heb je het al gehoord?" Ik keek op van mijn boterham. Sorry schat, ik eet jou straks op, want ik weet langzamerhand dat als Kate eenmaal aan het praten is ze ook niet stopt.

Ik had geen idee waar ze het over had dus antwoordde ik met mijn uitgebreide vocabulaire: "Huh wat dan?" "Vanavond zijn de selectietrainingen voor het ijshockeyteam."

Bij deze woorden schoot ik opeens helemaal alert mijn hoofd haar richting op. "Serieus! En mogen meisjes ook meedoen?" "Ja, bijzonder genoeg wel. De coach wilt wat nieuws proberen." Antwoordde James die blijkbaar ons gesprek had gehoord.

"Waar kan ik me inschrijven?" Dat zou zo leuk zijn! Eindelijk zou ik weer kunnen ijshockeyen. "Hoezo? Zou jij je willen inschrijven dan?" Vroeg Aiden. Jeetje, sinds wanneer luistert iedereen andermans gesprekken af. "Nee, daarom vraag ik het ook" antwoord ik sarcastisch.

Aiden stak defensief zijn handen op en ik hoorde hem nog net mompelen: "Die is chagrijnig, misschien de tijd van de maand."

Adem in en tel tot 10 Liz. 1...2...3...oké ik red het niet meer. Ook al ben ik het nu niet, niemand mag daar grapjes over maken. Ik schoof dan ook boos mijn bord met boterhammen naar links en stond op. Achter Aiden bleef ik staan.

"Wat zei je de net?" Vroeg ik wonderbaarlijk kalm. "Dat je chagrijnig bent en dat het misschien de tijd van de maand is."

Die verlepte kangoeroe. "Schreeuw het nog harder dan kan iedereen het horen." Siste ik hem toe. "Oké" zei hij met een scheve grijns. En dus sprong hij op de tafel en schreeuwde hij het. Ik vond het bijzonder dat ik niet doodging van schaamte. Nee, ik ging weer zitten en pakte mijn dienblad met mijn boterhammen die ik naar Laura had toegeschoven en at ze rustig op.

Aiden gaat hier zoveel spijt van krijgen. Hoe durft hij het überhaupt te zeggen. Wat voor een klootzak ben je dan ook?!

Aiden was ondertussen weer gaan zitten en keek mij met samengeknepen ogen aan.

Toen plots schoot mij iets te binnen. Aiden speelt ijshockey...daar kan ik hem vanavond wel mee terug pakken. Terwijl ik ren plan aan het bedenken was, kwam er zonder dat ik het door had een grote grijns op mijn gezicht.

Als ze die grijns zagen op mijn oude school keek iedereen me altijd aan het begin heel wantrouwig aan, maar als ze me eenmaal kenden en ze zagen die grijns wisten ze niet hoe snel ze hun spullen moesten pakken en weggaan.

Want als die grijns op Elizabeth Willows haar gezicht zit, betekent dat nooit iets goeds.

Iedereen aan onze tafel keek mij dan ook onderzoekend aan, maar begon uiteindelijk weer verder te eten toen ze zagen dat ik naar niets met een grijns aan het kijken was. Misschien leek het er ook op of ik niets aan het doen was, maar mijn hersenen werkten op volle uren.

Nu pas kom ik erachter dat Aiden nooit mijn vraag heeft beantwoord waar je je kan inschrijven. Om niet te veel op te vallen vroeg ik aan Matthews: "Zit jij in het ijshockeyteam?" Hij keek mij eerst verbaasd aan, want ik heb eigenlijk nog geen woord de afgelopen 5 dagen met hem gewisseld. Maar knikte toen en zei: "Ja, net als James en Aiden." "Waar kan ik me inschrijven?" "Bij de receptie" "Oké"

Nadat we allemaal klaar waren met eten liep ik met mijn vriendengroep, want de badboys geloofden me niet toen ik zei dat ik me wilde inschrijven voor het ijshockeyteam, naar de receptie.

Dezelfde vrouw zat er zoals de vorige keren dat ik hier ben geweest en wierp me onmiddellijk een glimlach toe. Ik glimlachte terug en ik zag in mijn ooghoek dat Aiden zijn ogen draaide en mompelde: "Slijmbal".

Ik negeerde het maar en vroeg of ik me kon inschrijven voor het ijshockeyteam. Eerst keken ze me verbaast aan, maar gaf me uiteindelijk toch het briefje met een vragenlijst. De vragen waren wat je naam is, hoe oud je bent, in welke klas je zit en waar je op het veld speelt.

Ik zag dat de meiden even verderop aan het kletsen waren met James en dat Matthews en Aiden over mijn schouders meekeken. Wat ook niet zo moeilijk is, want ik ben 1 meter 70.

Toen ik bij de laatste vraag was aangekomen bleef mijn pen boven het papier zweven.

Ik dacht aan mijn eerste wedstrijd. Hoe ik toen al mijn eerste doelpunt scoorde. Hoe Alex op me af kwam en me bijna doodknuffelde. Hoe goed team we zijn. We worden ook wel de The Duo genoemd. Omdat we zo goed samen spelen en elke wedstrijd allebei scoren.

Ik herinner me nog dat ik voor de eerste keer spits mocht staan naast Alex. Wat was ik toen nerveus dat ik niet alles zou verknallen. Maar dat gebeurde niet. En sinds die wedstrijd staan Alex en ik beide in de spits.

Ik schrijf spits op en lever het blaadje in.

Aiden en Matthews komen naast me lopen. Eigenlijk vind ik Matthews nog wel de aardigste van de 3. Hij heeft misschien een badboy look, maar hij is zo lief. Aiden daarentegen kan ik momenteel niet uitstaan en ik ben bezig een payback voor hem te verzinnen. Ik weet dat ik zelf ook overdrijf, maar ik vind het niet kunnen wat hij heeft gedaan, ook al vroeg ik er misschien een beetje zelf om.

Ik had op het blaadje gezien dat de training om 13:00 zou beginnen dus heb ik nog 2 uur de tijd.

12:45

Ik loop naar Aiden zijn kamer toe, want ik weet niet waar de ijsbaan is. Lekker over na gedacht, Liz. Denk ik bij mezelf.

Ik klopte aan op zijn deur. Geen antwoord. Ik klop nog een keer. Geen antwoord. Moet ik gaan kijken?

Ik deed de deur zachtjes open op een kier en zag daar Aiden staan. Met een ontbloot onderlijf op zijn bed liggen. Netflix te kijken.

Blijkbaar was ik niet zo geruisloos als ik dacht, want Aiden keek om en keek mij eerst verward aan en toen kwam zijn o zo beroemde grijns op zijn gezicht. Doet dat geen pijn aan je wangen als je dat de hele tijd doet? Of is hij het gewend?

Volgensmij was ik uitgezoned, omdat ik ruw uit mijn gedachten werden gehaald toen Aiden opeens voor me stond.

Met een ontbloot bovenlijf.

Ik probeerde er zo min mogelijk naar te staren, maar dat is wel moeilijk als zo'n sixpack voor je staat. En ook al vind ik het moeilijk om toe te geven, hij zag er goed uit.

Aiden zijn grijns werd alleen maar groter toen hij mijn blik van zijn ogen naar zijn sixpack zag afwisselen.

Jongens...

Aiden komt opeens heel dicht bij me staan en zit zijn handen op mijn heupen. Hij leunt voorover en fluistert in mijn oor: "Ik weet wel dat je me wilt."

Door die zin kom ik weer bij zinnen. Wat ben ik aan het doen? Ik hou van Alex. En anderzijds ik moet een revanche verzinnen. Dus doe ik een stap naar achteren en zeg: "Maak je klaar. Ik weet niet waar de ijshockeyhal is en ik wil niet te laat komen op de selectietraining."

Eerst kijkt hij me verward aan, maar daarna knikt hij en draait zich om naar zijn kast.

Nu pas zie ik dat zijn kamer super netjes is. Ik zie geen vieze kleding door zijn kamer zwerven en zelfs zijn bed, behalve het gedeelte waar hij de net lag, is netjes opgeklopt. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

Maar misschien is het beeld dat ik van hem heb slecht. Nee, Liz. Hij is niet aardig en als hij al aardig is dan is het alleen maar om die weddenschap te winnen.

"Ben je uitgekeken?" Vroeg Aiden."Euh ja, laten we gaan" Lekker antwoord Liz. Ik liep onze kamer uit en deed het op slot.

Ik liep naar links. Maar stopte toen ik Aiden achter me hoorde grinniken. "Wat?" "We moeten de andere kant op." Zei hij terwijl hij naar rechts liep.

***

Na 5 minuten over het schoolplein kwamen we aan bij een groot wit rechthoekig gebouw. Wat dacht die architect? Deed hij mee met hoe lelijk kan ik een gebouw maken?

Aiden deed de deur open en we liepen naar binnen. Ik moest moeite doen om niet mijn mond open te laten vallen van verbazing, want voor me stond de mooiste ijshockeyhal die ik ooit heb gezien. Blijkbaar bleef ik maar staren, want opeens zie ik een vinger voor mijn ogen knippen.

"Zullen we naar de kleedkamer gaan?" "Is goed." Aangekomen bij de kleedkamer zag ik alleen maar jongens, zoals verwacht, maar tot mijn grote opluchting ook 2 meisjes zitten. Ik liep naar ze toe om bij ze te gaan zitten, totdat ik zag wie ze waren.

Victoria en Antionnette. Ook wel de hoofdbitch en een van haar schoothondjes.

Sinds wanneer kunnen zij ijshockeyen? Waarschijnlijk zijn ze hier alleen voor de jongens. Plots zei een klein stemmetje in mijn hoofd niet onderschatten.

En hoe moeilijk ik het ook niet vond om ze te onderschatten, ik moest van mezelf denken dat ze misschien wel goed konden ijshockeyen.

Ik zoek uiteindelijk maar een plekje in de hoek. Ondertussen word ik door een paar jongens minachtend aangekeken. Ik weet dat dit me niks moet doen, dat ik sterker ben. Dat ik beter ben dan zij, maar diep van binnen ga ik over mezelf twijfelen. Moet ik dit wel meedoen? Meisjes mogen het überhaupt niet, dus wat doe ik hier?

Kom op Liz, niet zo denken. Dit is je droom. Denk ik bij mezelf.

Want dat is het ook, het is al mijn droom geweest van kleins af aan, het begon allemaal toen ik met mijn vader, moeder en broer naar een ijshockeywedstrijd ging kijken, mijn eerste. Ik was 6. Ethan mijn broer was 8. En ik vond het helemaal geweldig. Na de wedstrijd deelden de spelers nog handtekeningen uit, dus ging ik er met mijn vader naartoe en schreven alle spelers hun handtekening op mijn T-shirt. Ik was die dagen nog zo blij, tot die ene dag.

Mijn vader kreeg een telefoontje van het ziekenhuis. Mijn moeder lag op de intensieve care, ze was aangereden.

Als 6 jarige begreep ik er vrij weinig van, maar ik ging opeens met mijn vader naar het ziekenhuis en daar lag ze. Ze lag zo vredig te slapen. Ik dacht dat ze sliep. Maar het bleek dat ze dood was.

Ze was tijdens de rit dat mijn vader en ik naar het ziekenhuis reden overleden. Mijn vader is daarna nooit meer hetzelfde geweest.

Hij ging steeds langer weg en liet Ethan en ik alleen thuis.

Ethan moest voor me zorgen, hij heeft zijn eigen jeugd opgegeven om voor mij te zorgen. Hij ging altijd met mij mee naar mijn wedstrijden. Hij heeft me van het begin af aan al aangemoedigd. En wat heb ik voor hem gedaan? Was ik er toen hij mij het meest nodig had? Nee! Zijn dood is mijn schuld. Hij vertrouwde me, maar ik liet hem in de steek.

Ethan en ik gingen uiteindelijk de slechte kant op. Omdat mijn vader er nooit was! Hij zag ons niet lijden. Hij betaalde de huur niet voor ons huis. En onze enige manier om de huur te betalen en eten was om illegale dingen te doen. En dat werd zijn dood. Omdat ik er niet op tijd was...

Ik was ondertussen aangekleed en liep de kleedkamer uit. Op naar het ijshockeyveld. Om in het team te komen, te spelen.

Voor Ethan

***

Hoe vinden jullie het hoofdstuk?

Denken jullie dat Liz in het team komt?

Want vinden jullie van Liz haar verhaal waarom ze zo van ijshockey houdt?

Voor wie zijn jullie? Team Alex, team Aiden, team James of team Matthews?

Laten het weten!

Comment & Vote!

Ik heb zoals jullie waarschijnlijk al hebben gezien een nieuwe cover! Die is gemaakt door lowalowa1. Heel erg bedankt voor deze mooie cover!

GK-x

2427 woorden