"Ik weet je geheim Liz.", ik hoor Aiden zijn stem plotseling achter me.

Ik schrik niet. Weet niet waarom, maar iets zegt dat ik op dit moment had verwacht. Het zat eraan te komen dat iemand achter mijn verleden zou komen. Het is niet iets dat je kan weglaten, over het hoofd kan zien.

Ik weet niet waarom ik het aan niemand heb verteld. Over mijn verleden. Misschien omdat ik ze niet wil afschrikken, dat ze me gaan aanklagen. Dat ze bang voor me zijn, me een monster vinden.

Want dat ben ik ook.

Een monster.

Laatst kreeg ik een berichtje van mijn bende -waar ik nog steeds de leider van ben- waarin ze wachtten wanneer ik een nieuwe klus zou beginnen. Ze worden ongeduldig.

En als ik niet snel een bank of iemand met mijn bende berooft gaan ze me in twijfel zetten. En dat kan ook leiden op moord.

Dat ik vermoord wordt, door mijn eigen bende. Het gebeurt wel vaker dat een bende zijn eigen leider vermoord.

Daarom heb ik besloten om over twee maanden een andere bende aan te vallen. Ze noemen zich de Red Devils. Ze groeien en ik twijfel er niet over dat ze over een half jaar ons hebben ingehaald in leden. Meteen nadat ik het bericht heb verzonden, kreeg ik wat instemmende antwoorden en dat ze erbij zouden zijn.

Niet dat ze veel keus hebben.

Ik draai me om en zie daar -zoals ik had gehoord- Aiden staan. Met zijn zelfverzekerde blik, die ik inmiddels van hem gewend was. Het lijkt de blik te zijn, als hij neutraal kijkt.

Waarbij mijn mondhoeken -tot mijn eigen ergernis- naar beneden zakken of tot een strakke streep zijn getrokken, waarschijnlijk door de jaren dat ik geen emotie mocht tonen, zijn zijn mondhoeken altijd in een zelfverzekerde grijns en zijn ogen glinsteren altijd met de zelfde zekerheid als zijn mond.

Ik word zenuwachtig, van zijn houding, hoe hij daar staat, het donker, alles. Ik wil de sfeer wat opvrolijken, want ik kan dit niet. Aiden kijkt me nog steeds met dezelfde blik aan. En ik weet niet waar hij het over heeft.

Niet precies.

"Wat bedoel je?", vraag ik zo onschuldig mogelijk. Mijn angst proberend niet te laten zien, maar hij lijkt er dwars doorheen te kijken. Hij bevestigt het laatste door de volgende vraag te stellen:

"Je weet best wat ik bedoel, Willows."

Maar ik weet het echt niet. Ik hoop dat hij het ijshockeygebeuren bedoeld. Dus waag ik het er maar op.

"Het ijshockeyen bedoel je.", zeg ik, terwijl ik naar mijn schoenen kijk. Zijn blik opeens vermijdend. Ik schaam me, opeens, dat ik het zo lang voor hem heb verzwegen.

Voor iedereen.

"Ja...wat anders?", het laatste nieuwsgierig vragend. Maar dat is te veel op een avond. Dat kan ik hem nog niet vertellen, nog niet toevertrouwen. Zoveel jaar heb ik het voor mezelf gehouden, ik zit verwikkelt in de onderwereld en ik kom er niet uit. Kom je nooit, als je er eenmaal in verwikkeld zit.

Het is onmogelijk.

En als het lukt, krijg je een kogel door je hoofd.

"Niks. Ik hoopte dat je niet wist dat ik op ijshockey zat. Wanneer kwam je erachter?", ik kijk hem weer recht aan. Nu ben ik degene die hem kan uithoren. Het gesprek in handen heeft.

"Ik zag het op de beelden die Coach ons liet zien. Jij bent de befaamde 'nummer 3'. Ik zag het aan de manier dat je je bewoog. Ik weet het, dat klinkt raar en creepy, maar het is waar.", zegt hij en nu is hij degene die de ander zijn blik ontwijkt.

Ik vind het eng en creepy, dat hij dit heeft opgemerkt. Maar het laat ook zien dat Aiden mij heeft bestudeert, tijdens de trainingen. Want je merkt het niet 'één, twee, drie' op. En op de één of andere manier heb ik daar wel bewondering voor. In de twee jaar dat ik in mijn vorige ijshockeyteam zat, heeft niemand van mijn school mij doorgehad. In ieder geval als iemand erachter kwam, heeft hij of zij het niet rondbazuint.

Nu pas heb ik oog voor de omgeving en zie dat we ons in de -donkere- hal voor onze kamerdeur bevinden. Niet zeker wetend of iemand dit gesprek al heeft opgevangen of dat hij of zij nu op dit late tijdstip door de gangen dwaalt, besluit ik toch maar om Aiden een knikje naar de deur te geven.

Waarna ik het open maak en begin met wat ik de net al wilde doen. Maar toen sprak Archer tegen me.

Archer volgt me naar binnen en ik sluit de deur weer achter hem. Het is pikkedonker, wat de haren op mijn armen omhoog doet staan en probeer dan ook snel het lichtknopje te zoeken.

Na wat een eeuwigheid in het donker leek te duren, heb ik het eindelijk gevonden en snel druk ik op de andere kant van de knop, waardoor de lichten in de woonkamer aanspringen.

Ik zag Aiden lui over de bank heen hangen en besloot ons gesprek daar dan ook voort te zetten.

"Waarom heb je het niet vertelt, Elizabeth." De hele naam. Aiden heeft me nooit bij mijn hele naam genoemd.

Dit was precies de vraag die ik heb proberen te ontwijken. Ik zie, zoals ik had verwacht, de pijn in zijn ogen flitsen. Omdat ik hem niet in vertrouwen heb genomen, het liefst zou ik het voor mezelf hebben bewaard. Dit geheim. Voor altijd, als niemand erachter kwam.

Maar ik heb te vroeg gejuicht.

"Ik kon het niet, Aiden. Anders wordt mijn vorige team ook gediskwalificeerd en dat wil ik niet hebben.", antwoord ik waarheidsgetrouw.

Hij geeft enkel een knikje dat hij mijn antwoord begrijpt. Dan kijkt hij opeens met ene ruk op en vraagt alsof hierdoor alles op zijn plek komt te liggen:

"Daarmee chanteert Laura je, toch? Dat je tegen de regels in een ijshockeyteam zat."

Voor een paar seconden kijk ik hem sprakeloos aan. Hij is slimmer dan ik dacht. Op dit moment kan ik niks uitbrengen, alleen maar knikken. Wat ik ook doe.

"Oké en daarom ben je dus ook niet naar de directeur gegaan, nadat Laura twee keer je eten heeft vergiftigd. Maar we moeten iets doen, we moeten haar in de val lokken. Voordat zij de hele school vertelt dat jij tegen de regels op ijshockey zat.", vertelt hij.

Hij wilt het samen doen, na wat ik heb gedaan. Hij zou ook meteen nadat hij erachter kwam naar de ijshockeybond gaan om het te vertellen, want dan zou Alex zijn team worden gediskwalificeerd en zijn team winnen.

Het wordt me allemaal te veel voor vandaag. Dus schenk ik hem een kleine glimlach, waar blijdschap in is te zien en zeg moe: "We bespreken dit morgen wel, Aiden. Heel erg bedankt dat je me wilt helpen."

Ik draai me om en hoor nog net iets dat lijkt op:

"Voor jou altijd, Liz."

Maar daar heb ik me waarschijnlijk in vergist. Ik ben nu dingen aan het horen, die ik wil horen. Dat iemand weer om me geeft. Ik zou alles doen om er voor te zorgen dat iemand weer om me geeft, maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren.

Dat is teveel gevraagd.

Ik doe snel mijn avondroutine en plof meteen neer op het bed. Wanneer mijn hoofd het kussen raakt val ik in slaap.

De volgende dag zit in Laura constant in de gaten te houden en wat mij opvalt is dat als Aiden met ons in de klas zit, ze wel om de minuut een stille, verlangende blik op hem werpt.

Zelfs ik, die geen jongenservaring heeft, zie ik dat ze op hem verliefd is.

Misschien, hoe gemeen het ook klinkt, kan ik dat tegen haar gaan gebruiken. Maar nu had ik iemand die me helpt, Aiden. En ik ben van plan om het hem te vertellen, dat ik het tegen haar ga gebruiken -weet nog niet hoe- en dat zij op hem verliefd is.

Ik ben van plan om Laura vanavond te spreken, alleen, maar deze keer staat Aiden op geluidsafstand. Zodat hij alles meekrijgt en mij ook meer vertrouwd. Voor die tijd ga ik mijn vermoedens, want misschien is haar volgende slachtoffer Aiden wel, aan hem vertellen.

Ik scheur een blaadje uit mijn schrift en schrijf daar de volgende woorden op:

Laura,

Vanavond 19:00. Mijn kamer.

L.

Ze weet dat ik het ben en als iemand het propje vindt, snapt hij of zij het niet. Ik talloze briefjes geschreven en ontvangen. Toen zette ik er ook geen L onder, omdat ik onder de naam Tess Snake was en nu nog steeds. Ik drukte er alleen een slang op -aan mijn rechterringvinger zit een ring met een slang erop, waar ik inkt op moet doen-.

Ik gooi het propje en komt goed aan. Ik zie haar een seconde naar het propje kijken en dan onder de tafel openen. Meteen kijkt ze mijn kant op en geeft een knikje.

Die avond ging als een waas aan me voorbij.

Ik vertelde mijn vermoedens aan Aiden en die avond kwam Laura. Aiden stond achter de deur en wij stonden in de woonkamer. Ik had haar wijsgemaakt dat Aiden weg was en zij was zo dom en naïef om me te geloven.

Ik chanteerde haar, door te zeggen dat ik weet dat ze verliefd is op Aiden. En ze ontkende nog geen eens.

Ik stookte het en zo kwam het er allemaal uit. Ze is jaloers op mij.

Op mij.

Het blijkt dat ze al lange tijd verliefd op hem is en ze ook vooruitgang boekte. Dat Aiden haar ook leuk begon te vinden, maar toen kwam ik. En nu is hij zo close met mij.

Ik had meteen door dat ze niet zelf met mij vergiftigen kwam, dat ze een opdrachtgever is. Maar ze kwam uit haar woedende bui, waar ze alles eruit floept en keek mij met een grijns aan.

Iemand uit je verleden. Jij weet best wie het is, Liz.

En daarna verliet ze de kamer.

En ik weet wie het is.

Hij.