Kate's POV:
Er zijn drie dagen voorbij na het incident met Liz. Ik maak me zorgen om haar, ik ben meer op haar gaan letten en zie dat haar wallen steeds donkerder en groter worden en meer sneeën op haar polsen komen.

Ik durfde er niet over te beginnen, bang dat ze boos wordt. Ook durf ik er met niemand anders dan haar over te hebben.

Ik heb het haar immers beloofd en anders schaad ik haar vertrouwen en gaat ze het me zeker niet vertellen.

Ik heb dan ook, zoals ik had beloofd, het aan niemand verteld en wacht op het moment dat Liz het zelf aan de groep verteld.

Ik wil dat ze het aan hen verteld, het is niet iets dat je kan achterhouden. Ik wil dat we haar allemaal kunnen helpen, maar ik wil haar niet pushen om het hen te vertellen.

De laatste tijd viel het me al op dat Liz zich anders gedroeg, maar ze leek op de een of andere manier blijer. Dus nu snap ik er niks meer van.

Ook heeft ze mijn vragen in de Victoria Secret's winkel drie dagen geleden niet beantwoord. Ik begin me zorgen te maken. Ik wil zo graag antwoorden op mijn vragen, maar dat kan niet. Nog niet.

Maar ik moet het weten.

Ik moet een beetje worden gerust gesteld. Ik moet het haar vanavond vragen, neem ik mezelf voor.

***

Zo gezegd zo gedaan. Liz staat me afwachtend en een beetje geïrriteerd aan te kijken. Ik doe net alsof ik het laatste niet zie, want daardoor wordt ik nog zenuwachtiger.

Ik weet eerlijk gezegd niet waarom ik zenuwachtig ben. Probeer ik mezelf in te spreken. Het is gewoon een vraag. Het is gewoon een simpele vraag, Kate. Je kan dit, zoveel stelt het niet voor.

"Waarvoor wil je me spreken?" Onderbreekt Liz's mijn gedachten ruw. Ik kijk -om haar blik te ontwijken- naar mijn schoenpunten. Die er opeens veel interessanter uit zien dan Liz haar intimiderende blik.

Ik neem een grote hap lucht en vraag: "Waarom doe je dit, Liz? Waarom doe je dit jezelf aan?" Blur ik uit.

De vragen klonken veel beter in mijn hoofd. Ik had ze daar ook moeten laten. Wanneer ik weer omhoog kijk, zie ik dat haar geïrriteerde en intimiderende blik is vervangen door een verzachte blik.

Ze geeft me dan ook -toot mijn grote verrassing- een knuffel en fluister in mijn oor:

"Morgen vertel ik je het, goed?"