Koningin Silvera

In de vroege ochtend werd er op de houten deur gebonsd en ik schoot overeind.
Met slaperige ogen kroop ik het bed uit, terwijl Fin, Harren, Zack en Ayla ook langzaam wakker werden.

Ik trok de krakende deur open en de tempelwachter die ik van gisteren herkende stond voor mijn neus.

"Uw eerste les begint nu," zei hij en ik knipperde gauw de slaap uit mijn ogen.

"Nu? Als in nu nu?" vroeg Harren voor de duidelijkheid en de tempelwachter keek hem aan.

"Nu,".

Ik trok mijn schoenen aan en ik keek Ayla aan.
Ook zij deed haar best om snel klaar te staan.

"Zij niet," begon de tempelwachter toen. "Zij krijgt les van een andere leraar en deze start pas in de middag,".

Een teleurstellende blik was te zien in haar ogen en ik legde mijn hand op haar schouders.

"Ik dacht dat ik ook kon leren van de Heilige Bagu," zei ze zacht.

"Het komt goed. Leer zoveel mogelijk van die leraar. We zien elkaar later weer," troostte ik haar en ze knikte.

Fin keek me nog even aan.

"Onthoud voor wie je dit doet," zei hij toen en ik wist wat hij bedoelde. Ik deed dit voor mezelf. Voor niemand anders.

"Succes," wenste Harren me toe en ik wierp hem een glimlach toe.

"Kunt u heel misschien goudbessenwijn voor me meenemen?" riep Zack me na toen ik het houten huisje uitstapte en de tempelwachter volgde.

"Ik zal kijken wat ik voor je kan doen," grinnikte ik.

De tempelwachter bracht me naar de voorkant van de tempel waar de 500 trappen me aangaapten.
De laatste keer dat ik hier stond kon ik deze niet beklimmen, maar nu zat ik vol energie.
De tempelwachter keek me even aan en ik knikte.
We liepen samen naar boven en hoe hoger we kwamen hoe meer ik van de Oude Stad kon zien.
Ik was even vergeten hoe groot de stad was.

De mensen die in deze vroege ochtend naar de markt gingen en daarom over straat liepen werden steeds kleiner en kleiner.

Mijn voeten stapten de laatste trap op en ik zag het uitzicht dat ver boven de boomtoppen uitreikte.
De ochtendzon kwam langzaam op en de lucht kleurde hierdoor in prachtige pasteltinten. Een paar witte wolken bedekten de heldere hemel.
De frisse wind waaide door mijn haren en ik ademde diep in en uit toen de tempelwachter naar de deur liep waar Bagu achter zat.

De wachter liet me naar binnen en ik werd begroet door een kruidige wierook dat de kleine zaal van Bagu vulde.

Ik keek naar de grond waar ik Bagu in de kleermakerszit zag zitten. Zijn ogen gesloten en zijn handen op zijn knieën.

Het was stil.

"Neem plaats, alstublieft," zei hij toen.

Ik ging precies in dezelfde houding als hij zitten.
Toen opende hij zijn ogen.

"Dit is je eerste les," begon hij.

"We gaan mediteren, toch?" vroeg ik.

Bagu knikte. "Wat we gaan doen is net een tikkeltje anders dan mediteren. Sluit je ogen en adem langzaam diep in en uit. Neus in, mond uit,".

Ik deed wat hij me vertelde te doen en sloot mijn ogen. Mijn aandacht ging naar mijn ademhaling en mijn borst.
Lucht kroop door mijn mond heen, vulde mijn longen en na deze even ingehouden te hebben ontsnapte het door mijn neus weer naar buiten.

"Ontspan," begon Bagu met een rustige toon in zijn stem te spreken. "Voel alle lasten van je schouders afgaan. Je bent in het hier en nu. Jij en de aarde. Leeg je gedachtes. Ze zijn nu even niet nodig,".

Langzaam voelde ik mijn lichaam iets lichter worden en een bepaald soort rust over me heen vallen.
Mijn spieren ontspanden en de gedachtes in mijn hoofd werden stil.

"Voel de grond. Voel de lucht door je longen. Voel hoe de vredige energie om je heen je verzacht,".

Ik vond het fijn om tot mezelf te komen, want zo voelde het.
Het was alsof ik in mijn eigen veilige haven zat en aan niks hoefde te denken of iets hoefde voelen.
Alleen rust, stilte en vrede.

"Nu je in je rust bent, wil ik dat je teruggaat naar het moment vòòrdat je een draak werd," hoorde ik Bagu spreken. "Zie het helemaal voor je en vertel me wat je ziet,".

Mijn hersenen creeërden de kamer waar ik sliep in het Huis der Geleerden. Ik zag het oude bed en de stenen grond. De fakkels die de kamer verlichtten.
En ik zag...

"Marcus," sprak ik de naam uit van de persoon die ik in het moment voor me haalde.

"Wat doet hij?"

In mijn hoofd zag ik Marcus tegen me praten. Hij klonk dwingend en streng in zijn stem.
Toen wilde ik op hem aflopen, maar hij blokkeerde de deur met zijn armen.

"Hij is boos. Hij wilt niet dat ik wegga," zei ik hardop en voelde mijn borst heviger op en neer gaan. Mijn ademhaling versnelde.

"Blijf rustig. Niemand kan je iets aandoen. Je bent veilig. Voel wat je voelt," waren Bagu's rustige woorden te horen.

Ik moest op mijn ademhaling letten en werd iets rustiger.

"Hij pakt me vast," zei ik toen en in mijn hoofd keek ik naar de handen van Marcus die mijn armen vastgrepen.

"Wat voel je?"

"Boosheid. Benauwdheid," sprak ik uit wat ik voelde toen ik het moment herleefde. "Warmte,".

Op dat moment begon mijn lichaam te gloeien en te zweten. Mijn handen grepen naar de hals van de jurk die ik droeg en wapperde deze heen en weer.

"Houd het gevoel vast," zei Bagu toen.

Ik probeerde uit te voeren wat hij me opdroeg, maar het was erg moeilijk. Vele verschillende emoties waren te voelen in deze meditatie.
Mijn brein probeerde het moment vast te houden dat Marcus mijn armen vastgreep.

Mijn hart begon heviger en sneller te kloppen. Zweetdruppels gleden langs mijn hoofd en oren naar beneden en mijn mond raakte droog.

"Als je uit de meditatie wilt kun je altijd nog je ogen openen," sprak Bagu me toe. Er klonk een kleine bezorgdheid in zijn stem.

Het leek alsof ik de druk van de grip van Marcus op mijn armen echt begon te voelen.
Ik merkte dat ik de emoties van dit moment teveel vond. De angst die ik ook voelde door de benauwdheid dat ik de kamer van Marcus niet mocht verlaten begon me bijna te knellen.
Maar toen ik de woorden van Bagu hoorde spreken dat ik mijn ogen altijd open kon doen, liet me een paar secondes nadenken.

"Ik wil dit," zei ik toen. "Ik kan niet opgeven,".

"Als het teveel wordt moet je stoppen,"

"Je kan niet weggaan!" hoorde ik Marcus tegen me schreeuwen en toen ik in mijn hoofd het gevoel van de vervormende botten in mijn lijf het voelde overnemen schrok ik.

Mijn ogen vlogen open en Marcus en de kamer waren verdwenen. De oude man zat voor me en keek me lang aan.

Met mijn handen veegde ik de druppels van mijn hoofd weg en ik deed mijn best om mijn versnelde ademhaling weer op de rit te krijgen.

"Hoe vond je het zelf gaan?" vroeg Bagu.

"Ik weet niet... het waren teveel emoties," antwoordde ik. "Het voelt alsof ik niks bereikt heb,".

"Ik snap dat je dat denkt. Van alle gevoelens en emoties die je gevoeld hebt, welke was het hevigst?"

Ik dacht gelijk aan het knellende gevoel.

"Angst. Op het moment dat ik de angst voelde voelde ik dat mijn botten begonnen te vervormen,".

"Kijk, dat is erg belangrijk om te weten. De angst is dé reactie om de draak op te wekken," trok Bagu de conclusie van deze meditatie. "Kijk, je hebt zelfs je schubben terug,".

Ik keek naar mijn armen. De schubben waren verdwenen sinds ik een draak geworden was.

Bagu stond langzaam op en liep naar een lage tafel dat tegen de muur stond, waar de wierookhouder zich bevond.
Hij pakte een nieuw stokje en stak deze in een van de fakkels die tegen de pilaren aanhingen.

"Dat stelt me tegelijkertijd ook gerust," merkte hij op en stak de wierook, nadat deze brandde, terug in de houder op het tafeltje.

"Waarom?" vroeg ik.

"Woede gaat vaak gepaard met vernietiging en haat. We zijn hier niet op Aarde om te vernietigen, maar om te bouwen en te groeien. Angst is een reflex waar we als wezens in schieten als we ons niet veilig voelen. Het stelt me gerust dat jouw draak alleen komt wanneer het moet. Daar kunnen we op inspelen,"

Ik knikte langzaam dat ik begreep wat hij zei.

"Maar je moet alles wat koningin Silvera maakt loslaten,"

"Wat?" merkte ik verbaasd op.

"Waar we beiden van overtuigd zijn is dat het jouw lot is om de draak te zijn. Je bent geen menselijke koningin meer, maar een machtig wezen. Je oude zelf zal dat alleen maar tegenhouden," legde hij uit.

"Maar wat moet ik dan allemaal loslaten?" vroeg ik voor de duidelijkheid.

"Je verleden, je menselijke verlangens, je titel... en je man,".

Bagu's blik keek me lang aan. Hij meende dit serieus.

"Ik zie dat je nog bezig bent met jouw man. Je wilde hem laten weten dat je nog leeft. Je moet hem loslaten, zodat je kunt zijn wie je hoort te zijn. Alles wat we hier doen komt van onze voorouders vandaan," sprak zijn stem.

Mijn hand streek door mijn haar en een opgelaten zucht ontsnapte uit mijn mond. Dit was belachelijk! Moest ik mijn liefde voor mijn man opgeven? Vele gedachtes kwamen aan het woord in mijn hoofd. Vele waren afkomstig uit mijn hart en deze deed nu enorm zeer. Vooral omdat ik wist dat ik een lot had om te achtervolgen, maar ook omdat mijn lieve koning Arvid hoogstwaarschijnlijk al een nieuwe vrouw had. Hij was mij misschien al vergeten..
Een paar tranen ontsnapte uit mijn ogen en ik probeerde deze weg te knipperen, maar ze gleden al langs mijn wangen.
Met mijn handen veegde ik deze weg en Bagu zag dat ik het moeilijk had.

"Het is jouw beslissing," zei hij toen. "Het is moeilijk. Ik heb ook veel moeten opgeven om te zijn wie ik ben. Mijn vrouw en mijn ongeboren kind,".

"Waar zijn ze nu?" vroeg ik.

"Onder de grond," zei hij toen en ik keek hem met grote ogen aan.

"Ze stierven aan een ziekte, 430 jaar geleden. Tijdens de Grote Oorlog," vertelde Bagu.

"Het spijt me om te horen," zei ik zacht, maar ik dacht aan het getal van zijn leeftijd.
Een zucht verliet zijn mond.

"Ze was de dochter van een leenheer. Weet je... Emperal was iets meer dan 300 jaar geleden één groot rijk dat onder één keizer regeerde. Mijn vrouw kwam uit het gebied wat nu het mensenrijk Ofreah is. Ze zou met de zoon van de keizer trouwen... een prins. Maar op een dag, toen ze door de bossen van Efea reisde, kwam ze mij tegen," begon Bagu zijn verhaal.

"Dit was dus honderden jaren geleden..," merkte ik op. "Hoe oud bent u, als ik vragen mag?"

"Mijn leeftijd is geen geheim," glimlachte hij. "Dit jaar word ik 800,".

Mijn mond viel open van verbazing. Er waren wezens op deze wereld die al oud konden worden, maar zó oud? Nee, dat had ik nog nooit gehoord.

"Ik was gezegend door mijn voorouderen met het eeuwige leven om het volk leiden," was zijn antwoord. Toen wees hij naar beeldjes die op het tafeltje naast de wierook stonden.

"Zij weten wat het lot bepaald heeft,".

Ik keek naar de uit hout gesneden beeldjes die meer op golems leken dan mensen. Fraaie gezichten vertegenwoordigden zijn voorouderen.

Mijn gedachtes leidden me terug naar het gesprek wat we eerder hadden.

"Heeft ze uiteindelijk de prins verlaten?" vroeg ik, refererend naar zijn liefdesverhaal.

"Na een aantal weken dat we elkaar voor het eersg hadden gezien en opslag verliefd waren ben ik ik het geheim aar haar toe gegaan. Ik vroeg haar om met me te vluchten naar de bossen en een gelukkig leven te leiden. Eerst was ze bang, maar al snel besloot ze met me mee te gaan. We trouwden tussen de bomen naast de waterval niet ver hier vandaan. Weken er na raakte ze zwanger," ging hij door met zijn verhaal. Ik zag dat hij aan haar terugdacht. De glimlach op zijn gezicht die me liet denken dat hij nu bijna haar haren kon ruiken.

"We vluchtten, maar de mensen van heel Emperal dachten dat ik haar gestolen had. Zo werd er een grote oorlog ontketend,"

"Wow," was het enige wat ik zei.

"Zeker," reageerde Bagu. "Haar vader was ook aanwezig tijdens de eerste aanval op de Oude Stad, maar ik had ons verstopt. Mijn vrouw was namelijk al een paar weken ziek. De Emperanen konden ons niet vinden en trokken zich terug om zich opnieuw voor te bereiden voor een tweede slag. Diezelfde avond overleed mijn vrouw met ons ongeboren kind. Ik kon niet geloven dat ze er niet meer was en mijn hart was gebroken. Toen verscheen er een witte gloed over me heen en ik voelde dat mijn voorouderen mij voor eeuwig zegenden met het onsterfelijke leven. Ik was al erg oud en de 370 jaren die ik al leefde voordat de Grote Oorlog begon bleek een test van hen te zijn. Ze wilden mij als heilige leider kronen, maar wilden eerst zien hoe ik met mijn lange leven om zou gaan. Ik ben altijd trouw aan hen en mijn volk geweest. Dat werd na de tragische dood van mijn vrouw beloond,".

Ik stond perplex van zijn grote verhaal, maar het klonk geloofwaardig.

"Ik heb geleerd om los te laten en nu ben ik gekomen op de plek wat mijn voorouderen voor mij bepaald hebben," sloot hij het onderwerp af. "Je hebt nog veel werk te doen, koningin Silvera. Dit gaat misschien meer dan een paar weken duren. De les is voor nu klaar voor vandaag. Misschien kun je naast dit ook vechtlessen nemen. Dat kan je redden op de momenten dat je niet op je draak kunt rekenen,".

Ik verliet de tempel met dubbele gevoelens, maar ik wist diep vanbinnen wat ik moest doen en opofferen om de draak te worden die ik was. Zoals Bagu al eerder had gezegd... ik had nog veel werk te doen komende weken.