Na de gym hebben we een heel ander vak; frans. Ik ben wel goed in frans, maar ik weet dat andere er niet zo goed in zijn. James bijvoorbeeld. Ik weet uit ervaring dat helemaal niets van kan. Dat vind ik wel grappig, maar dat vind hij juist niet. 

''James, qu'est-ce que tu fait?'' Vraagt de docent aan James. Ik grinnik en sla snel mijn hand voor mijn hand. James kijkt me wanhopig aan. ''Wat betekent dat?'' Vraagt hij benauwd. Ik moet alleen maar harder lachen en de docent trekt een wenkbrauw op naar me. ''Et qu'est- ce que tu fait, Selena?'' Zegt ze, een strenge ondertoon in haar stem. Ik stop met lachen. ''Je rigole,'' Zeg ik. James zit ondertussen de situatie te volgen en begrijpt er niets van, wat eigenlijk wel zielig is voor hem. Het is misschien wel handig dat je het verstaat als de docent iets in het frans aan je vraagt, of niet?

Dit is trouwens de vertaling van de franse zinnen: 1 James, wat ben je aan het doen? 2 En wat ben jij aan het doen, Selena? 3 Ik lach. 

Nadat de docente ons heeft aangesproken fluister ik snel tegen James wat er werd gezegd. ''Oh,'' Zegt hij beschaamd. Ik weet zeker dat het hem pijn doet om toe te geven dat ik beter ben in Frans dan hij is. "Pssst, Selena!" Fluistert hij. Ik zucht en antwoord expres niet, die lerares is al boos genoeg geworden op ons. "SELENA!" Fluister/schreeuwt James weer. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en antwoord eindelijk. "Wat? Wat wil je? Wil je uit de klas gestuurd worden of iets?" Fluister ik. Hij kijkt even naar de docente om te checken of ze niet oplet en glimlacht. "Ja, eigenlijk wel, maar dat wil je waarschijnlijk niet horen," Zegt hij mysterieus. Ik trek een wenkbrauw op en voorkom net dat de docent ons ziet praten. "Oke, duidelijk," Zeg ik sarcastisch.

Na deze les zijn we uit. Blijkbaar is er een of andere belangrijke vergadering tussen de leraren, het boeit me niet echt. Het gaat mij er vooral om dat we daarom eerder naar huis mogen. James volgt me naar mijn kluisje en staat een beetje ongemakkelijk naast me te drentelen. Ik doe mijn kluisje met een klap dicht en zucht. ''Wat is er?'' Vraag ik. Hij kijkt geschokt op en opent zijn mond om iets te zeggen, maar dat gebeurt niet.  ''Uhm...'' Stamelt hij. Ik doe mijn tas in mijn kluisje, die heb ik voorlopig toch niet meer nodig, en leun ertegenaan. ''Ja?'' James kijkt me aan en ademt diep in. ''Zou je op een date willen met mij?'' Ik hap geschrokken naar adem. Vroeg hij dat nou echt? ''Wa..Wat?'' Vraag ik geschokt. James herhaalt zijn eerdere zin, en ik staar hem nog steeds met open mond aan. Hij staat daar maar een beetje heen en weer te wiebelen. Als ik mijn stem weer heb teruggevonden antwoord ik. ''JA!'' Gil ik zowat. James glimlacht en slaat een arm om mijn schouders. ''Zullen we dan gaan?'' Vraagt hij beleefd. 

James leid me naar buiten. ''Ik heb een leuk plekje in het bos gevonden, waarvan ik zeker weet dat jij niet weet waar het is of wat het is,'' Zegt hij. Ik glimlach en kijk in het rond. ''Dat betwijfel ik, je moet weten dat ik het meeste van mijn tijd buiten de roedel grenzen heb besteed.'' Hij pakt mijn hand en leidt me naar het grasveld. Ergens verderop staan Sara en haar groepje, maar die vallen weg. Alleen James is er nog. ''Om er te komen moeten we wel transformeren,'' Zegt hij. Ik kijk nog een keer naar Sara en knik dan. Sara geeft mee een doodsblik, maar ik negeer haar volledig en verander naar wolfsvorm. James is ook al getransformeerd en begint al rustig naar het bos te lopen. Ik volg hem. 

In het bos is het stil. Waarschijnlijk komt het doordat dit een half afgesloten gebied is waar niemand graag komt. In het verleden zijn hier veel verdachte dingen gebeurt; wolven die plotseling verdwijnen en later terug worden gevonden aan.... Laten we het plezierig houden. De wolven waren... Uhm... Niet levend aan een tak gehangen bij hun roedel. Uiteindelijk bleek het een oude rouge te zijn die al zo lang niet meer naar mensvorm was getransformeerd, dat zijn gekke wolf het roer had overgenomen. Hij is gevangen genomen, en het is nu veilig, maar de meeste wolven durven hier nog steeds niet te komen. Ze denken dat zijn geest hier nog ergens rondhangt. Ikzelf geloof er niet in, ik kwam hier zelfs meerdere keren per dag. Dit was een van de weinige plekken waar Sara en alle andere me niet lastigvielen. James staat stil en ga naast hem staan. Ben je bang? Vraagt hij via de mindlink. Ik schud mijn kop en kijk rond. Het is inderdaad wel een beetje griezelig; De bomen staan zo dicht op elkaar dat er bijna geen licht schijnt, takken liggen overal en nergens, en niet te vergeten, er zitten geen of weinig dieren. De weinige dieren die hier leven maken geen geluid en sluipen hier rond. ''Nee,'' antwoord ik. ''Ik vind het juist heel vredig.'' 

Na een poosje door het bos te hebben gelopen staat James alweer stil. ''Wat is er?'' Vraag ik aan hem. Hij draait zich naar me om. Doe je ogen dicht, ik kom ze terug. Ik kijk hem twijfelend aan. Wat gaat hij doen? Ik vertrouw hem en doe mijn ogen dicht, maar denk maar niet dat ik niet ga opletten wat er in mijn omgeving gebeurt. Ik scherp mijn gehoor aan en hoor dat James wegloopt. In de verte springt er een eekhoorn door de bomen, en een vos rent hier niet zo ver vandaan weg. Je kan niet in mijn buurt komen zonder gehoord te worden met al deze takken. 

Niet veel later komt James weer terug, dat hoor ik aan de voetstappen. Ik lig namelijk nu op mijn buik op de grond zodat ik alles aan kan horen komen. Letterlijk horen, want doordat ik zo dicht bij de grond lig kan ik zelfs een paar beestjes in de grond horen. Doe je ogen maar weer open, zegt James. Ik open mijn ogen en zie James voor me staan. Zodra ik opsta begint hij te lopen, en weer volg ik hem. 

We komen aan bij een open plek. Er staan geen bomen, maar bloemen. Overal zijn bloemen en prachtige rozenstruikjes. James kijkt me vanaf het midden van het veld aan en ik loop aarzelend naar hem toe. Wat is dit hier?  Vraag ik voorzichtig. 

Hoihoi, weer een nieuw hoofdstukje hier :)