Als we bij de roedel komen, zijn er al vier wolven bij de grens op ons aan het wachten. Hebben jullie de rouge gevangengenomen? Vraagt er een. De linkse doet een stap naar voren om Dean samen met ons te begeleiden naar de kerkers, maar Zara voorkomt dat door een stap naar voren te doen en gromt. De wolf gaat weer terug naar zijn plek en kijkt Zara met samengeknepen ogen aan. Dit is mijn mate, mindlinkt Zara onbeschaamd. Ze kijkt liefdevol naar Dean, en als ze niet in wolf vorm waren hadden ze vast en zeker gezoend. Ik kijk naar James, en hij kijkt ook naar mij in precies dezelfde manier als Zara en Dean net naar elkaar keken.  Ava kijkt van mij en James naar Zara en Dean; ze is de enige van ons drie die nog niet haar mate heeft gevonden. Ik glimlach verontschuldigend naar James en loop naar haar toe, anders zit zij zo alleen. ''Je vind je mate nog wel,'' Zeg ik bemoedigend. Ze knikt triest. Ja, zegt Ava. Dat weet ik.

Als we met veel moeite langs alle wolven zijn gekomen gaan Zara en Dean naar de Alpha, zodat die op de hoogte is van hem. Wie weet wat Alpha Mason anders doet met Dean. Martelen, vermoorden... Ik neem afscheid van Zara en haar mate en James en ik gaan naar mijn huis. Hij wou per se met mij mee nu er zoveel rouges rond dit gebied rondhangen. Ik open de deur en zeg voor de zoveelste keer dat het oke is, maar James blijft zeggen dat ik niet in mijn eentje thuis kan zijn. 

''En nu kan je wel gaan,'' Zeg ik nadat ik letterlijk alle ramen en deuren in mijn huis op slot heb gedaan. James kijkt even om zich heen. We staan in mijn huiskamer, dus je kan de meeste ramen hier wel zien. Hij denkt even na, kijkt naar mij, en gaat op de bank zitten. ''Neh,'' Zegt hij. ''Ik zit hier wel goed.'' Ik zucht. ''Serieus?'' Vraag ik voor de zekerheid. James knikt en zet de tv aan, terwijl ik naar de keuken ga om thee te halen voor mezelf. Het is nog maar half vier, en ik heb toch niets anders te doen. Over anderhalf uur begin ik pas met het avondeten, dus ik kan nu nog wel even tv kijken met James. Ik zet de kop neer en schenk het  inmiddels warme water erin. Het theezakje is inmiddels ook al getrokken, en ik loop met de beker in mijn hand naar  de huiskamer. James zit al een of ander programma te kijken en heeft zijn schoenen netjes onder het tafeltje gezet. Ik leun tegen de deurpost aan en trek een wenkbrauw op. ''Ik hoef niet doe alsof je thuis bent te zeggen,'' Mompel ik sarcastisch. James draait zich om en glimlacht. ''Al zei je dat ik weg moest had ik hier alsnog gezeten, schat,'' Zegt hij. Ik glimlach automatisch bij 'schat', en zet mijn thee neer op het tafeltje. Daarna ga ik naast James op de bank zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik kan het wel ontkennen, maar ik zou nergens liever zijn dan hier, op de bank met James. 

''Welke film zou je willen kijken?'' Vraagt hij nog geen minuut later. Netflix staat aan, en vele films flitsen voorbij. Ik pak de afstandsbediening van James af en start een film. Hij trekt een wenkbrauw op. ''Deze film? Serieus?'' Ik knik en leg de afstandsbediening op het bijzettafeltje naast de bank. Ik heb het tafeltje van de week bestelt, en ik heb er geen spijt van. Het is handig en kostte ook niet te veel. Voor degene die zich afvragen hoe er pakketjes komen bij de afgelegen roedels, het is heel makkelijk; je gaat gewoon naar het postkantoor en haalt het op. Bezorgen bij jouw thuis is geen optie, want de postbezorger zou het adres nooit kunnen vinden. Als de mensen van het postkantoor iemand binnen zien komen die ze niet kennen weten ze het al, het is een van die gekke mensen die op een niet bestaand adres wonen. Er zijn een paar bezorgers die speciaal die pakketjes bij de roedel afleveren, maar die zijn van de specifieke roedel zelf. Heel handig systeem dus, want de mensen durven ons niet te volgen en blijven ver bij de wolven vandaan. Ondertussen is de film al begonnen. Ik kijk geinterreseerd ernaar. Het is mijn favoriete film, en het heet Now You See Me. Ik heb het echt al acht keer gezien. James zo te zien niet, dus dat maakt niet uit. 

Aan het einde van de film is het al bijna zes uur, en ik ben te lui om eten te gaan maken. Ik zucht en pak mijn telefoon van naast me op de bank om het plaatselijke restaurant te bellen. Ja, ook hier hebben we een plek waar je kan bestellen. Al moet ik zeggen dat het er nog niet zo lang zit. James pakt mijn telefoon af voor ik het nummer kan intypen en legt het op de tafel. ''We gaan zelf koken,'' Zegt hij koppig. Ik kijk hem met grote ogen aan. ''Wát?'' Vraag ik. James knikt en zoekt een recept op op zijn telefoon. ''Maar ik kan niet koken!'' Protesteer ik. James grinnikt en trekt me aan mijn arm mee naar de keuken. ''Dan moet je dat maar gaan leren, want zolang ik hier ben ga je geen eten bestellen; we gaan het samen maken.'' 

James pakt de ingredienten en ik sta maar een beetje verbaast te kijken. Ik kan niet koken! Hij wenkt dat ik dichterbijer moet komen, en langzaamaan kom ik dichterbij. Ava of Zara kookte altijd toen we nog in de stad woonde, en als het mijn beurt was bestelde ik chinees of iets. ''Oke, we gaan spaghetti eten,'' Zegt James terwijl hij de saus pakt. ''Dat is niet zo moeilijk, toch?'' Ik ga aarzelend naast hem staan en kijk vertwijfeld naar alle spullen die er liggen. Peterselie, tomatensaus, een teentje knoflook, ongekookte spaghetti. Misschien is dit niet zo moeilijk. James pakt de spaghetti, doet het in een pan, en doet water in de pan. ''Als je de saus in de pan doet, en dan de gesneden ingredienten erbij doet komt het wel goed,'' Zegt James, die me bang naar de spullen zag kijken. Ik doe wat hij zegt en snij de groente in stukjes, en verbazend genoeg lukt het me om het goed te doen.

Als het eten klaar is zetten James en ik de schaal met spaghetti op de eettafel. Er staan leuke kaarsjes op de tafel en de speciale borden staan op tafel. ''Dat viel toch wel mee?'' Vraagt hij. Ik zucht en geef toe. ''Misschien wel,'' Zeg ik. James lacht. ''Ik zei toch dat je kan koken? Je moet alleen een beetje vertrouwen hebben.'' Ik glimlach ook en neem een hap. Dat smaakt inderdaad niet verkeerd.