Vermoeid wrijf ik in mijn ogen. Gisteren is De Selectie van prins Brandon aangekondigd en ik heb vannacht de hele tijd liggen piekeren. Moet ik nou wel meedoen? Ik wil het wel, maar als ik word gekozen, zie ik mijn familie zolang niet.
Zuchtend stap ik uit bed. Blijven liggen heeft ook geen zin. Ik moet aan het werk.

Al snel ben ik aangekleed en loop ik naar de keuken. We hebben een klein huis, een kleine woonkamer en keuken op de begane grond. Net als de slaapkamer van mijn ouders en jongste zusje. De badkamer, mijn slaapkamer en die van mijn broer zijn boven.
In de keuken staat mijn moeder één of ander uitgebreid ontbijt klaar te maken, alhoewel, echt uitgebreid kan je het niet noemen. Daar hebben we het geld niet voor. Ik brom iets van "bonjour," en gris snel een stuk brood mee voordat ik aan de eettafel ga zitten en mijn oog op de koninklijke enveloppe valt. Mijn moeder begint vrolijk tegen mij in het Frans te kletsen, terwijl ik mijn ontbijt eet.
Mijn moeder, een echte Franse en een ochtendmens, heeft altijd een enorme voorraad energie en is altijd vrolijk. Meestal ben ik ook wel vrolijk hoor, alleen moet je me 's ochtends niet storen. Dan ben ik nog niet wakker. Tegen tien uur kan je zoveel tegen me kletsen en met me gek doen als je wilt, maar daarvoor moet je me met rust laten.

Vlug zet ik mijn bord op het aanrecht en loop naar het atelier. Een grote ruimte onder ons huis en dat van onze buren. Ook vijven. Samen hebben we deze ruimte helemaal verbouwd. Het werd ontdekt toen we hier in de provincie Calgary kwamen wonen. Het was een grote, donkere en vochtige ruimte. Je kon er niet veel mee, maar nu het sinds drie jaar klaar is, is het een mooi groot en goed verlicht atelier geworden. Schilderijen, foto's en beelden staan overal. In grote kasten liggen alle materialen en onze nog niet afgemaakte werken staan door het hele atelier.

Mijn broer, Caleb, staat achterin het atelier te schilderen. Ik loop naar hem toe en ga naast hem staan. Mijn schildersezel staat al naast die van hem en een tijdje staan we gewoon stil naast elkaar te werken.
Dan verbreekt mijn tweelingbroer de stilte. "En zusje, al nagedacht over de Selectie? Ga je je inschrijven?" vraagt hij.
"Ik twijfel nog," zeg ik.
Vragend kijkt hij me aan. "Waarom?"
"Ik wil wel meedoen, maar als ik wordt gekozen, dan zie ik jullie zo lang niet. Ik heb snel heimwee, dat weet je toch," zeg ik aarzelend.
Caleb knikt. "En wat is de andere reden?" Ik zucht. Hij weet het altijd als er nog iets meer is. "Nieuwe mensen, onbekende mensen. Je weet dat ik daar niet van houd. O, en daar komt nog bij dat je ongelooflijk veel aandacht zal krijgen van de media. Iets waar ik een hekel aan heb."
Een poosje staan we weer zwijgend naast elkaar te werken. Ik maak een schilderij van mijn zusje. Een grote foto van haar, gemaakt door mijn vader, hangt tegenover mij. Ik maak hem zo dat je nog wel weet dat het Natalie is, maar dat het niet precies natuurgetrouw is. Ik zucht en leg mijn kwasten weg, maak ze schoon en zet het doek in de hoek. Ik moet zorgen dat Natalie het niet ziet. Het is een cadeau voor haar twaalfde verjaardag.

In huis loop ik direct door naar mijn kamer om mijn gitaar te pakken. Helaas heeft mijn moeder andere plannen en roept me terug.
"Ik wil dat jij vanavond eten kookt, dat je de woonkamer schoonmaakt en nu even de was ophangt," zegt ze. Als ik bezwaar wil gaan maken doet ze haar hand omhoog om me duidelijk te maken dat ze nog niet uitgepraat is. "Ik weet dat Natalie normaal de was doet, maar ze is ziek en kan nu echt niks doen. Ik neem haar optreden van vanavond over, dus jij moet eten koken."
Ik zucht. Dit is echt niet eerlijk. Ik snap echt wel dat Natalie niks kan doen als ze ziek is, maar Caleb kan ook wat doen. Zo komt hij mooi onder alle klusje uit.
"Rose kan ook best wat doen. Of Caleb. Ze doen de hele dag niks," zeg ik boos.

"Sarah, jij weet net zo goed als ik dat Rose dat nu niet kan en dat je broer moet werken."

"Ik moet ook werken! En daarnaast nog alle klusjes doen, ik moet veel meer doen! Dit is niet eerlijk hoor, mam!" Stampvoetend loop ik door naar mijn kamer. Het is niet eerlijk. Ik moet altijd alles doen en de rest doet niks.
"Hoho jongedame, waar denk jij heen te gaan?" Mijn vader pakt mijn arm vast en trekt me terug. "Volgens mij hoorde ik je moeder zeggen dat je aan het werk moet gaan," zegt hij.
"Dat was ik ook van plan," snauw ik terug. "Alleen wordt ik steeds tegengehouden door een stelletje oudjes, die mij mijn gitaar niet laten pakken."

"Ik wil niet dat je zo'n toon tegen mij aanslaat en dat weet je best, Sarah Smith. Jij gaat nu je excuses aanbieden aan je moeder en doen wat ze je heeft gevraagd. Daarna kan je je gitaar pakken."
Boos draai ik me om en loop naar mijn moeder. Voor haar blijf ik staan. "Sorry."
Ik wil weer weglopen, maar wordt teruggedraaid door mijn vader. "En nu gemeend."
Ik zucht. "Nee! Dat kan toch niet als ik boos ben! Jullie begrijpen me ook nooit!"
Ik ruk me los en loop naar boven.

In de badkamer staat een wasmand vol was. Met een gezicht dat op onweer staat, pak ik de wasmand op en loop ermee naar buiten. Mijn éénentwintigjarige zus zit buiten in een stoel. "Papa en mama bedoelen het goed Saar," zegt ze. Ze heeft onze ruzie vast gehoord. Wie niet? Ik kan behoorlijk hard schreeuwen als ik boos ben.
"Rose, dat weet ik ook wel, maar het is gewoon niet eerlijk. Ik moet alle klusjes doen en ondertussen ook nog gewoon werken en nadenken over de Selectie."

"Wil je niet meedoen?" Rose kijkt me met een verbaasde blik aan. "Dit is je kans om hogerop te komen. Kom op! Je moet meedoen! En trouwens, je zwijmelt altijd helemaal weg als je hem op televisie ziet."

"Maar Rose, ik zie jullie dan zo lang niet, je hebt continu mensen om je heen. Veel te veel aandacht voor mij," werp ik tegen.
"Denk er nog even overna. Vergeet het niet direct."
"Wat denk jij dan? Dat ik het formulier al bij het oud papier heb gegooid?" zeg ik, terwijl ik het zoveelste kledingstuk uit de mand pak en ophang.
"Heb je hem al binnen!?" roept Rose enthousiast. Ik knik.
"Ja Rose, het is vanochtend binnengekomen."

Met de wasmand op mijn heup loop ik naar binnen. Ik kijk even bij Natalie, maar als ik zie dat ze slaapt, loop ik door naar mijn slaapkamer. Ik deel hem nu met Rose. Jake, haar man is weg voor zaken. Sinds Rose met Jake getrouwd is, is ze een drie. Ze werkt als pianolerares en geeft elke week drie kinderen les.
Rose blijft nu bij ons zodat we haar een beetje kunnen helpen. Ze is acht maanden zwanger en Jake vond het fijner als ze bij ons zou zijn in de tijd dat hij weg was.

Ik pak een pen en muziekpapier en begin noten te noteren. Gelukkig gaat het nu vanzelf en hoef ik niet eindeloos na te denken. Na een tijdje pak ik mijn gitaar erbij en kijk hoe het klinkt. Als ik een goed ritme te pakken heb, komen de woorden vanzelf.
Hier houd ik van. Lekker alleen in mijn kamer, niemand om me heen, alleen de muziek van mijn gitaar en het lied uit mijn mond. Heerlijk die rust. Het geeft me de tijd om na te denken en alles op een rijtje te zetten.

Ik hoor gefluister bij de deur, maar doe alsof ik niets door heb. "Sst, Rose. Niet naar binnen gaan. Laat haar nou even," zegt mijn broer.
"Maar ik heb wat nodig, het ligt daar."
"Kan je het niet aan mama vragen? Misschien heeft zij het ook wel."
"Nee, dat kan niet," antwoord Rose.
Zachtjes sluip ik naar de deur. Ondertussen mompel ik wat over noten die ik op moet schrijven en neurie ik zachtjes verder.
"BOE!" Ik trek de deur met een ruk open en Caleb tuimelt naar voren. Lachend trek ik hem omhoog. "Dat krijg je ervan als je af gaat luisteren hè," zeg ik, nog steeds hikkend van het lachen. Caleb gromt wat onverstaanbaars en loopt dan weg.
"Rose, wat had je nodig?" vraag ik.
"Mijn 'je-weet-wel'," zegt ze. Ik knik begrijpend. Ze heeft iets waarvan alleen ik weet dat ze het heeft en ze heeft liever niet dat ik vertel wat het is. Daarom noemen we het haar 'je-weet-wel'.
"Wacht maar, ik pak het wel," zeg ik. Ik trek de kastdeur open en alles valt eruit. Over mij heen natuurlijk. Kleding, kapotte gitaarsnaren, gebroken potloden, pijnstillers, lege shampooflessen, echt alles komt naar beneden. Mijn zus probeert haar lach in te houden terwijl ze haar 'je-weet-wel' pakt. Als ik een beetje van de schrik bekomen ben, begin ik keihard te lachen. Rose houd haar lach nu ook niet meer in en samen liggen we in een deuk.
"Kom, ik help je met opruimen," zegt ze.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, nee, niks daarvan. Jij gaat met je mega buik geen kast opruimen. Ga zitten, ik doe het wel." Rose lijkt te willen protesteren, maar ik duw haar al op het bed. "Zitten. Snap je dat? Je gaat door je knieën en je kont plaats je daar waar je wilt gaan zitten. Kijk zo." Ik doe het voor, en ga op mijn bed zitten.
"Jaja, ik snap heus wel wat zitten is, Saar. Dankjewel voor de uitleg, maar ik snap het wel. Ga jij nou je kast maar inruimen," zegt Rose.
Zuchtend loop ik naar de berg rommel die op de vloer ligt. "Ja mama."

Ik kijk op van de grond als ik gelach hoor. Mijn vader staat in de deuropening.
"Wat was jij aan het doen? Je leek net een gans," zegt hij lachend.
"Hee! Dat is niet grappig. Ik hielp Rose alleen maar," zeg ik gespeeld verontwaardigd.
"Pap, rustig aan. Ze deed voor hoe je moet zitten. Ook al leek het daar niet op," bemoeit mijn zus zich lachend ermee.
Mijn vader schud zijn hoofd. "Je bent soms ook zo onhandig," zegt hij. "Maar goed, het eten staat klaar en ik kwam vragen of jullie ook kwamen."

Samen lopen we naar beneden. Nou ja, papa en Rose lopen. Ik spring meer als een kip zonder kop. Beneden spring ik verder, langs een vreemd opkijkende Caleb, naar mijn moeder. "Sorry van vanochtend mam."
Ze draait zich om en geeft mij een knuffel. "Het is goed, meisje."
Aan tafel is het gezellig. Ik praat druk met Caleb over van alles en nog wat, totdat mijn vader de aandacht trekt.
"En Sarah," begint hij. "Heb je al nagedacht over de Selectie?"
Mijn gezicht betrekt. Dit betekent dat ik toch echt een beslissing moet nemen. Ik overweeg alle voors en tegens in mijn hoofd. Dit is zo lastig.
"Ik doe het. Ik schrijf me in."
Het gezicht van Rose klaart op en Caleb kijkt me verbaasd aan. "Ik had niet gedacht dat je dat zou doen," mompelt hij.
"Natuurlijk wel!" roept Rose. "Heb je dan nog nooit gezien hoe verliefd ze kijkt als ze de prins op televisie ziet?"
"Jongens, stop. Ik doe mee en daarmee klaar," roep ik. Waarom zijn broers en zussen soms zo irritant?

Na het eten help ik mijn moeder in de keuken, maar blijkbaar gaat vandaag alles mis, want ik laat twee glazen en een bord kapot vallen. Geluk zit er dus ook niet in.
"Sorry, mama. Ik help wel met opruimen," zeg ik in een poging om het nog een beetje goed te maken.
"O nee Sarah, dat lijkt met geen goed plan. Jij gaat nu naar het atelier en vraagt papa of hij je wil helpen met het formulier," beslist mijn moeder.

"Maar mam, ik ben oud genoeg om het zelf in te vullen, ik kan lezen en schrijven, dus ik kan het best zelf."

"Je vraagt papa. Ik zie je zo een pot verf over het formulier gooien en ik wil voor je dat het goed gaat, dus je vraagt papa."
Ik weet dat het geen zin heeft om tegen haar in te gaan, dus loop ik naar het atelier. Daar is mijn vader aan het beeldhouwen.
"Pap, waar heb je de brief voor de Selectie gelaten? Ik moet hem samen met jou invullen," roep ik, zodra ik het atelier binnenkom.

"Saar, kan je dat niet zelf? Je bent zeventien!"
"Ja, dat vond ik ook, maar van mama moet je helpen," werp ik tegen. Zuchtend legt mijn vader zijn spullen weg en komt met me mee. "Het formulier ligt op de kast in de kamer, pak het maar vast. Ik kom zo."

Ik loop vast naar binnen en pak het formulier. Als ik zie wat ik allemaal moet invullen zucht ik. Hier heb ik geen zin in. "Goed, weet je al wat je moet invullen?" vraagt mijn vader als hij binnenkomt. Ik knik. Samen beginnen we. Ik moet mijn naam, leeftijd, kaste en provincie invullen. Als ik verder lees, zie ik dat ik mijn lengte en gewicht moet invullen. Dat weet ik niet uit mijn hoofd. Ik sta op en ren naar de badkamer, pak de weegschaal en ga erop staan. 51 kilo, geeft hij aan.
Ik ren weer terug naar beneden en vul het in. "Pap, kan je kijken hoe lang ik ben?"
Mijn vader pakt een meetlint en leest de lengte af: 1,66 meter.
Wat moet ik verder nog invullen? Haarkleur en oogkleur. Gek genoeg heb ik daar nog nooit op gelet. Ik ben gewoon zo weinig met mijn uiterlijk bezig.
"Papa, welke kleur heeft mijn haar eigenlijk? En mijn ogen?"
Mijn vader glimlacht om mijn vraag. "Donkerblond haar en groen-bruine ogen. Net als je moeder."
Ik vul het in. Verder vul ik nog in dat ik de talen, Engels, Frans, Duits en Spaans spreek en dat ik zing, gitaar speel en schilder.

Zo, klaar. Ik leg de pen op tafel en vouw het formulier voorzichtig op. "Ik vraag mama wel of ze meegaat om het formulier weg te brengen," zeg ik. Mijn vader gaat weer aan het werk.

Mijn moeder wilde wel mee. Als we er na tien minuten lopen zijn, vergroten mijn ogen. Ik had wel gedacht dat er veel meisjes zich zouden inschrijven, maar zó veel. Daar wordt ik nooit uit gekozen. Mijn moeder ziet waarschijnlijk wat ik denk want ze zegt: "moed houden, iedereen heeft evenveel kans." Ik glimlach.

Ik voel een tikje op mijn schouder en draai me om. Achter mij staat mijn vriendin Fleur. "Ga je je ook inschrijven?" vraag ik.
"Nee, daarom ben ik ook hier, gekkie. Natuurlijk ga ik me inschrijven," zegt ze lachend.
We kletsen honderduit. Over schilderen, over muziek, over eten, over jongens en nog veel meer. De tijd gaat zo veel sneller.
Na een uur, dat ondanks het kletsen op drie uur leek, ben ik eindelijk aan de beurt. Ik geef mijn inschrijfformulier af en loop door. Blijkbaar moet je ook een foto maken. Dat wist ik niet. En ik zie er niet uit! Nou ja, pech. Gewoon zo mooi en lief mogelijk lachen. Dan moet het wel goed komen. Al heel snel sta ik weer buiten en loop ik met mijn moeder terug naar huis.

De rest van de middag breng ik door met schoonmaken, schilderen en muziek maken. De tijd vliegt voorbij. Het is alweer tijd om te koken. Ik maak snel iets klaar en roep naar papa, Rose en Caleb dat we kunnen eten. Voorzichtig kijk ik bij Natalie en als ik zie dat ze wakker is, breng ik haar ook wat.
Tijdens het eten is het stil, iedereen heeft honger en geniet van het weinige eten dat we hebben. Dan verbreekt Rose de stilte. "Hoe ging het inleveren?"
"Wel goed, het was echt heel druk, we hebben wel drie uur moeten wachten! Maar toen ging het heel snel, formulier inleveren, foto maken en klaar!"

"Moest je een foto maken?" mengt Caleb zich in het gesprek.
"Ja, dat wist ik ook niet, maar blijkbaar moest dat wel," zeg ik.
"Je staat er vast prachtig op," grijnst hij.
"Mmm denk je? Ik zag er volgens mij echt niet uit. Het doet er ook niet toe. De foto is nou eenmaal gemaakt."

Ik sta op en ruim de tafel af. "Nee, Rose. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet hoeft te helpen?" zeg ik als ik haar zie opstaan. "Maar-"
"Nee, ga anders bij Natalie kijken."
Zuchtend staat ze op en loopt naar Natalie. Ik ga verder met opruimen.

Als ik 's avonds in bed lig, kan ik alweer niet slapen. Zou ik gekozen worden? Ik moet nog even geduld hebben. Volgende week zullen we het weten.

~~~~~~~~

Voor de wedstrijd van PearlMiamor .
2863 woorden.