Na het eten werden we naar de paleistuin gebracht en mochten we meedoen met het feest.
Aveline en ik besloten samen te dansen en voor even vergaten we allebei alle ellende die we hadden meegemaakt.
Het maanvolk had een goede smaak voor muziek. Het klonk vrolijk en vredig.
Ik merkte dat koningin Reya me in de gaten hield en ik zag haar de hele tijd met haar butler praten.
"Wat gaat er door je heen?" vroeg Aveline toen ze me zag kijken.
"Nee. Niks hoor. Ik vind gewoon dat de koningin een hele mooie jurk draagt," zei ik en Aveline glimlachte. "Ze heeft een goede smaak," gaf ze toe.

Ik voelde dat ik met koningin Reya moest praten, dus ik besloot naar haar toe te lopen.
Twee centaurs naast haar hielden me weer tegen maar Reya gebaarde dat het goed was.
"Uwe majesteit," begon ik en ineens raakte ik een beetje zenuwachtig. Snel deed ik een buiging en keek haar aan.
Ze lachte.
"Kan ik u misschien even spreken?" vroeg ik.
Reya keek haar centaurs even aan en wenkte naar me dat ik moest meelopen.
Ik volgde haar naar een afgesloten deel van de tuin.
Ze opende het hek en liet me als eerst naar binnen lopen.
"Waar zijn we?" vroeg ik en zag dat dit deel van de tuin nog mooier was.
De bloemen waren groter en er was een vijver. Vissen zwommen in het heldere water en het geluid van padden en krekels was zacht op de achtergrond te horen.
"Dit is de eerste plek waar de Maangodin Lunawyn haar prachtige bloemen liet bloeien. Vind je het mooi?" vroeg Reya en ze raakte een paar bladeren van een grote plant aan.
"Het is prachtig," zei ik en Reya ging op een bankje zitten. Ik nam naast haar plaats en we keken uit op de vijver.
"Je wilde me iets vertellen," begon de koningin.
"Klopt," begon ik. "Het klinkt misschien heel vreemd, maar wat betekent het eigenlijk dat ik het Kind van de Maan ben?".
Reya glimlachte. "Ik snap waarom je het vraagt. Het Kind van de Maan is een Kind van Lunawyn, onze Maangodin zoals je nu weet. Eens in de tientallen of zelfs honderden jaren zegent zij een kind met het licht van de maan. Vooral als er een belangrijke taak staat te wachten," vertelde ze.
"Dus ik heb een belangrijke taak? Maar wacht.. ik ben al die tijd mens geweest en nu heb ik ineens deze krachten. Zijn mijn ouders dan toch geen gewone mensen?" vroeg ik en koningin Reya slikte. Ik hoorde haar diep in en uit ademen en keek haar aan.
"Lena," begon ze. "Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen,".
"Wat wilt u zeggen? Kende u mijn ouders?"
Ik zag dat Reya tranen in haar ogen kreeg.
"Sorry, ik wilde u niet aan het huilen maken," zei ik snel en voelde me schuldig.
"Dit is niet te geloven," zei ze zacht en veegde een paar tranen weg.
"Ik kende je ouders," ging ze verder. "Ik was net 19 jaar en was een temperament vol type. Ik zei graag wat ik zelf wilde en deed wat ik zelf wilde doen. Mijn ouders konden me soms niet aan. Ze wisten geen raad met me. Al helemaal op de dag dat ik wegliep en niet meer terugkwam. Ik reisde een paar dagen tot ik een man ontmoette die mijn leven op z'n kop zette. Hij was een mens. Geen magie. Ik daarentegen was verbonden met de maan en had wel magische krachten. Zijn naam was Theo. We reisden een aantal maanden samen tot ik zwanger raakte. Hij wilde voor me zorgen en bracht me naar Catador. Daar beviel ik van een dochtertje. Ze was prachtig," vertelde Reya en keek me even aan.

Ik had ineens een hele sterke band met haar. Alsof ik mezelf zag in het verhaal.

"Haar naam was Amara en Theo was ook helemaal verliefd op haar. Maar op een dag...," en Reya stopte even met haar verhaal. Ze leek weer emotioneel te worden.

"Op een dag kwamen er kasteelwachters binnen en namen haar mee. Ik wilde ze tegenhouden dus ik gebruikte mijn krachten op hen. Theo was aan het werk, dus hij kon me niet helpen. Ik gilde, schreeuwde en huilde, maar ze slaagden erin haar mee te nemen. Ik had voor het eerst in mijn leven bloed aan mijn handen kleven... maar voor mijn kind zou ik alles doen,"

"Wat gebeurde er toen? Hebben mijn ouders dit gedaan?" vroeg ik gefocust op het verhaal wat de maankoningin me vertelde.
"Koning Henrick en koningin Esther hadden ons kind af laten pakken. Ze hadden haar meegenomen naar het kasteel en ik werd tot de doodstraf veroordeeld. Ik was moe van het gebruiken van mijn krachten en Theo wilde dat ik ging vluchten. Ik wilde niet, maar ik ging weg. Ze hebben me nooit gevonden, want ik ging terug naar mijn ouders. Ik heb ze dit nooit verteld... jij bent de enige," vertelde Reya en ik probeerde het te begrijpen.
"Ben ik... ben ik.. uw.. dochter?" vroeg ik en keek haar aan.
We keken elkaar lang aan en Reya begon te huilen.
Ik kreeg tranen in mijn ogen en stond even op.
"Ze hebben me... ontvoerd? Hebben ze me gewoon afgepakt? Gewoon meegenomen?" vroeg ik en knipperde met mijn ogen om de tranen te deppen.
"Ze wisten dat je krachten had. Ze wisten in ieder geval dat ik het had. Misschien wilden ze gebruik van je maken," antwoordde Reya.
"U bent mijn moeder. Mijn echte moeder," zei ik hardop en Reya stond op om me te omhelsen.
Dit voelde heel gek, maar ook vertrouwd tegelijk. Het verdriet van dit verhaal kwam in me naar boven en mijn moeder hield me stevig vast.
"Het spijt me. Dat ik je nooit ben komen zoeken," zei ze in mijn oor.
"Ze zijn gelukkig nooit achter mijn krachten gekomen," zei ik zacht.
"Je hebt geen idee hoe speciaal je bent, Amara,".

Hey allemaal, wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal? Laat me weten wie je favorieten zijn. Er komt veel meer aan!! Stay tuned❤️
Xx O