Ik stond in een oude oorlogskamer waar Natzar zijn plannen besprak. Voor me stond een tafel met een grote landkaart erop.
"Uwe majesteit," hoorde ik een zachte stem zeggen. De leeuwinnen die de wacht hielden bij de deuropening weigerden een jonge vrouw met kort wit haar naar binnen te laten.

"Laat haar maar binnen," zei ik en de vrouw stapte de kamer in.
"Wat is je naam?" vroeg ik.

"Farja," antwoordde ze.

"Wat kan ik voor je doen?" vroeg ik en ze keek heel even naar de grond.

"Ik vroeg me af wat u met me gaat doen nu Natzar niet meer leeft," zei ze.

"Hoe bedoel je?" vroeg ik.

"Ik ben zijn nicht," antwoordde ze. "En ik draag zijn kind,". Ze droeg haar kleding zo dat haar zwangerschap niet snel te zien was. Ze legde haar handen op haar buik en ik schrok. Haar buik was al aardig groot.
"Hadden jullie..," begon ik, maar kwam niet verder.
"Een relatie? Nee..," zei ze zacht en ik zag dat ze zich schaamde. "Natzar was een tiran, maar ik kan een nieuw leven niet schaden met het verleden,".

"Ik begrijp het," zei ik. "Als je denkt dat ik je wegstuur, dan heb je het mis. Je kunt gewoon blijven,".
Farja keek me met grote ogen aan en ik zag een kleine glimlach op haar gezicht.
"Ik ben niet zoals hij," merkte ik op.
"Ik ben blij dat de zwarte leeuw is teruggekomen," zei ze dankbaar. Ik knikte naar haar.

"Als ik iets voor u kan doen," stelde ze voor en ik schudde mijn hoofd.

"Natzar vertelde me altijd alles," zei ze. "Behalve wat hij uw vader had aangedaan..,".

"Natzar kon twee gezichten opzetten. Het is beter zo. Ik weet dat je hem niet mag, maar hij blijft je oom. Als je hem wilt begraven dan is dat oké," zei ik tegen haar, maar ze schudde al snel haar hoofd.

"Hij heeft me nooit behandeld als een gelijke. Hij sloeg me, schoor mijn haar af... v-verkrachtte me," vertelde Farjah en zag de tranen in haar ogen. "Ik was zijn pop en ik ben blij dat u hem vermoord heeft. Nu heeft mijn kind een kans om normaal te leven. Dank u wel,".

Ik vond het vreselijk om haar verhaal te horen. Mijn vader was Natzars vriend en ik wist zeker dat hij nooit wist dat Natzar zulke gruwelijke praktijken verrichtte. Of daartoe in staat was.

Ik knikte naar haar en Farja veegde haar tranen weg.
"Ik wil in ieder geval dat u weet dat ik u kan helpen," ging ze verder.

Ik dacht eventjes na.
"Is het echt waar dat er haviken en wolven zijn?" vroeg ik.

Ze knikte.

"Ik wil dat ze hierheen komen," antwoordde Maltar.

"Ik kan dat voor u regelen?" stelde ze voor en ik accepteerde haar aanbod.
"Ik weet dat je zwanger bent, maar als je de haviken en wolven kunt regelen, dan wil ik je bij de oorlogsraad," zei ik en Farja knikte dankbaar.

Ze verliet de kamer en ik bekeek de landkaart.
Het was een aantal dagen lopen naar Trivah en ik moest op de één of andere manier communiceren met Aderia. Hadden we wel genoeg leeuwen? Hoeveel haviken en wolven waren er? Zouden we wel winnen van de Trivanen?

Ik liep naar buiten en de leeuwinnen bij de deur volgden me in hun menselijke gedaante.
Ik had tegen de stamleden gezegd dat ze moesten trainen in hun menselijke gedaante. Leeuwen waren over het algemeen snel met het transformeren naar hun innerlijke dier. Onze vechttechnieken in onze menselijke gedaante waren minder goed dan die van onze leeuw. Daarom was het belangrijk om met beide gedaantes goed te worden in vechten.

Het volk van Natzar bestond meer uit leeuwinnen dan leeuwen.
Ik vroeg me af hoeveel vrouwen Natzar zwanger had gemaakt. Hij deed het met zijn eigen nicht. Hij was walgelijk. Toch wilde ik een betere wereld voor vrouwen zoals Farja, die verantwoordelijk was voor het nieuwe leven in haar buik.

Ik besloot naar buiten te gaan om een frisse neus te scheppen. Ik vond een rivier en ging er met mijn voeten in zitten. Het heerlijke koude water stroomde langs mijn huid en ik dacht aan Amara en Ayla. Ik hoopte dat Amara niet leed. Ik werd al boos door de gedachte dat ze haar iets aan zouden doen. Wat wilden de Trivanen met het zwaard?

Even later kwam Farja me weer opzoeken. Ik zat bij een rivier naast de oude arena.
Ik kon pas verder als de haviken en wolven hier zouden zijn.
"Ik heb een raaf gestuurd," zei ze. "Ze zullen met geluk binnen een dag hier arriveren,".
"Dank je wel Farja," zei ik.
"Mag ik wat vragen uwe majesteit?" vroeg ze.
Ik keek haar aan.
"U had het over een groot kwaad," begon ze. "Ik weet dat u een strijd gaat voorbereiden, maar wie is de vijand?"

"Infernio," zei ik. "Een duistere kracht die ongelofelijke dingen doet. Het werkt samen met de Trivanen en zij hebben mijn vrouw te pakken,".
"Wat erg..," antwoordde Farja. "Ik weet dat de Trivanen bekend staan om hun gevechten. Ze gebruiken monsters die ze over de hele wereld gevangen hebben,".

"Zulke verhalen heb ik ook gehoord. Ik moet haar daar weghalen en Infernio moet vernietigd worden. Te beginnen met die tovenaar en koning Henrick," vertelde ik en Farja knikte.

"Daar ben je!" hoorde ik ineens een bekende stem zeggen.
Thomas liep op me af. Ik stond op en keek hem aan.
"Je hebt je weer vol zitten proppen met gestoofd vlees?" raadde ik en Thomas knikte. Hij pakte een pijp uit zijn tas, deed er wat kruiden in en stak deze aan.
"Ik heb iets nieuws gevonden," begon hij.
"Je begint met roken?" vroeg ik verbaasd.
"Ik wist niet dat leeuwen rookten, maar blijkbaar zijn er hele goede kruiden hier. Leeuwentand en Zilverblad," zei Thomas en rookte hevig van de pijp.
"Wil je ook?" vroeg hij en ik schudde mijn hoofd.
"We moeten nuchter blijven om de strijd te bespreken," zei ik.
"Ik ben maar een dief, Maltar," reageerde Thomas.
"Dat is precies wat we nodig hebben," antwoordde ik.

De volgende dag stond ik voor het oude kasteel van Natzar en zag dat er een grote groep mensen het oude fort binnenliepen.

"De eerste groep is de havikstam. Ina en Ilya zijn de leidsters. Ze zijn tweelingzusjes. Ina draagt een gouden ketting en Ilya een zilveren," vertelde Farja zacht toen ze naast me stond. De tweeling leken spreken op elkaar. Al had Ina veel littekens over haar armen en Ilya had haar haren anders gevlochten.
De haviken droegen allemaal een zwart geverfd lijntje bij hun ogen en hadden hun haren ingevlochten met witte linten. Ik telde ongeveer 40 man en zag de havikstam voor me staan.
Achter hen volgde de wolvenstam.
"Dat is Dario, de leider van de wolvenstam," fluisterde Farja verder. Dario was een jonge man en had een wandelstok in zijn hand.
Bij de wolvenstam telde ik 60 man.
"Het zijn er veel," zei ik, want ik dacht al die tijd dat de haviken en wolven niet eens meer bestonden.

"Over de jaren heen hebben ze zich herpakt, maar zich altijd verborgen gehouden voor de buitenwereld. Natzar bracht hen weer bij elkaar, maar zworen zich nooit meer te mengen met oorlogen. Dit wordt dus heel wat om hen over te halen," vertelde Farja me.

Hey guys! Ik ben jullie zo dankbaar voor de 845 lezers! Ik stop veel tijd in het schrijven om jullie een goed verhaal te presenteren!
Laat me weten in de comments hoe jullie het verhaal beleven! Dat doet me goed om te horen en dan weet ik ook of het verhaal goed aankomt! Ik heb namelijk veel notities en tekeningen buiten dit verhaal!
Volg mijn instagram olvera_stories voor storytrailers en meer!

Xx O