P.o.v: Emily
Donderdag 19 juli
21:08
Emily's huis

Thuis aangekomen plof ik verslagen neer op de bank. Nate loopt naar de keuken, om even later terug te komen met twee glazen water. Hij komt naast me zitten en rijkt me één van de glazen aan, die ik met tegenzin aanpak om hem vervolgens op de salontafel voor ons te zetten.

Ik zie hoe Nate een slok neemt en zijn glas ook op tafel zet, waarna hij zich naar mij omdraait. 'Em... Hoe gaat het écht met je, het hele gebeuren van school terzijde?' Onderzoekend kijkt mijn broer me aan.

Mijn ogen neerslaand slaak ik een diepe zucht, voordat ik aarzelend begin te praten:'Om heel eerlijk te zijn... Ik weet het zelf niet eens.'

Voor ik het door heb voel ik een arm om me heen en word ik in een knuffel getrokken. De tranen die ik zolang binnen had gehouden kom er nu eindelijk uit en ik voel hoe Nate's grip steviger word.

'Hey... Het is oké little sis... Stil maar. Je weet dat je altijd met me kan praten als er iets is, hé?' Zijn woorden doen me goed. Met een beetje twijfel duw ik hem zachtjes van me af. Zodra ik weer een beetje op adem ben gekomen kijk ik hem aarzelend aan.

'Oké, gooi het eruit. Wat ligt er op je hart?' vraagt hij en ik hoor een ondertoon van twijfel door zijn stem klinken. 

Nogmaals haal ik diep adem en dan begin ik te praten:'Er is iets dat je moet weten... Maar je moet me beloven om het tegen niemand anders te vertellen en niet boos te worden.' 'Ik beloof het.' Zonder enige twijfel steekt hij zijn pink uit en ik haak de mijne erin.

Dan gooi ik alles eruit, van de berichten van Creep, naar de symptomen van mijn ziekte, de bomaanslag, tot het verdachte gedrag van April. Als ik mijn verhaal heb gedaan kijkt Nate me vol ongeloof aan en trekt me weer in een knuffel.

Terwijl de tranen voor de zoveelste keer op de vrije loop gaan, verontschuldig ik me in gedachten naar de anderen, wetende dat ze het niet leuk gaan vinden dat ik dit heb verteld...