Langzaam open ik mijn ogen en knipper een paar keer tegen het felle zonlicht dat door de grote ramen valt. Met mijn vingers dwaal ik over een mega zacht dekbed en verstop mijn hoofd in het wegzakkende kussen. Dit is echt de hemel, welk bed ligt er nu zo lekker? Hier zou ik elke nacht wel vredig in kunnen slapen en elke ochtend heerlijk in kunnen wakker worden.

"Vind je het weer tijd om wakker te worden, kleintje?" fluistert een warme stem boven mijn hoofd. Ik open mijn ogen weer en kijk in het gezicht van Xeviov, die naast mij op het bed zit en mijn kant op kijkt. "Je hebt gewoon vier hele uren geslapen, volgens mij had je het nodig. Je hebt niet eens meegekregen dat er een verpleger is langsgeweest."

Opnieuw open ik mijn ogen en kijk recht in de magische bruine ogen van Xeviov. Zijn haar hangt wat naar voren en ik steek mijn hand uit om erdoorheen te gaan. Ik strijk de lange plukken achter zijn oor en een twinkeling ontstaat in zijn ogen. De hertog komt iets dichterbij met zijn hoofd en ik voel hoe zijn warme adem over mijn gezicht strijkt.

Hij drukt een kusje op mijn wang en laat dan een spoor van kleine kussen achter, waarna hij er eentje op mijn mond drukt. Hij wil weer overeind gaan zitten, maar ik houd hem tegen bij zijn schouders. "Ik dacht dat jij meer van die andere dingen was?"

"En aan welke dingen zit je dan te denken?" Met een uitdagende blik kijkt Xeviov mij aan, terwijl hij een heel klein beetje meer ruimte tussen onze lichamen brengt om mij aan te kijken.

Een warmte trekt over mijn gezicht heen, terwijl ik niet te erg in mijn gedachten probeer te verdwalen. Xeviov laat zich weer iets naar beneden zakken en houdt mijn blik vast. "Ik heb namelijk ook gewoon een hele zachte kant. Wat heb je eigenlijk allemaal nog opgezocht?"

De twinkeling in zijn ogen laat zien hoeveel hij ervan geniet en ik voel me met de seconde iets ongemakkelijker worden. "Niet veel. Alleen wat basisdingen die in de boeken staan."

"Oh, maar er zijn ook boeken te vinden, die veel meer bevatten dan alleen de basisdingen," antwoordt Xeviov. "Maar wat wil je nu doen? Mijn hand vasthouden of met me knuffelen-"

"Xeviov," zeur ik zacht, onderbrekend. Ik verplaats mijn handen van zijn schouders in zijn nek en strijk daar met mijn vingers langs.

Een kleine grijns vormt zich op zijn gezicht, terwijl hij iets verplaatst op het bed om het voor hem iets fijner te maken. "Zeg dan gewoon meteen dat je een veel langere kus wil hebben," mompelt hij zacht, waarna zijn lippen teder tegen die van mij aan strijken.

Zijn lippen bewegen zacht tegen die van mij en ik laat mijn handen door zijn haren glijden, wat een zacht geluid binnenin Xeviovs mond teweeg brengt. Voorzichtig houdt hij zijn handen rond mijn middel, terwijl hij ervoor zorgt dat hij niet met zijn hele gewicht op mij leunt.

Na een heerlijk moment van hem zo dicht tegen mij aan, laat hij me voorzichtig los en komt weer iets overeind. "Het is toch ook echt goed om niet te lang meer te blijven liggen," brengt hij een beetje hees uit. "Dan heb je nog iets meer aan de dag."

Ik hum wat in het kussen en probeer mij verder in de deken te wikkelen, maar Xeviov houdt mij tegen. "Ik weet echt dat mijn bed ongelooflijk lekker ligt, maar het is vele beter om er nog even weer uit te komen." Xeviov houdt zijn hand op mijn zij en een aangename warmte verspreidt zich door mijn lichaam. Met een oprechte glimlach kijkt hij mij aan, waarna hij mij omhoog helpt en ik de kamer nog wat beter in mij opneem.

Zijn kamer is licht, met één donkere muur, voor de ramen hangen luchtige, stoffen gordijnen en zelfs zijn bed heeft doorzichtige gordijnen. Geef mij ook zo'n groot hemelbed. Het ziet er prachtig uit. Voor de rest is zijn kamer niet erg persoonlijk, waar bij mij overal spullen en kleren liggen, is het bij hem allemaal leeg. De meubels zijn er, en de kasten zullen vast gevuld zijn, maar het zou ook een hotelkamer kunnen zijn. Het is zo onpersoonlijk.

"Is dit echt jouw kamer?" vraag ik ongelovig. "Ik bedoel, dit is de doorsnee luxe hotelkamer, hoe kun je dit als echt van jou zien?"
Xeviov haalt zijn schouders op. "Het is een slaapkamer, ik slaap er. Verder heb ik ergens nog een tweede kamer. Als kind was het mijn speelkamer, maar nu is het meer een kamer waar ik kan uitrusten, zonder te slapen."

"Als daar ook zo'n groot bed staat, zou ik dat zien als je slaapkamer en dit als de tweede kamer."

Xeviov begint te lachen. "Nee, helaas. Er staat geen bed, wel een lekkere, grote bank. Waar je trouwens op kan liggen, maar geen bed."

"Maar... ik snap het gewoon niet. Ik had zoiets anders verwacht. Je zei dat het je eigen privé plek was en dit... het voelt gewoon zo... niet dat. Hoe kan dit zo'n plek voor jou zijn?" Mijn toon klinkt iets harder dan gepland, maar het is zo vreemd in mijn ogen. Dit kan toch niet werkelijk zijn favoriete plek zijn?

"Je hebt het hier wel over mijn slaapkamer," antwoordt Xeviov serieus. "Ik slaap hier al bijna mijn hele leven en alleen ik. Natuurlijk is het dan mijn plek."

Ik begin om mij heen te wijzen de slaapkamer rond. "Maar, de-"

"Het is de slaapkamer stijl van het paleis. Dat is gewoon zoals het eruitziet."

"Maar hoezo moet dit zo daarin passen. Hier worden toch nooit officiële foto's gemaakt?" breng ik verbaasd uit. Ik snap het gewoon echt niet.

Xeviov haalt zijn schouders op. "Dat maakt niet uit. Dit is gewoon zoals het eruit ziet en ik weet niet beter."

"Zou je dan nooit iets anders willen? Zelf kiezen hoe het eruit ziet? Posters ophangen en dat soort dingen?"

Xeviov haalt zijn neus op. "Posters? Waarvan? Daarbij regelt de stylist alles in huis. Dat is toch veel makkelijker."

"Maar dat is toch niet wat je zelf wil? Of doet ze het op jouw wensen?" Ik kijk Xeviov recht in de ogen aan. "Het is toch leuk om spulletjes te kopen en dan weer eens iets te veranderen. Om te zien dat er geleefd wordt in een kamer en gewoon meer kleur hebben."

"Er zijn genoeg kamers in het paleis met kleur. De slaapkamers zijn rustig gehouden, omdat ze zijn om te slapen. Verder staan er bloemen op de kast."

Ik zucht even diep. "Probeer je het nou te verdedigen, omdat je het werkelijk mooi vindt?"

"Wat moet ik anders dan? Mijn leven speelt zich hier af, niet in één of ander huisje waarin geen enkele stijl zit en om de paar maand een muur wordt geverfd."

"Voor altijd?" vraag ik zacht, terwijl een beangstigend gevoel mij vastgrijpt. Moet ik dan hier voor de rest van mijn leven ook in verblijven als ik met hem verderga? Niet mijn droomhuisje ergens in het kleine bos, met een kleurrijke basis en vol decoratie. Hoe ik mijn artistieke, niet stijlvolle kant, los laat gaan en het - heel eerlijk - rommelig zou zijn. Al zou ik alles terugvinden. Het zou een georganiseerde troep zijn.

"Ja, mijn leven is en blijft binnen de paleismuren. Al kan ik er ook voor kiezen om dagen te verblijven of zelfs te blijven wonen in het kleinere paleis aan de andere kant van het koninkrijk."

"Is dat alles?" Dat is toch geen vrijheid? Altijd maar achter deze hekken wonen. Ja, er is een hele grote tuin en het heeft veel ruimte. Het voelt alleen nu al verstikkend en ik woon er niet eens. Nog niet.

"Xeviov," klinkt een stem, terwijl er op de deur wordt geklopt, waarna die langzaam wordt geopend. "Morgen word jij verwacht tijdens de sportwedstrijd in de grote stad. We zullen je twee vaste beveiligers meesturen. Je hebt na de wedstrijden nog een gepland momentje met de kranten. De vragen zullen morgenochtend met je worden doorgenomen. Volgende week vertrek je voor een maand naar ons bevriende koninkrijk voor wat feesten daar."

Xeviov knikt naar de man, die een hele lijst aan dingen opnoemt. "Dat komt voor elkaar. Ik zal Li wel wat spullen laten inpakken voor volgende week, zodat er wat nieuwe pakken bijzitten."

"Goed." De man laat zijn blik naar mij toe glijden en knikt even. "Voor haar moet er trouwens ook een bericht worden doorgegeven. Haar moeder is benieuwd hoe het gaat en wanneer ze thuiskomt."

Xeviov kijkt mij even kort aan en draait zich dan weer richting de man bij de deur. "Geef maar door, dat het goed gaat en we na het diner kijken hoe laat ze naar huis komt."

In stilte kijk ik de twee aan. Hier dineren? Zouden we daar niet eerst samen over moeten overleggen? Ik weet wat het betekent als zijn familie erbij is, maar daar ben ik nu echt nog niet aan toe. Dit alles, het is gewoon zo anders dan ik had gehoopt, gedacht, gedroomd.

Langzaam sluit de man de deur en laat ons weer met zijn tweeën achter. "Dus jij beslist gewoon even dat ik het wel prima vind om hier te blijven eten?" vraag ik verontwaardigd, terwijl ik nog naar de dichter deur kijk. "Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je straks voor ontzettend lange tijd weg bent. Doe je dat vaak?"

"Eens in de zoveel tijd," antwoordt hij mijn tweede vraag. "Maar als je de ring hebt, mag je gewoon met me mee. Reizen is altijd leuk."

"Zie ik je dan ook? Of ben ik gewoon op dezelfde plek, terwijl jij allemaal dingen doet en ik mezelf maar moet vermaken? Komt het ook altijd pas zo laat als mededeling? Kunnen we überhaupt zelf dingen plannen of moeten we eerst toestemming hebben van al die mensen hier? Daarbij moet je mijn eerste vraag ook nog beantwoorden."

Xeviov wendt zijn blik van me af en speelt wat met de zachte, witte deken, die nog om mij heen geslagen ligt. "Je wil het niet, of wel?" De pijn in zijn stem is hoorbaar en ik slik even. Dit gaat helemaal een kant op die ik nog niet op wil. Al is het misschien beter dat het wel gebeurt.

"Dat zeg ik niet," mompel ik zacht. "Het is gewoon..."

"Niet wat je verwacht had? Niet wat je eigenlijk wil?" zegt Xeviov, als ik te lang stil blijf. "Ik snap het wel. Hoe mooi ik het ook probeer te vertellen, het zal nooit zo zijn als je leven nu. Je zou een keuze moeten maken. Ik snap het echt als je het niet wil, ik had je gewoon wat langer zonder ketting moeten laten, waarschijnlijk was je dan ook tot deze conclusies gekomen."

De zware stilte die volgt, hangt als een muur tussen ons in. Ik weet niet eens wat er te zeggen valt. Ik kan zijn woorden niet ontkennen, maar ik wil hem ook geen gelijk geven. Hetgeen wat ik nog het allerminst wil is kiezen tussen deze twee werelden. Doe ze dan maar allebei.

"Je mag hem best teruggeven," verbreekt Xeviov dan zacht de stilte. "Ik kan je thuisbrengen en het laten stoppen. Ik zal je hier niet tegen je zin binnen deze muren houden. Het is aan jou."

De druk op mijn schouders neemt toe en ik speel wat met de gouden ketting om mijn nek. Paleis of boshuis. Reizen of hier blijven. Drukte of rust. Alle keuzes en verschillen zijn te groot. Ik wil hier helemaal niet over beslissen. Dit was niet wat ik ooit zou willen. Ja, ik heb gedroomd over een bruiloft in de stijl van het paleis, maar dat was zonder alle echte dingen die erbij komen kijken. Eigenlijk wil ik gewoon een dorps man, die mij een bruiloft in de stijl van het paleis geeft.

Alle goden, ik wil hem ook niet laten gaan. Waarom moet hij nou net de hertog zijn? Waarom is hij zo leuk? Heb je die ogen al gezien? Of het lieve karakter, de mooie woorden die hij uitspreekt. Het is gewoon gemeen. Het zou gewoon verboden moeten worden, zo'n mix door deze werelden heen. Dit zijn toch geen dingen waar ik tegen wil kiezen? Het is alsof hij vraagt: Ik of je moeder? Dat is toch geen optie. Daar kiest toch niemand tussen.

Voorzichtig laat ik mijn blik naar die van Xeviov kijken. Mijn blik die voor zichzelf een duizend woorden spreekt en hem een gekwetste uitdrukking oplevert. De blik die ik hem liever nooit had willen geven. Langzaam glijden zijn vingers naar de gouden ketting om zijn nek en ik kijk van hem weg als hij hem er langzaam afhaalt. Het doet gewoon teveel pijn om hem nu aan te blijven kijken.

Hij staat op van het bed en loopt met snelle passen zijn slaapkamer uit en wanneer de deur sluit, laat ik mij achterover op zijn bed vallen. Tranen vullen zich in mijn ogen, maar zo goed als gaat, knipper ik ze weg. Dus, dit was het?

Ik heb gekozen en hij laat me gaan.