Een beetje onhandig stap ik met de hulp van een beveiliger van het paard af. Xeviov wacht geduldig totdat ik op de grond sta, om er daarna zelf af te klimmen. Niklo is naar mijn moeder toegereden om te vertellen dat ik naar het paleis mee zou gaan.

Nooit van mijn leven had ik verwacht om gelijk vandaag met Xeviov te praten, al helemaal niet dat ik ook nog eens voor hem op hetzelfde paard naar het paleis toe zou rijden. In mijn hoofd was ik hem niet eens tegengekomen op weg naar het dorpshuis. Het beste nieuws, hij wil graag met me praten. Dat is in ieder geval al iets. Nu nog hopen dat de rest ook net zo goed verloopt.

"Zullen we naar binnengaan?" vraagt de zachte stem van Xeviov. Zijn hand strijkt langs de mijne, maar hij trekt hem al snel weer terug. "Het is trouwens wel druk in het paleis, dus we gaan via de personeelsingang."

En op dat moment realiseer ik me nog iets anders. "Hoor jij nu niet in een ander koninkrijk te zitten?" vraag ik verbaasd.

Xeviov schudt zijn hoofd. "Nee, dat is toch naar een later moment verplaatst. Ze zijn nu hier. De reden dat het zo druk is."

Ik knik even kort en loop dan achter hem aan richting de personeelsingang. Xeviov houdt de deur voor mij open en loopt dan weer voor mij uit door alle gangen heen. Het is voor mij een wonder dat hij nergens verdwaalt, maar goed, hij woont hier dan ook al zijn hele leven en ik ben hier net twee keer geweest. Niet eens hier, want dit is voor het personeel.

De afstand tussen ons in wordt steeds groter, maar het is dan ook veel te afleidend al die open deuren. Ik kan het niet helpen om even kort naar binnen te gluren om te kijken wat er in die ruimte gebeurt.

Langzaam voel ik hoe Xeviovs hand tegen die van mijn aankomt en onze vingers in elkaar glijden. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het voelt zo goed om zijn lichaam weer zo dichtbij te voelen. Ik had nooit kunnen durven dromen dat ik ooit zoiets kleins als iemands hand vasthouden zou missen.

"Ik wilde je niet kwijtraken in één van de personeelskamers," verklaart Xeviov zichzelf, terwijl hij even zacht in mijn hand knijpt. "Maar wees gerust, we zijn er bijna. En als het goed is, geniet mijn familie nu met de gasten van een grote lunch, dus zijn de gangen leeg."

We slaan nog een paar keer af en komen dan in een gang die mij enigszins bekend voorkomt. Xeviov loopt op een sneller tempo dan net langs alle dichte deuren en ik voel zijn hand wat klam worden in die van mij. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip om een lach binnen te houden. Hij wil echt even niemand tegenkomen.

Xeviov haalt een sleutel uit zijn broekzak en opent de deur van zijn slaapkamer. Binnen laat hij mijn hand weer los en sluit de deur. Hij steekt de sleutel weer in het slot, lijkt even te twijfelen over wat te doen, maar draait hem dan om. Al laat hij de sleutel er wel inzitten. "Niet dat ik jou iets aan wil doen, maar meer zodat niemand ons stoort. Snap je? Ik bedoel, het hoeft niet, maar zo komen de bedienden minder snel langs. Al kloppen die nog, eigenlijk zou je meer bang moeten zijn voor mijn zus of broertjes want die rennen gewoon naar binnen. Dus misschien daarvoor, maar goed, als je het niet wil moet je het zeggen," ratelt Xeviov aan één stuk door.

Deze keer kan ik de glimlach niet tegenhouden. "Nee, het is goed, laat maar zo," antwoord ik lachend.

"Dus," begint Xeviov langzaam. "Praten. Waar beginnen we?" Hij neemt plaats op zijn bed en na even te hebben getwijfeld, ga ik er ook opzitten. In kleermakerszit neem ik tegenover hem plaats.

"Ik zal mijn verhaal wel eerst doen," begin ik te praten. "Kijk, ik heb al die weken geleden een verkeerde keuze gemaakt. Of nou ja, niet verkeerd, maar eerder te snel. Het ging sowieso allemaal snel en ik had nog nergens echt over nagedacht. De praktische zaken niet in ieder geval."

"Dus wel over andere zaken," onderbreekt Xeviov mij grijnzend.

Ik duw hem plagend tegen zijn schouder naar achteren. "Ik probeer hier iets serieus te zeggen, ja."

"Ga verder, ik luister. Al wil ik straks nog wel weten waar je dan wel al over na had gedacht."

Ik schud lachend mijn hoofd. "Goed, waar was ik. Het is niet dat ik geen relatie met jou wil hebben of in ieder geval het niet wil proberen. Want de afgelopen weken heb ik alleen maar aan jou zitten denken."
Xeviovs gezicht klaart op en hij komt weer overeind uit zijn liggende positie.

"Ik weet alleen niet of ik mij volledig aan jouw leven kan aanpassen. Want dat staat bijna lijnrecht tegenover hoe ik wil leven. Dus misschien werkt het nog steeds niet tussen ons. Maar-"

"Het is niet dat dat moet," onderbreekt Xeviov mij weer. "Denk ik. Zelf weet ik ook nog niet alles over het leven hier. Ik ben er dan wel opgegroeid, maar ik ken nog niet alle mogelijkheden hier. Maar er zal vast wel iets in te regelen zijn. Ik bedoel, de hertog en hertogin van het naburige koninkrijk leven ook niet meer zoals honderd jaar terug. Zij hebben ook zelf keuzes gemaakt in hun leven." Xeviov haalt een hand door zijn haren heen en kijkt mij dan recht in de ogen aan. "Zij hebben mij ook op het idee gebracht om twee kettingen te laten maken."

Zachtjes glimlachend kijk ik hem aan. Hij heeft werkelijk geen idee hoe schattig hij eruit ziet als hij wat nerveus is. "Ik hoop het dan maar," breng ik zacht uit. "Want ik zou graag met jou een leven leiden."

Een brede glimlach verschijnt op Xeviovs gezicht en hij komt over het bed heen gekropen naast me zitten. "Dus... je hoeft niet per se op heel wat afstand van mij te zijn?"

Ik schud mijn hoofd, waarna Xeviov meteen in actie komt en mij in zijn armen trekt. "Alle goden, ik heb dit en gemist en zo graag ooit eens goed willen doen." Mijn zij drukt tegen Xeviovs buik aan en voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder neer. Xeviov vouwt zijn handen voor mijn lichaam in elkaar en drukt mij volledig tegen zich aan. "Vertel nu eens over je plannen in het leven."

"Oké dan. Als eerste heb ik altijd gedroomd van een klein, knus huis midden in het bos. Een beetje verwijderd van de gewone wereld en in alle rust van de natuur. Daarnaast zou ik graag willen reizen, maar niet in mijn eentje. Ik houd ervan om samen te zijn met iemand. Ook wil ik gewoon nog naar de markt in het dorp gaan, ik zal dat eten nooit kunnen missen. Het drinken ook niet trouwens. Eigenlijk wil ik gewoon sowieso zelf koken, maar goed, als ik iets moet laten liggen, dan zal het dat wel zijn. Ik wil zelf beslissingen maken en niet iemand die al mijn plannen voor mij maakt. Verder zou ik eigenlijk het liefst als een onderwijzers op de dorpsschool werken. De kinderen van het dorp iets leren. Buiten dat heb ik niet echt vastgestelde plannen, ik wil gewoon vrij leven en zien wat er allemaal gebeurt."

Xeviov begint wat met mijn haren te spelen en leunt met zijn hoofd op die van mij. "Dat klinkt mooi. Ik weet alleen niet of je echt op de dorpsschool kan werken als je met mij samen bent. Niemand doet werk dat niets met het paleis te maken heeft. Maar misschien kun je wel de paleis kinderen dingen leren? Zij gaan natuurlijk ook naar school en kunnen vast een goede onderwijzeres gebruiken."

"Als dat het is, zou ik nog wel met jou kunnen leven," antwoord ik zacht. "Maar ben ik dan ook nog vrij om mijn moeder en andere familie te bezoeken?"

"Natuurlijk, niet alleen, maar je bent altijd vrij om naar ze toe te gaan. Er zijn wel meer mensen van burger naar het paleis gegaan. Niet veel, maar het komt wel voor en zij kunnen gewoon hun familie in het dorp bezoeken. Zij leven in allebei de werelden en zeggen dat het niet eens zo moeilijk is."
"Dat klinkt wel geruststellend. In ieder geval beter dan tussen de twee werelden in vastzitten." Ik laat mijn lichaam ontspannen tegen hem aanleunen en Xeviov drukt een kus op mijn voorhoofd. Zachtjes speel ik met de touwtjes van zijn vest. "Jij bent ook de eerste die ik ken die zo'n casual kledingstijl heeft als die geen afspraken heeft."

Xeviov lacht zacht. "Ik weet het, maar het zit gewoon ontzettend lekker. Waarom zou ik het dan niet dragen?"

"Dat is zeker waar," antwoord ik. Met mijn handen pak ik die van hem vast en speel wat met zijn vingers, terwijl ik mij zo draai dat ik hem aan kan kijken. Hij ziet er zelfs van onderen ontzettend knap uit. Er staat een licht roze blos op zijn wangen. Ik strek mij een beetje uit en geef hem een kleine kus op zijn kaak. De kleur op zijn gezicht wordt iets roder en zacht glimlach ik. "Ben je het niet gewend zo lief behandeld te worden?"

"Dat ik bepaalde dingen heb gedaan, betekent niet dat ik alles ooit al eens heb meegemaakt. Jij bent voor mij ook in heel veel dingen de eerste. Mag ik je trouwens je ketting alweer teruggeven?" Met vragende, onzekere ogen kijkt Xeviov mij aan. "Ik beloof je dat ik rekening zal houden met je dromen. Een huis in het bos lijkt mij ook wel wat, we kunnen er wellicht niet altijd wonen, maar het kan een rustige, vakantieplek zijn of iets waar we kunnen heengaan als het paleis te veel is."

Mijn glimlach wordt alleen maar groter. "Ja, die mag je teruggeven. Ik zou het heel graag met jou proberen."

"Als we in het vervolg goed met elkaar blijven praten, wat we zullen leren door de tijd, komt het vast helemaal in orde." Xeviov steekt zijn hand uit en trekt een lade van zijn nachtkastje open. De twee kettingen komen tevoorschijn en Xeviov brengt mijn haar over mijn schouder, waarna ik de koele ketting om mijn nek heen voel.

De andere wordt in mijn hand gelegd en met mijn gezicht naar Xeviov toe ga ik op zijn schoot zitten en hang de ketting zorgvuldig om zijn nek. Ik wil weer van hem weggaan, maar Xeviov legt zijn handen op mijn heupen en houdt mij dichtbij. Ik kijk Xeviov recht in zijn ogen aan en laat mijn handen in zijn nek liggen.

"Je hebt geen idee hoe sensueel die handeling was," fluistert hij dichtbij mijn gezicht. Bij het horen van die toon en woorden, voel ik mijn gezicht warm wordt. "Nu wil ik je nog meer zoenen."

"Doe dat dan." Ik laat mijn vingers over zijn nek glijden en voel niet veel later hoe Xeviov zijn lippen stevig op die van mij duwt. Ik schuif naar voren en druk mijn hele lichaam tegen die van Xeviov aan. Hij drukt zijn vingers licht in mijn heupen en een zacht geluid valt uit zijn mond in die van mij.

Zachtjes beweegt hij zijn vingers naar mijn middel en-

"Xeviov," roept een stem vanaf de gang, waarna er hard op de deur wordt geklopt. Met grote ogen duwt Xeviov mij een beetje van zich af, al houdt hij mij nog steeds stevig vast.

"Wie is dat?" fluister ik zacht.

"Mijn jongste broertje, ook bekend als, de grootste kletskous en persoon die nergens over zijn mond dicht kan houden."

Er wordt nog eens hard op de deur geklopt, maar Xeviov houdt zijn vingers voor zijn mond als teken dat we heel stil moeten blijven.

"Weet jij waar Xeviov is, Niklo?" vraagt een jonge stem.

Xeviov mompelt wat woorden in zichzelf en zet mij dan van zijn schoot af om snel naar de deur te gaan, maar Niklo is hem voor.

"Die zit in zijn slaapkamer, kleine man. Samen met Aaliyah, al de hele middag." In zijn beweging blijft Xeviov midden in zijn kamer staan. Hij ratelt zacht een reeks slechte woorden op.

"Mama, Xeviov is met een meisje," schreeuwt de jonge stem door de gang. "Daarom doet hij niet open om op pad te gaan."

"Xeviov heeft een meisje?" roept een andere stem verbaasd uit. Een jonge vrouwenstem deze keer.

Xeviov laat zich languit op bed vallen en ik klop een paar keer op zijn schouder. "Misschien valt het hartstikke mee."

"Waarschijnlijk niet, maar iedereen weet het nu toch al," brengt Xeviov zacht uit. Met een liefdevolle blik in zijn ogen kijkt hij mij aan. "Maar ik het deze tijd toch zoveel liever met jou alleen doorgebracht." Hij drukt een korte kus op mijn lippen en neemt mij dan aan mijn hand mee van het bed af en opent de deur, waar zijn hele familie ons al schijnt op te wachten. Volgens mij staan zelfs de gasten erbij.

"Ik had je graag op een andere manier voorgesteld, maar bij ons gaat wel meer niet volgens origineel plan."