P.o.v. Niall

Met tranen in mijn ogen loop ik weer terug naar achteren na mijn speech. Dit is zo fucking moeilijk om te doen! Nienke is de reden dat ik nog leef en aangezien Nienke niet meer leeft, wat doe ik hier dan nog?

Snel ga ik weer naast Louis staan en hij geeft mij een vriendschappelijke knuffel.

"Goed gedaan, mate." Fluisterd hij en ik geef een dankbaar knikje. Nu loopt Louis naar voren om zijn speech te doen. Hij geen blaadje bij zich dus doet dit allemaal uit zijn hoofd wat ik heel knap vind want er is veel over Nienke te zeggen. Sommige herinneringen moet je opschrijven om ze voor altijd te onthouden.

"Hallo allemaal, ik gaa iets vertellen over familie en wat Nienke daar een rol in heeft gespeeld." Naast mij steekt Leigh bemoedigend haar duimen op en hij glimlacht heel even. "Ik ken Nienke nog maar net een jaar maar is in die tijd zoveel voor mij gaan betekenen dat dit het moeilijkste is dat ik ooit heb gedaan. Nienke heeft nooit haar gezin ontmoet in al die tijd en dag komt door mij. Ze heeft gebeld met haar zussen en haar broer en heeft daarbij wel contact gehad maar niet met jas ouders en die reden weten jullie allemaal wel. Maar Nienke wist het niet. Haar moeder is ook dood, maar dat wist ze niet. Ze wist niet dat onze ouders uit elkaar zijn gegaan nadat zij was geboren. Ze wist niet dat onze moeder ziek was. Dat onze vader niks met ons te maken wil hebben en dat onze broer en zussen maar de helft van ons zijn. Ze wist wel van Mark, de vader van onze broer en zussen maar niet de reden en de oorzaak. Die zal ze ook nooit weten. Nienke dacht er ook niet over na. Ze hield van haar leven en niets kon haar tegen houden als ze écht ergens voor ging." Een meisje met blond haar dat overloopt op paars staat langzaam op en loopt langs mij heen de zaal uit. De tranen stromen over haar wangen heen die ze gauw weggeeft als ze ons passeert. Ik ken dat meisje eigenlijk niet, misschien Selena wel. Laat ik het zo maar gaan vragen.

🎵

"Selena!" Zeg ik terwijl ik op haar af stap. "Dat meisje die de zaal uit liep he?" Langzaam herrinerent knikt ze. "Weet jij wie dat is?" Ze knikt en slikt even.

"Ze is een vriendin van ons die ons al heel lang kent. We hebben samen onze studies in LA gedaan en we deden veel met haar maar ze veranderde opeens en ging niet meer met ons om. Ze zat in de pauzes alleen en als wij bij gas wouden gaan zitten liep ze bijna huilend weg maar ik weet niet waarom." Antwoord ze.

"Ik ga met haar praten." Zeg ik en ik loop richting de uitgang waar ze nu heen loopt maar Selena pakt mijn arm.

"Ze is erg schuw en vind het niet leuk om met vreemden te praten, heeft ze nooit leuk gevonden." Zegt ze waarschuwemd. Alsnog ga ik na at haar toe. Ik ren door de gangen heen en kom uiteindelijk uit op de begraafplaats. Het is al donker en er hangt een grimmige sfeer hier rond. Even loop ik langs de graven totdat ik haar zie. Ze zit op haar hurken bij een graf en de tranen stromen over haar wangen heen.

"Hey." Zeg ik zacht en ik loop naar haar toe. Verschrikt kijkt ze op en rent gelijk weg. Shit. Snel ren ik achter haar aan maar ze is te snel. Ze springt over een hekje heen en rent een hoekje om. En toen was ze weg...

####

Ja hoi ik heb niks te zeggen alleen dan er een tijd sprong aankomt dus maak je klaar.

XXX me