Weer kwam het vlijmscherpe lemmet bijna in mijn zij terecht. Ik hield het zwaard van mijn tegenstander nog maar net tegen. Ik was aan het einde van mijn krachten, ik kon het niet lang meer volhouden. Waarom was ik deze strijd aangegaan, waarom had ik mezelf rechtstreeks de dood ik geleid. Waarom? Ik wilde iedereen de schuld geven, maar ik wist dat ik alles zelf veroorzaakt had. Ik had mezelf in deze situatie gesleept, ik had alle chaos die nu heerste veroorzaakt. Voor mezelf. Wat een egoïst ben ik toch, wat een vreselijke egoïst ben ik geworden. Weer een nieuwe slag van het zwaard wordt op me afgevuurd, ik zie het lemmet glimmen in het zonlicht. Snel probeer ik mijn zwaard op de juiste plek te leggen, maar mijn armen staan het niet toe. Ik ben aan het einde van mijn krachten, letterlijk. Mijn knieën beginnen te knikken en ik laat mijn zwaard vallen. Ik zie de gemene grijns op het gezicht van mijn tegenstander als hij merkt dat ik me overgeef. Ik wil dit niet, ik wil niet toegeven. Ik ben altijd al stijfkoppig geweest, maar nu moet ik het loslaten. Alles in mijn lijf protesteert als ik me op mijn knieën laat zakken. Ik heb geen idee wat ze met me gaan doen, er zijn zoveel mogelijkheden. ze kunnen me gevangen nemen, laten wegrotten in een cel. Ze kunnen me ook als slaaf verkopen, me keihard laten werken. Ze zouden me ook een langzame en pijnlijke dood kunnen laten sterven. Of me gewoon laten vermoorden, hier en nu. Voor het oog van het volk. Deze man die hun verloste van de kwelgeest die hun al vijf jaar lang treiterde. Misschien zou dat wel het fijnste zijn, ik had al zolang moeten zwijgen. Ik heb al zolang mijn geheimen moeten bewaren. Niemand wist het, niemand weet het. Ik hoor zwak op de achtergrond de stem van de koning. Ik wil niet naar hem luisteren, maar een vreemde kracht dwingt me om dat wel te doen. Ooit had ik respect voor deze man gehad, ooit had ik voor hem gejuicht, ooit was hij mijn koning geweest. 
"Hoe zal de doodstraf moeten worden uitgevoerd?" vraagt de koning aan zijn volk.
Ik wist dat dit ging gebeuren, mijn zesde zintuig had het me al verteld. 
"RIEMZAK!" roept het hele volk in koor. 
Ik slaak een zucht van verlichting, dat was een slag van een zwaard en het was voorbij. Eigenlijk verlangde ik er wel naar, de dood. Een eeuwige stilte. Ik zag een knaap, een jaar of zeventien gok ik, aan komen lopen met de riem die voor de riemzak gebruikt word. Hardhandig wordt ik overeind getrokken door een stevige man die achter me staat. Hij neemt me mee naar de dichtstbijzijnde boom. De jongen geeft hem de riem. Vingervlug maar hardhandig en ruw bind hij me vast aan de boom. mijn handen in de zakjes aan de binnenkant van de riem. Ze knelde heel erg, maar dat was juist de bedoeling. Voor de rest zat de riem ook strak om de boom gebonden. Waardoor het ook om mijn middel knelde. De riemzak deed pijn, wat ook de bedoeling was. Het volk lacht me uit. Mijn tegenstander met zijn grote zwaard komt op me af. Ineens bedenk ik me hoe snel het is gegaan, vanochtend lag ik nog in een lekker bed en nu hang ik voor dood aan een boom. Ik zie het zwaard omhoog komen. De drager grijnst vals, blijkbaar is hij heel erg blij dat hij dit mag doen. Ik probeer terug te grijnzen, maar het lukt niet. Het zwaard is al onderweg naar mijn hoofd. Ik wil gillen van angst, maar kan het nog net tegenhouden. Het zwaard raakt me keihard op mijn hoofd, het gaat direct door het vel heen wat door zit. De zwaardvechter geeft me nog een paar steken. Ik gil even van pijn, maar dan stop ik. Ik mag niet gillen, dat mag niet. De pijn wordt bijna ondragelijk, maar dan stopt het. Er is geen pijn meer, geen geluid meer. Ik ben dood. Ik zie kleine lichtjes rond mij en besef dat dit de onderwereld moet zijn. De wereld waar je vrij kan zijn. De wereld waar ze alles ik kan zeggen, wat je maar wil. Dus alles wat ik niet zei, kan nu verteld worden.

(722 woorden)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jah! Ik ben hier best blij mee, ik weet niet meer hoe ik het verzonnen heb, maar het is leuk. Ik hoop dat jullie dat ook vinden