Ergens in een klein huisje op het platteland woont een jonge vrouw. Ze is net 30 jaar geworden en is moeder van een vijfjarig meisje, Lizzy geheten. Vandaag is Lizzy's nichtje, Danique, op bezoek. In de avond besluit de jonge vrouw om de meiden een zelf geschreven verhaal voor te lezen. In de schattige kamer van Lizzy vraagt ze haar dochter en Danique om op haar bed te gaan zitten. 'Ik ga jullie een verhaal vertellen dat ik zelf geschreven heb' zegt de vrouw. 'Loopt het wel goed af mama?' vraagt Lizzy. 'Ja hoor' zegt de vrouw glimlachend. 'Zeker?' vraagt de zevenjarige Danique. 'Ik weet zeker dat alles goed komt, het is misschien wel een beetje spannend' verzekerd de vrouw de meiden. Lizzy en Danique kijken elkaar even kort aan, dan knikken ze en gaan klaarzitten voor het verhaal. Terwijl de schemering inviel begon de vrouw voor te lezen.

"De sterke zonnestralen beschijnen het warme zand. Her en der wandelen groepjes toeristen. Maar er is één meisje dat helemaal alleen staat. onder haar zonnehoed kan je nog net haar wanhopige ogen zien. Haar hoofd is rood, waarschijnlijk verbrand. Net als haar armen en benen. Haar gele shirt is nat van het zweet en plakt aan haar lichaam. Haar blauwe spijkerbroekje is helemaal omhoog gekropen, maar dat maakt haar niet uit. Iemand duwt haar van achteren per-ongeluk naar voren. Haar piekerige blonde haar valt van haar schouders af. 'Mam?' roept ze voorzichtig. Ineens ziet ze iemand met een rode sjaal een piramide inlopen. Snel rent ze er achteraan. Eenmaal in de piramide is ze de sjaal kwijt. Ze kiest een weg en hoopt dat ze de juiste heeft. In een smal gangetje word ze aan de kant geduwd door een grote groep Egyptische kinderen. 'Schoolreisje zeker' mompelt het meisje. Een grote jongen, hoogstens een jaar of zestien, kijkt haar boos aan maar loopt daarna weer verder. Als de kinderen voorbij zijn loopt het meisje er snel achteraan. 'Zij kennen immers de weg' mompelt ze weer. De jongen kijkt haar weer boos aan. Als ze een bocht maken, springt er vanuit een nis een jongen bovenop het meisje. Die valt om. 'Joran!' roept ze naar de jongen, die hoogstens een jaar of twaalf is. 'Lydia!' roept Joran naar het meisje. 'Joran, wat doe je hier? Waarom ben je niet bij mama?' vroeg Lydia. Joran werd een beetje rood en beet op zijn lip. 'Ik ben mama kwijtgeraakt' piepte hij. 'Dat is niet waar' zei Lydia streng. 'Oké dan' mompelde Joran. 'Ik wilde ook zelf iets gaan doen en ben dus bij haar weg gelopen' piepte Joran. Een traan biggelde over zijn wang. Lydia gaf Joran een grote knuffel. 'Rustig maar, ik snap je' suste Lydia haar broertje. 'Maar het punt is, ik ben mama ook kwijt' zei Lydia terwijl ze op haar lip beet. Joran schrikt zichtbaar, ook al probeert hij het te verbergen. 'Rustig maar, we vinden haar wel' probeert Lydia Joran gerust te stellen, ook al is het duidelijk dat zij daar zelf niet zo zeker van was. Lydia stond weer op en hielp haar broertje ook overeind. 'Kom maar mee, dan proberen we haar te zoeken' zei Lydia. Joran knikte en liep achter Lydia aan. 'Waar zou mama naartoe gaan als ze nog in de piramide is?' vroeg Lydia zich hardop af. 'De muurschilderingen bekijken!' riepen Lydia en Joran tegelijk. Lachend liepen ze naar de dichtstbijzijnde plattegrond van de piramide. Een paar andere toeristen keken de twee verbaast na. Lydia en Joran liepen een gang in waar volgens de plattegrond een boel mooie muurschilderingen te bewonderen waren. Daar stond een vrouw met een grote bos blonde krullen en een rode sjaal. 'Mama!' riep Joran terwijl hij op de vrouw afsprong. 'Ik wist wel dat jullie me weer zouden vinden' zei de vrouw met een glimlach. 'Gaan jullie mee naar de grafkamer?' vroeg Lydia. 'Nee' piepte Joran meteen. Lydia's moeder keek van haar zoon naar haar dochter. 'Kan je ook alleen gaan?' vroeg ze aan Lydia. Lydia knikte. Ze loopt zonder nog verder om te kijken een richting uit. Dit blijkt later de verkeerde richting te zijn, alleen Lydia weet de weg terug niet meer. Ineens ziet ze een witte poes die haar aanstaart. 'Kan jij me misschien helpen?' vroeg ze aan de poes. die knikte en leidde Lydia naar de grafkamer, daarna ging Lydia naar buiten waar haar moeder een broertje stonden."

'Wat een mooi verhaal! Is het echt gebeurd?' vroeg Danique meteen toen het verhaal klaar was. 'Zeker weten, ik heet toch Lydia?' vroeg de vrouw. Lizzy en Danique keken de vrouw verbaasd aan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik vond dit een superleuke opdracht! het was best lastig, maar met wat logisch nadenken kom je er wel. Eerst had ik een boel ideeën, maar dat kon allemaal niet tot uitwerking worden gebracht met deze opdracht. Uiteindelijk heb ik alles rustig stap voor stap opgelost. Toen werd het ineens een makkelijke opdracht! ik had eerst bedacht dat de kat een iets grotere rol kreeg, maar ik hoop dat dit alsnog goed genoeg is. Voor de rest ben ik best tevreden met de opdracht! (dit stukje hoort dus niet bij de opdracht XD)

voor de mensen die ook meedoen en nu denken Huh? doet zij ook mee? Je hebt bij deze een spoiler ontvangen XD